Τον τελευταίο καιρό η πατρίδα μας βιώνει μια πρωτόγνωρη κρίση, οι συνέπειες της οποίας έχουν κάνει υπερβολικά δύσκολη τη ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας, αφού οι αποδοχές μας μειώνονται συνεχώς και οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, η ανεργία καλπάζει, τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται και πολλά άλλα αρνητικά συμβαίνουν καθημερινά.
Η πιο αρνητική, ωστόσο, εξέλιξη έχει να κάνει με την υιοθέτηση του μνημονίου, διά του οποίου οι Έλληνες δεν διαφεντεύουμε πλέον τον τόπο μας, αλλά καταντήσαμε φόρου υποτελείς σε ξένους δυνάστες, αφού κάποιοι φρόντισαν να βάλουμε μπάστακα στο κεφάλι μας την τρόικα και το Δ.Ν.Τ., μ’ ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εθνική μας υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες το χαμόγελο, η αισιοδοξία και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο έχουν δώσει τη θέση τους στη μελαγχολία, στην απαισιοδοξία και στη μοιρολατρία, μια που κάποιοι φροντίζουν καθημερινά να μας φορτώνουν με ενοχές για το κατάντημα της χώρας.
Δεν είναι του παρόντος να ασχοληθεί κανείς με τους υπευθύνους αυτής της κρίσης και για το ποιος φταίει λιγότερο ή περισσότερο∙ άλλωστε καθημερινά γράφονται και ακούγονται πάρα πολλά, τις πιο πολλές φορές αντιφατικά μεταξύ τους.
Επειδή, όμως, ο λαός μας είναι φύσει αισιόδοξος, καλό είναι να του υπενθυμίζει κανείς ότι τούτος ο τόπος και ο λαός του γνώρισε κατά καιρούς κρίσεις και κρίσεις. Γνώρισε σκλαβιές αιώνων, κατοχές, φτώχεια, πείνα και δυστυχία, ερείπια, κρίσεις οικονομικές και πτωχεύσεις, αλλά δεν πτοήθηκε. Όχι μόνο δεν το έβαλε κάτω, αλλά σ’ ορισμένες περιπτώσεις κατάφερε να γράψει στο βιβλίο της ιστορίας νέες σελίδες δόξης και τιμής, αφήνοντας πίσω του ως κακές αναμνήσεις, ό,τι τον πλήγωσε, ό,τι τον στεναχώρησε.
Είναι, άλλωστε, νόμος της φύσης τα σκαμπανεβάσματα στη ζωή μας και είναι αυτά, που εξασφαλίζουν την αρμονία και την ισορροπία του κόσμου. Σήμερα βρισκόμαστε στα κάτω μας. Δεν ξέρω, αν αγγίξαμε τον πάτο ή αν θα κατεβούμε ακόμα πιο κάτω. Το σίγουρο είναι πάντως ότι, δεν μπορεί, θα ξανάρθουν καλύτερες μέρες και όλα αυτά που βιώνουμε, θα αποτελέσουν και πάλι έναν κακό εφιάλτη.
Το ζητούμενο, ωστόσο, είναι, αυτός ο εφιάλτης να μην κρατήσει για πολύ. Γι’ αυτό όλοι μας και ιδιαιτέρως οι υπεύθυνοι της πολιτικής μας ζωής οφείλουν να κάνουν, ό,τι περνά απ’ το χέρι τους, προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες, να ξεπεραστούν τα προβλήματα και να ξανανιώσουμε, όσο το δυνατόν συντομότερα, ελεύθεροι και αφεντικά στον τόπο μας.
Προς την κατεύθυνση αυτή δεν συμβάλλουν ούτε οι πολιτικές οξύτητες και ο αποπροσανατολισμός του κόσμου απ’ τα καυτά καθημερινά του προβλήματα, ούτε η επίδειξη πυγμής εκ μέρους των κυβερνώντων σε βάρος των αδυνάτων ούτε και η ωραιοποίηση ή δραματοποίηση της κατάστασης.
Απαιτείται ανάληψη ευθύνης και ειλικρινής και ουσιαστικός πολιτικός λόγος, που λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους και μέτρα κοινωνικά δίκαια, που να εξασφαλίζουν τη συναίνεση των πολλών και όχι μόνο των δυνατών και βολεμένων.
Αλλά και αν, ακόμη, όλα αυτά δεν συμβούν, είναι βέβαιο, πως και αυτή η κρίση, έστω κι αν κρατήσει περισσότερο, θα περάσει. Ας μη χάνουμε, λοιπόν, το θάρρος μας, ας σηκώσουμε ψηλά τα κεφάλια και ας δούμε το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία.
