Ιωάννης Ν. Μακρής

ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΕΣ

Αρχιτέκτονας, εργολάβος και κτηματίας της Λάρισας (B’ μέρος)

Η υπογραφή του Νικολάου Ι. Μακρή σε συμβολαιογραφικό έγγραφο © ΓΑΚ/ΑΝΛ, Αρχείο Ιωαννίδη, αρ. 18095/1895

Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου

Συνεχίζουμε την παράθεση των ακινήτων που κατείχε ο αρχιτέκτονας, εργολάβος και κτηματίας της Λάρισας Ιωάννης Νικολάου Μακρής. Όπως προαναφέρθηκε στο Α’ μέρος (20 Φεβρουαρίου 2022), ο Ιωάννης Ν. Μακρής απεβίωσε στα τέλη του 19ου αιώνα και η μεγάλη περιουσία που είχε δημιουργήσει πέρασε στον γιο του και μοναδικό κληρονόμο Νικόλαο Ι. Μακρή. Ο τελευταίος εξαιτίας όμως των καταστροφών και λεηλασιών κατά τη διάρκεια της προσωρινής τουρκικής κατοχής στη Θεσσαλία (1897-1898), αναγκάστηκε να δανειστεί μεγάλα χρηματικά ποσά, τα οποία δεν κατόρθωσε να αποπληρώσει και το σύνολο της ακινήτου περιουσίας του εκτέθηκε σε αναγκαστικό πλειστηριασμό στις 30 Ιουλίου 1900 [1].
[Δ]. Το 1888 αγόρασε από κοινού με τον φαρμακοποιό Παναγιώτη Τσόκανο (50% εξ αδιαιρέτου) ένα μεγάλο οικόπεδο στο εμπορικό κέντρο της Λάρισας (συνοικία Ντάρκολι), ανάμεσα από το οικόπεδο του διανομέα Θωμά Γεωργίου [2] και από το κατάστημα του εμπόρου Ιωάννη Φελέκη. Στο οικόπεδο αυτό αναγέρθηκαν τρία μεγάλα λιθόκτιστα καταστήματα. Το 1/2 εξ αδιαιρέτου των καταστημάτων (μερίδιο του κληρονόμου Νικολάου Ι. Μακρή) εκτέθηκε σε αναγκαστικό πλειστηριασμό στις 30 Ιουλίου 1900.

