Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ύστερα από παλινωδίες και επώδυνες εσωκομματικές διεργασίες, οι οποίες διήρκεσαν όλο το διάστημα μετά τις ευρωεκλογές του περασμένου Ιουνίου και την ήττα της ΝΔ, και αφού άκουσε αντικρουόμενες εισηγήσεις από τους επιτελείς του, αποφάσισε να ρίξει μια μεγάλη ζαριά, η οποία, όμως, δεν είναι βέβαιο πως «θα του βγει».

Επέλεξε να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές στις 4 Οκτωβρίου, εκλογές τις οποίες επιζητούσε το ΠΑΣΟΚ και ως εκ τούτου θέλησε να του τις χρεώσει, εκλογές τις οποίες, παρά ταύτα, χαρακτήρισε ως «πράξη ευθύνης», την οποία την υπαγόρευσε «το συμφέρον του τόπου».

Ο Κώστας Καραμανλής τόνισε ότι απαιτείται «νωπή λαϊκή εντολή» για να ληφθούν σοβαρά και επώδυνα (προφανώς για τις λαϊκές τάξεις και τους εργαζομένους) μέτρα, απαρίθμησε δε ως προτεραιότητες την πάταξη της φοροδιαφυγής, την περαιτέρω περιστολή των δημοσίων δαπανών και την προώθηση των μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών.

Δηλαδή, ο σημερινός πρωθυπουργός ομολόγησε δημοσίως ότι τα πεντέμισι χρόνια, κατά τα οποία η κυβέρνησή του βρίσκεται στην εξουσία, στα τρία ανωτέρω ζητήματα ουδέν ουσιώδες έπραξε.

Κατάστησε δε σαφές πως στην προεκλογική περίοδο θα κινηθεί με το δίλημμα «Καραμανλής ή Παπανδρέου» (ένα δίλημμα που κινδυνεύει να καταντήσει γελοίο, αν αναλογισθεί κανείς πόσες φορές ετέθη τα τελευταία 50 χρόνια !!!) και με το συνακόλουθο δίλημμα «ευθύνη- δηλαδή ΝΔ ή ανευθυνότητα- δηλαδή ΠΑΣΟΚ».

ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Ωστόσο, το ζητούμενο για την κοινωνία δεν είναι ούτε οι κοκορομαχίες των εταίρων του εγχωρίου δικομματισμού, τις οποίες είναι βέβαιο πως θα τις δούμε να ξεδιπλώνονται εκ νέου κατά την προεκλογική περίοδο, ούτε οι πάσης φύσεως ενδοκομματικές τους έριδες ή διαφωνίες, ούτε, φυσικά, το ποιος προετοιμάζει την έξοδό του και ποιος την είσοδό του στη διαχείριση των πολιτικών και οικονομικών μας πραγμάτων.

Την κοινωνία και τους πολίτες ενδιαφέρουν οι πολιτικές και τα σχέδια που θα εφαρμοστούν κι αν τα σχέδια αυτά θα βαρύνουν περαιτέρω τις, ήδη, κουρασμένες και κυρτωμένες από την οικονομική κρίση πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων.

Ζητούμενο ακόμη για την κοινωνία (αλλά και για την οικονομία και την αγορά) είναι αν αυτός που θα επιλεγεί από τη λαϊκή ψήφο στις 4 Οκτωβρίου, θα είναι σε θέση να κυβερνήσει με ισχύ και όχι να είναι έρμαιο ισορροπιών ή παζαριών με εσωτερικούς, στο κόμμα του, συσχετισμούς και βαρονίες ή (και) με τους πάσης φύσεως νταβατζήδες, που, ήδη, άρχισαν να ασκούν τις δικές τους πιέσεις.

ΤΕΛΟΥΝ ΥΠΟ ΠΙΕΣΗ

Είναι, άλλωστε, προφανές πως οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τελούν υπό πίεση, όχι μόνο και κυρίως από τα ανοιχτά προβλήματα που απειλούν την κοινωνία και τη συνοχή της, προβλήματα πρωτίστως οικονομικά, τα οποία η μεν πρώτη δεν έχει κατορθώσει, παρά τις μεγαλοστομίες και της υποσχέσεις της, να αντιμετωπίσει (αντίθετα δε με την πολιτική της έχει καταστήσει αυτήν την αντιμετώπισή τους δυσχερέστερη) η δε δεύτερη γιατί ισχυρίζεται και υπόσχεται πως θα είναι αυτή που θα μπορέσει να το πράξει, χωρίς, όμως μέχρι στιγμής, να έχει παρουσιάσει κάποιο συγκροτημένο σχέδιο.

