Τελειωμό δεν έχουν τα προβλήματα της κυβερνήσεως, καθώς εκτός από το καυτό πρόβλημα της οικονομίας, για το οποίο καλείται αφενός μεν να πει όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό και αφετέρου να το αντιμετωπίσει αποφασιστικά και με γνώμονα την κοινωνική συνοχή (και όχι με εκλογικές στοχεύσεις) θα πρέπει να εξεύρει τις απαραίτητες εκείνες ισορροπίες στις διεθνείς σχέσεις της χώρας.
Είναι γεγονός πως ο Κ. Καραμανλής ούτε επεδίωξε, ούτε και απέκτησε ιδιαίτερες σχέσεις με την προηγουμένη αμερικανική διοίκηση του Τζορτζ Μπους (η οποία παρά τις καλές της σχέσεις με την οικογένεια Μητσοτάκη, ουδέν θετικό εισέφερε στα μείζονος σημασίας ελληνικά θέματα της εξωτερικής πολιτικής) τώρα, όμως, έχει καταστεί εμφανές ότι θα ήθελε να αναβαθμίσει τις σχέσεις του με τη διοίκηση και τον πρόεδρο Ομπάμα.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή υπάρχει αυξημένος σκεπτικισμός στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στο Παρίσι και το Βερολίνο, αλλά και στη Μόσχα, μήπως ο Κώστας Καραμανλής εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή στρατηγική (την οποία ακολουθούσε τα τελευταία χρόνια) και επιδιώξει να επαναφέρει την ελληνική εξωτερική πολιτική στην παλαιά φιλοαμερικανική γραμμή.
Η επίσκεψη της (πολλάκις επικρινόμενης ως φιλοαμερικανής) υπουργού των Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη στις ΗΠΑ και οι επαφές που είχε με την Αμερικανίδα ομόλογό της Χ. Κλίντον, αλλά και τα υψηλόβαθμα στελέχη της αμερικανικής διοικήσεως (όχι, όμως, και τον αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν, όσο και αν το επεδίωξε) δεν ήταν τίποτα άλλο παρά προσπάθεια αποκτήσεως διαύλων επικοινωνίας με τη νέα κυβέρνηση Ομπάμα και φυσικά έδωσε την ευκαιρία για (μια ακόμη) εκατέρωθεν καταγραφή θέσεων και αντιθέσεων.
Βεβαίως, η γραφειοκρατία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ φρόντισε τις ημέρες της επισκέψεως της κ. Μπακογιάννη στην Ουάσιγκτον, να γνωστοποιήσει την έκθεσή της για τα ανθρώπινα δικαιώματα ανά τον κόσμο, έκθεση που δεν ήταν κολακευτική για την Ελλάδα, αν και η κυβέρνηση έσπευσε να αποσυνδέσει τα δυο γεγονότα, την επίσκεψη και την έκθεση.
Δύο κυρίως θέματα βρέθηκαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος στις συναντήσεις και συζητήσεις της υπουργού των Εξωτερικών με τη διοίκηση Ομπάμα και την ηγεσία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ: οι σχέσεις με τη Ρωσία και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η αμερικανική πλευρά επανέφερε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της για τη «συνεργασία» με την Αθήνα, ώστε να υπάρξει εξασφάλιση ενεργειακών πόρων και οδών, που δεν θα εξαρτώνται από τη Μόσχα ή σε μεγάλο ποσοστό από αυτήν.
Η Ντόρα Μπακογιάννη έθεσε στη Χίλαρι Κλίντον και την ηγεσία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ «τις ελληνικές ανησυχίες» για την τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο και φαίνεται ότι η ελληνική αντιπροσωπεία ικανοποιήθηκε από την αμερικανική απάντηση ότι η κ. Κλίντον «θα το πει» στους Τούρκους, αν και είναι προφανές ότι τήρησε τη γνωστή τακτική της Ουάσιγκτον των ίσων αποστάσεων.
Ας σημειωθεί και αυτό διότι έχει τη σημασία του για τις σχέσεις Αθηνών – Αγκύρας – Ουάσιγκτον, ότι ο Ρ. Τ. Ερντογάν θέλει να διαδραματίσει ρόλο μεσολαβητή στις σχέσεις των ΗΠΑ με το Ιράν...
Ωστόσο, την ίδια ώρα που παίζονται αυτά τα ανοίγματα των Αθηνών προς την Ουάσιγκτον, ο Κ. Καραμανλής επέλεξε να προχωρήσει με απευθείας διαπραγμάτευση στην προμήθεια φρεγατών από τη Γαλλία, απόφαση για την οποία διαμαρτυρήθηκαν (με επιστολή τους) προς τον πρωθυπουργό οι πρέσβεις της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Μ. Βρετανίας, οι χώρες των οποίων συμμετέχουν στην κοινοπραξία κατασκευής του ευρωμαχητικού αεροσκάφους.
Είναι εμφανές πως το Μέγαρο Μαξίμου παίζει με τις ισορροπίες: Θέλει να ανοιχθεί στον Μπαράκ Ομπάμα, να διατηρήσει τον παραδοσιακό ελληνογαλλικό άξονα, αλλά κινδυνεύει να απολέσει την κ. Άνγκελα Μέρκελ.
Το φλερτ Καραμανλή – Ομπάμα δεν έχει περάσει απαρατήρητο ούτε από τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος, όπως φημολογείται, σχεδιάζει ξαφνική επίσκεψη στην Αθήνα για να διαμαρτυρηθεί στον Έλληνα πρωθυπουργό, ούτε από την κ. Άνγκελα Μέρκελ, η οποία εξακολουθεί να αντιστέκεται στην έκδοση του «ευρωομολόγου» και σε συμφωνίες φθηνότερου δανεισμού, τις οποίες επιδιώκει η Ελλάδα από τις Βρυξέλλες, με τη συνεργασία του Νικολά Σαρκοζί.
Μέχρι πριν από λίγο καιρό τα πράγματα ήταν απλά για τον πρωθυπουργό, πλην, όμως, η εκλογή Ομπάμα τα περιέπλεξε, καθώς ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ φαίνεται να δίνει κάποιες αόριστες υποσχέσεις αν η Ελλάδα επιστρέψει στο δόγμα των θερμών ελληνοαμερικανικών σχέσεων και κρατήσει αποστάσεις από τον ενεργειακό σχεδιασμό της Ρωσίας.
Ήδη ο Κώστας Καραμανλής έκανε το πρώτο βήμα, υποδεχόμενος ενθέρμως τον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν, ο οποίος προωθεί το αζέρικο φυσικό αέριο, έναντι των ρωσικών συμφερόντων, ενώ φαίνεται πως έχει υποσχεθεί νέες προμήθειες αμυντικού υλικού από τις ΗΠΑ, εφόσον λυθεί το πρόβλημα της βίζας για τους Έλληνες τουρίστες και οριστικοποιηθεί ένα ραντεβού του στο Λευκό Οίκο λίαν συντόμως.
Τα πράγματα σήμερα δεν είναι διόλου απλά, μεσούσης της οικονομικής κρίσεως και ο Κώστας Καραμανλής πρέπει να αποδειχθεί εξαίρετος ισορροπιστής, καθώς δεν είναι καιρός να χάνει κανείς ερείσματα, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.