[Ε]. Η ανώγεια πλινθόκτιστη οικία με αυλή στη συνοικία Χατουντζού Ατίκ (οδός Μετούς εφένδη) [3], αγοράστηκε από κοινού με τον Κωνσταντίνο Τσίρου (50% εξ αδιαιρέτου έκαστος). Το 1891 ο Ιωάννης Ν. Μακρής μεταβίβασε το 1/2 εξ αδιαιρέτου στον οινοπώλη Πούλιο Χρήστο αντί 1.200 δρχ. [4].
[ΣΤ]. Το 1891 ο Ιωάννης Ν. Μακρής αγόρασε από τον κτηματία Αχμέτ εφένδη Νασίτ δύο οικίες στη συνοικία Καραγάτς. Το πωλητήριο συμβόλαιο υπέγραψε για λογαριασμό του Οθωμανού κτηματία που είχε μεταναστεύσει στις ακτές του Ελλησπόντου ο πληρεξούσιός του Εντίπ εφένδης Δερβίς [5].
[Ζ]. Τα δύο μεγάλα λιθόκτιστα καταστήματα στη συνοικία Ξυλοπάζαρο αναγέρθηκαν στις αρχές του 1891 επί οικοπέδου ιδιοκτησίας Ιωάννη Ν. Μακρή. Τα καταστήματα βρισκόταν μεταξύ του καταστήματος του Πανούλη Σπηλιώτη, το οικόπεδο του Σαμουήλ Μίζα και το κατάστημα του Δημητρίου Παπαγεωργίου. Και τα δύο καταστήματα εκτέθηκαν σε αναγκαστικό πλειστηριασμό στις 30 Ιουλίου 1900.
[Η]. Η νεόδμητος και πλινθόκτιστος οικία με πλήθος παραρτημάτων στη συνοικία Παράσχου (Αγίου Νικολάου), βρισκόταν ανάμεσα από τις ιδιοκτησίες της Ασπασίας Φούκα, του Νικολάου Παπαϊωάννου και του Ιωάννη Τσίρου. Εκτέθηκε σε αναγκαστικό πλειστηριασμό στις 30 Ιουλίου 1900.
[Θ]. Η μεγάλη νεόδμητος και λιθόκτιστος οικία αναγέρθηκε στη συνοικία Δαρκουρά, από τον Νικόλαο Ι. Μακρή σε οικόπεδο που είχε αγοράσει ο πατέρας του. Βρισκόταν δίπλα από τα καταστήματα και την οικία των αδελφών Γκλαβάνη. Το 1895 ενοικιάστηκε στον Αντώνιο Μουστάκα αντί ετησίου μισθώματος 360 δρχ. [6]. Εκτέθηκε σε αναγκαστικό πλειστηριασμό στις 30 Ιουλίου 1900.
[Ι]. Το οικόπεδο στη συνοικία Σδιολούζ Γκολιού Τεκέ είχε έκταση 600 τετραγωνικών μέτρων και πουλήθηκε το 1891 στον εργολάβο Νικόλαο Τσάμη αντί 350 δρχ. [7].
[ΙΑ]. Η νεόδμητη οικία στη συνοικία Ατ Παζάρ ενοικιάστηκε το 1892 στον έμπορο Χασάν Ρασήχ αντί ετησίου μισθώματος 28 χρυσών λιρών Τουρκίας (630 δρχ.). Εκτέθηκε σε αναγκαστικό πλειστηριασμό στις 30 Ιουλίου 1900.
[ΙΒ]. Το 1892 ο Ιωάννης Ν. Μακρής πούλησε στην Αγλαΐα, σύζυγο του Γεωργίου Γρηγορίου, μία οικία που ανήκε στην πλήρη κυριότητά του στη συνοικία Τσαϊρτζή. Το τίμημα ορίστηκε στις 300 δρχ. [8].
[ΙΓ]. Το 1894 ο Ιωάννης Ν. Μακρής αγόρασε μία ημιτελή νεόδμητη και λιθόκτιστη κατοικία στη θέση «Μπουρμαλί Τζαμί» (περιοχή κινηματογράφου Βικτώρια). Αφού την αποπεράτωσε τη μεταβίβασε στον εργολάβο και τεχνίτη Δημήτριο Χρήστου αντί 10.000 δρχ. [9].
[ΙΔ]. Η μεγάλη ανώγεια νεόδμητη και λιθόκτιστη οικία με αυλή στη συνοικία Σιάουλο, βρισκόταν ακριβώς δίπλα από την έπαυλη Στεφάνοβικ. Η οικία ενοικιάστηκε το 1896 από τον γιο του Νικόλαο Ι. Μακρή στον κτηματία Ιωάννη Βαρτζόκα αντί ετησίου μισθώματος 720 δρχ. [10]. Εκτέθηκε σε αναγκαστικό πλειστηριασμό στις 30 Ιουλίου 1900.
Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι ο Ιωάννης Ν. Μακρής υπήρξε από τους καλύτερους επαγγελματίες της εποχής του. Οι γνώσεις του που αφορούσαν ζητήματα ακίνητης περιουσίας ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακές. Για τον λόγο αυτόν τον συναντούμε τον Μάιο του 1889 (μαζί με τον εργολάβο Βασίλειο Μπέκια) ως πραγματογνώμονα (εκτιμητή) κατά τη διάρκεια της απογραφής της περιουσίας του αποβιώσαντα επιχειρηματία και του πρώτου αιρετού δημάρχου της Λάρισας Χρήστου Γεωργιάδη [11].
Όπως προαναφέρθηκε ο Ιωάννης Ν. Μακρής απεβίωσε στα τέλη του 19ου αιώνα (πιθανότατα το 1899) και ο γιος του και μοναδικός κληρονόμος Νικόλαος «έχασε» όλη την περιουσία του λόγω των συγκυριών της ταραγμένης εκείνης εποχής. Η τελευταία πράξη τού δράματος παίχθηκε στις 4 Αυγούστου 1900 στις Ποινικές Φυλακές της Λάρισας (οικία κληρονόμων Ν. Σαχίνη). Εκείνη την ημέρα ο συμβολαιογράφος Αγαθάγγελος Ιωαννίδης μετέβη σ’ αυτές συνοδευόμενος από τη χήρα Σουλτάνα Ι. Μακρή (μητέρα του Νικολάου). Με μία εικονική πώληση ο Νικόλαος μεταβίβασε στη μητέρα του, όλα τα κινητά αντικείμενα (έπιπλα, σκεύη, ρουχισμός και άλλα) που βρίσκονταν μέσα στην κατοικία, στην οποία διέμενε αυτή στη συνοικία Ατ Μεζάρ [12]. Η τελευταία είχε εκτεθεί σε αναγκαστικό πλειστηριασμό τέσσερις ημέρες νωρίτερα (30 Ιουλίου 1900).
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 110 (26 Μαΐου 1900).
[2]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ). Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 027, αρ. 8547 (29 Απριλίου 1889).
[3]. Στη σημερινή συμβολή των οδών Υψηλάντη και Μανδηλαρά.
[4]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 035, αρ. 12407 (29 Νοεμβρίου 1891).
[5]. ΓΑΚ/ΑΝΛ, Συμβολαιογραφικό Αρχείο Ανδρέα Ροδόπουλου, φκ. 038, αρ. 11068 (19 Μαρτίου 1891).
[6]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 050, αρ. 18082 (13.5.1895).
[7]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 035, αρ. 12265 (2 Νοεμβρίου 1891).
[8]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 039, αρ. 13398 (31 Δεκεμβρίου 1892).
[9]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 049, αρ. 17714 (29 Ιανουαρίου 1895).
[10]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 056, αρ. 20232 (24 Αυγούστου 1896).
[11]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 027, αρ. 8629 (23 Μαΐου 1889), αρ. 8630 (23 Μαΐου 1889).
[12]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 070, αρ. 25009 (4 Αυγούστου 1900).