Επί της ουσίας, οι κ.κ. Καραμανλής και Παπανδρέου ο μεν πρώτος με την απόφαση για εκλογές, ο δε δεύτερος με την πίεση που ασκούσε για εκλογές, έχουν παίξει μια μεγάλη ζαριά, η οποία, υπό την πίεση των πραγμάτων και των εξελίξεων, ουδείς μπορεί να προδιαγράψει αν θα (τους) βγει.

Και η πίεση αυτή καθίσταται εντονότερη, καθώς εκπρόσωποι της οικονομίας έκριναν πως ήλθε η κατάλληλη στιγμή ώστε να εισηγηθούν μετ’ επιτάσεως το σενάριο της συγκυβερνήσεως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ένα σενάριο που δύσκολα μπορεί να περπατήσει.

Οι τελευταίες γνωστοποιηθείσες δημοσκοπήσεις δίνουν το ΠΑΣΟΚ προβάδισμα μέχρι και 6 ποσοστιαίες μονάδες από τη ΝΔ, αλλά ουδείς μπορεί να ισχυρισθεί με απόλυτη βεβαιότητα ότι όντως το κόμμα του Γιώργου Α. Παπανδρέου θα κατακτήσει ευκόλως την (πολυπόθητη για την Ιπποκράτους) αυτοδυναμία, καθώς τέτοια δυναμική δεν φαίνεται να υπάρχει στην κοινωνία, η οποία (κοινωνία) παραμένει αμήχανη και αηδιασμένοι από τις επιδόσεις των δύο εταίρων του δικομματισμού στα ζητήματα της διαφάνειας.

Ας μην λησμονούμε πως το σκάνδαλο της Siemens δεν έχει κλείσει, ούτε φυσικά θα κλείσει στη συνείδηση της κοινωνίας, ακόμη κι αν με την πάροδο (βλέπε το ροκάνισμα) του χρόνου οι εμπλακέντες σ’ αυτό το οδηγήσουν στην παραγραφή και άρα στο κουκούλωμα και στη συγκάλυψη.

Άλλωστε, όσοι είχαν εισηγηθεί στον Κώστα Καραμανλή την άμεση προσφυγή στις κάλπες (ασχέτως των επικοινωνιακών τεχνασμάτων που εισηγήθηκαν, δηλαδή «δεν φταίω εγώ που πάμε σε εκλογές, αλλά ο κακός Γιώργος») έκριναν (και αυτό το γνωρίζει από τις δικές αναλύσεις και η Ιπποκράτους) ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει αέρα αυτοδυναμίας και συνεπώς θα μπορούσαν να ποντάρουν ακόμη και στη λεγομένη «πράσινη παρένθεση» και την αξιοπρεπή ήττα.

Δηλαδή, να κερδίσει οριακά ο Γιώργος Παπανδρέου τις πρόωρες εκλογές, αλλά να μην μπορέσει να διαχειρισθεί αποτελεσματικά την κυβερνητική εξουσία (λόγω της ισχνής πλειοψηφίας ή της μη αυτοδυναμίας) κι έτσι να έχουμε συντόμως (όπερ και πιθανότερο) νέα εκλογική αναμέτρηση, όπου η ΝΔ θα προσέλθει, όπως θέλουν να ελπίζουν, με αναπτερωμένο το ηθικό.

Με βάση το ισχύον εκλογικό σύστημα με 39% μπορεί το πρώτο κόμμα να εξασφαλίσει την αυτοδυναμία, υπό την προϋπόθεση ότι στις εθνικές εκλογές θα επαναληφθεί η μεγάλη διασπορά ψήφων προς τα λεγόμενα λοιπά (μικρά) κόμματα, που δεν πιάνουν το όριο του 3%, για να μπουν στη Βουλή, όπως συνέβη στις ευρωεκλογές του Ιουνίου.

