Εγκρίθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων και αποτελεί νόμο του κράτους η πλήρης ένταξη των Ειδικών Φρουρών στο αστυνομικό προσωπικό γενικών καθηκόντων.
Η ψήφιση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου που ρυθμίζει θέματα του προσωπικού της Ελληνικής Αστυνομίας, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται και η ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΗΣΗ των μέχρι τώρα τριών κατηγοριών ένστολου προσωπικού της ΕΛ.ΑΣ., δηλαδή των αστυνομικών γενικών καθηκόντων, των ειδικών φρουρών και των συνοριακών φυλάκων, «ξεθολώνει το τοπίο» που είχε δημιουργηθεί στην Ελληνική Αστυνομία και το οποίο προκαλούσε σύγχυση στην ελληνική κοινωνία λόγω των επικαλύψεων, των ασαφειών, των ακατανόητων διαχωρισμών και των εντέλει αδυναμιών που παρουσιάστηκαν από τη μη ύπαρξη μακροχρόνιου σχεδιασμού και την ελλιπή πρόνοια που παρουσίασε για μία ακόμη φορά, σε ένα ακόμη σοβαρό θέμα όπως αυτό των παρεχομένων υπηρεσιών αστυνόμευσης και ασφάλειας, το ελληνικό κράτος και οι πολιτικές ηγεσίες που το διαχειρίστηκαν.
Εκτός όμως από το «ξεθόλωμα του τοπίου» και την άρση των υπηρεσιακών, βαθμολογικών, μισθολογικών και λοιπόν αδικιών, που είχαν δημιουργηθεί στο εσωτερικό της ΕΛ.ΑΣ. εις βάρος ειδικών φρουρών και συνοριακών φυλάκων, ο συγκεκριμένος νόμος δεν απαντά στις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί (από την πολιτική ηγεσία κυρίως, αλλά και από μερίδα συνδικαλιστών των αστυνομικών υπαλλήλων στελεχών της Π.Ο.ΑΣ.Υ.), ότι δηλαδή θα επίλυε ικανοποιητικά και άλλα χρόνια προβλήματα που αντιμετωπίζει το σώμα.
Η ύπαρξη ενός νέου βαθμολογίου για παράδειγμα, που να αναβαθμίζει το ιεραρχικώς χαμηλότερο προσωπικό σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι επιτυγχάνεται, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει με τα υψηλότερα επίπεδα των αξιωματικών όπου ικανοποιείται το αίτημα για γρηγορότερη εξέλιξη στην προαγωγή των βαθμών.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια και για να μην είμαστε άδικοι ή ισοπεδωτικοί, αν και η ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου δεν μπορεί να θεωρηθεί ως τολμηρό βήμα, (σε σχέση κυρίως με τα μεγάλα άλματα που έχει ανάγκη το σώμα για να αντεπεξέλθει στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις που δημιουργούνται) που θα βελτιώσει θεαματικά την οργάνωση, λειτουργία, δράση και αποτελεσματικότητα της ΕΛ.ΑΣ., είμαστε υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουμε ότι τουλάχιστον κινείται στη σωστή κατεύθυνση και πως μπορεί να αποτελέσει σοβαρό βήμα προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μίας αστυνομίας σύγχρονης, πιο αξιόμαχης στην αντιπαράθεσή της με το κοινό έγκλημα, την παρανομία και την παραβατικότητα, άρα πιο αποτελεσματικής, και μιας αστυνομίας που θα είναι πάντα στην υπηρεσία των πολιτών και όχι λίγων και εκλεκτών.
Αυτό θα γίνει όμως, αν χρησιμοποιηθεί επιτέλους όλο το αστυνομικό προσωπικό (το επίπεδο του οποίου ανεβαίνει πλέον σε υψηλά στάνταρ) στο έργο για το οποίο προσλήφθηκε και αν παρθούν το ίδιο γενναίες αποφάσεις όπως αυτή της ομογενοποίησης για μία σειρά από ζητήματα τα οποία απασχολούν δεκαετίες τώρα την Ελληνική Αστυνομία
Η απαλλαγή από ξένα προς το αστυνομικό έργο καθήκοντα, η συντόμευση των διαδικασιών της αναδιάρθρωσης των υπηρεσιών της, το περιεχόμενο που αυτή θα περιλαμβάνει (χρειάζεται μία ριζικότερη, πιο ουσιαστική και περισσότερο τολμηρή αλλαγή στις υπηρεσιακές δομές της), η δια βίου εντατική εκπαίδευση, η ανανέωση του σχεδόν απαρχαιωμένου σε πάρα πολλές περιπτώσεις εξοπλισμού που χορηγείται στο προσωπικό της και ο συνεχής εμπλουτισμός των μέσων που διατίθενται, η υπηρεσιακή και ιατρική αξιολόγηση, η δημιουργία συστήματος αξιοκρατικής στελέχωσης των υπηρεσιών και η καλύτερη αξιοποίηση του προσωπικού της (ο κάθε ένας να υπηρετεί εκεί που μπορεί να προσφέρει περισσότερα και όχι εκεί που υπάρχουν μεγαλύτερες οικονομικές απολαβές ή περισσότερη «λούφα» τα οποία φυσικά εξασφαλίζονται πάντα δια της «αξιοκρατικής» οδού του ρουσφετιού), οι αξιοκρατικές με βάση την προσφορά, την εμπειρία τη γνωστική επάρκεια και άλλα προσόντα κρίσεις των αξιωματικών, είναι μερικά μόνο από εκείνα που καλούνται και θα πρέπει να απασχολήσουν την πολιτική και φυσική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., και πάνω στα οποία θα πρέπει πολύ σύντομα όχι μόνο να ληφθούν γενναίες αποφάσεις, αλλά να γίνουν πράγματα.
Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι το σύντομα μπορεί να σημαίνει και πρόχειρα.
Εξάλλου για πολλά από εκείνα που χρήζουν αλλαγών και αυτές θα μπορούσαν να είχαν γίνει από χρόνια, δεν απαιτείται ούτε ιδιαίτερη προεργασία (πρόκειται για απλά θέματα), ούτε επιφέρουν οικονομική επιβάρυνση στον κρατικό προϋπολογισμό (μόνιμη δικαιολογία των κυβερνώντων όταν δεν θέλουν να λάβουν συγκεκριμένα μέτρα) το αντίθετο μάλιστα, το κράτος θα είχε και οικονομική ωφέλεια αν προχωρούσε στην υλοποίησή τους, όπως για παράδειγμα αν σταματούσε την παροχή αστυνομικής κάλυψης αγώνων μεταξύ ιδιωτικών ποδοσφαιρικών ανωνύμων εταιριών, τη γενικευμένη και άκριτη διάθεση αστυνομικών στη «φρουρά» επισήμων προσώπων (ακόμα και πρώην πολιτικών, επιχειρηματιών, μεγαλοδημοσιογράφων, εκδοτών, κ.ά.).
Ας μας απαντήσει κάποιος γιατί όλοι αυτοί οι «επώνυμοι» δεν επιλέγουν να έχουν ιδιωτική φρουρά; Δεν μπορούν άραγε να καλύψουν το κόστος ή μήπως γιατί όποιος συνοδεύεται από αστυνομικό δεν ελέγχεται ποτέ, ούτε θα αναγκαστεί να υποστεί ποτέ αστυνομικό έλεγχο με κίνδυνο ας πούμε να ανευρεθούν στην κατοχή του ναρκωτικές ουσίες, ούτε καν τροχονομικό έλεγχο ώστε να αναγκαστεί να φιλοξενηθεί στα κρατητήρια σε περίπτωση για παράδειγμα που συλληφθεί να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ.
Εφόσον δε τα πράγματα είναι έτσι όπως τα περιγράφω, μήπως τελικά το ίδιο το κράτος εμφανίζεται ως προστάτης της παρανομίας;
Το ερώτημα είναι φυσικά ρητορικό, έτσι για να αντιλαμβάνονται πιο συχνά πόσο ίσοι μπορεί να αισθάνονται απέναντι στο κράτος και στο νόμο εκείνοι που έχουν την τάση (ευκολοπιστία) να συγχωρούν πολλά και την αγαθή αφέλεια να αισθάνονται πολλές φορές συνυπεύθυνοι για ό,τι συμβαίνει.
Από τα παραπάνω μπορεί πιστεύω αιτιολογημένα και τεκμηριωμένα να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι η πορεία που θα ακολουθήσει η αστυνομία της χώρας μας τα επόμενα χρόνια, ο εκσυγχρονισμός των δομών της, ο περαιτέρω εκδημοκρατισμός στη λειτουργία και στη δράση της, οι επιβαλλόμενες αλλαγές στη διάρθρωση των υπηρεσιών της και στον τρόπο που αυτές στελεχώνονται και τέλος ο κοινωνικός και ανθρωποκεντρικός προσανατολισμός που πρέπει να έχει με ιδιαίτερη ευαισθησία στα οικονομικώς χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα που θα πρέπει να χρήζουν περισσότερης προστασίας εν αντιθέσει με ό,τι συμβαίνει σήμερα, σε μεγάλο βαθμό θα μας υποδείξουν προς τα πού θα οδηγηθεί και η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.
Αυτό όχι μόνο επειδή η ελληνική αστυνομία αποτελεί κομμάτι αυτής της κοινωνίας, αλλά γιατί λόγω του αντικειμένου της μπορεί να δώσει ασφαλή μηνύματα για το πού οδηγούνται τα πράγματα.
Αν λοιπόν διαπιστώσετε αύξηση των δυνάμεών της που απασχολούνται σε κατασταλτικά μέτρα, και σε υπηρεσίες φύλαξης της άρχουσας τάξης ξέρει ο καθένας τι να συμπεράνει.
* Ο Χρήστος Πούλιος είναι Πρόεδρος του Σωματείου Ειδικών Φρουρών Θεσσαλίας