Αν τα λοιπά κόμματα πάρουν 0%, τότε ο πήχυς της αυτοδυναμίας θα είναι 42,69% και θα μειώνεται όσο το ποσοστό των «λοιπών κομμάτων» θα αυξάνει. Με δεδομένο ότι ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ κινείται περί το 3% και οι Οικολόγοι (με βάση τις ευρωεκλογές) στα ίδια επίπεδα, τότε αν δεν εισέλθουν στη Βουλή και κινηθούν κοντά στο 5 με 6% τότε ο πήχυς της αυτοδυναμίας μπορεί να πέσει ακόμη και στο 38 με 39%.

«Η σημερινή κατάσταση θυμίζει έντονα το καλοκαίρι του 1993, όταν έπεφτε μια ανίκανη ΝΔ και ερχόταν ένα σερνάμενο ΠΑΣΟΚ», σχολίασε μάλλον ευστόχως ο Γιάννης Πρετεντέρης, στο «Βήμα».

Δεν είναι, εξ άλλου, τυχαίο πως στο ΠΑΣΟΚ (αλλά και στη ΝΔ φυσικά) παρακολουθούν με πολύ μεγάλη προσοχή (και αυτό πιθανότατα θα καθορίσει πολλές από τις τακτικές τους επιλογές) τα τεκταινόμενα στον υπό διάλυση τελούντα ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ. Προς τούτο ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έκανε μόνο λόγο για ΠΑΣΟΚ που βρίσκεται σε τροχιά αυτοδυναμίας…

ΣΕΝΑΡΙΑ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ

Το ρευστό αυτό τοπίο με τη συνακόλουθη αστάθεια που προοιωνίζεται (αν το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις που το φέρουν προηγούμενο, δεν κατακτήσει άνετη αυτοδυναμία) έφερε εκ νέου στο προσκήνιο διάφορα σενάρια περί συγκυβερνήσεως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, παρά το γεγονός ότι τέτοια σενάρια ακόμη και όταν υλοποιήθηκαν δεν περπάτησαν, αν και θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι συνθήκες και οι τότε συσχετισμοί δυνάμεων ήταν σαφώς άλλοι και διαφορετικά τα ζητούμενα.

Με «ομοβροντία» δηλώσεών τους εκπρόσωποι των βιομηχάνων και των μεγαλεμπόρων ζήτησαν συναίνεση, συνεργασία, ακόμα και συγκυβέρνηση ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να εξασφαλιστεί απρόσκοπτα η προώθηση των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» και των πολιτικών στηρίξεως του κεφαλαίου.

Η εφημερίδα «ΠΑΡΟΝ» ισχυρίζεται ότι όσοι εισηγήθηκαν στον Κ. Καραμανλή τις πρόωρες εκλογές «επέλεξαν να τραβήξουν το κάρο των νταβατζήδων, θεωρώντας ότι έτσι προωθούν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες», αφήνοντας υπονοούμενα για την κα Ντόρα Μπακογιάννη και τον κ. Γ. Σουφλιά, υπονοούμενα τα οποία υιοθέτησε και προέβαλε ο παραιτηθείς βουλευτής Γιάννης Μανώλης, αλλά και ο Μιχάλης Λιάπης.

Εν πάση δε περιπτώσει, ο Κώστας Καραμανλής με τη ριψοκίνδυνη απόφασή του για τις εκλογές καλείται να διαψεύσει τον εξάδελφό του Μιχάλη Λιάπη (ο οποίος δεν θα είναι υποψήφιος βουλευτής) ότι αυτή του η απόφαση ήταν «ιστορικό λάθος για τη χώρα και ατόπημα για την παράταξη».

Για δε το Γιώργο Α. Παπανδρέου ήλθε η ώρα της αλήθειας: Προέβαλε το αίτημα για εκλογές και του το υλοποίησε ο Κ. Καραμανλής, προηγείται στις δημοσκοπήσεις, παλεύει για την αυτοδυναμία, εύχεται να αποτύχει ο ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα πρέπει να πείσει – αν σχηματίσει κυβέρνηση- ότι αποτελεί «κάτι άλλο» από τη ΝΔ και ότι όντως διαθέτει σχέδιο εξόδου από την κρίση.