Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου

Όπως αναφέραμε στο φύλλο της περασμένης Κυριακής (Δ’ μέρος), μετά από την απογραφή της εταιρικής περιουσίας που διέθεταν τόσο ο Χρήστος Δημητριάδης όσο και ο αποβιώσας αδελφός του Κωνσταντίνος, αυτή διανεμήθηκε κατά 50% στον Χρήστο Δημητριάδη και κατά 50% στην ανήλικη ακόμη θετή θυγατέρα του Κωνσταντίνου, Καλλιόπη, όπως και στη χήρα σύζυγό του Αικατερίνη (ως επίτροπό της). Ο Χρήστος Δημητριάδης κλήθηκε να διαχειριστεί μία μυθική περιουσία που εκτιμήθηκε στις 115.599,68 δρχ. [1].
Το ίδιο έτος (1888), ο Χρήστος Δημητριάδης και ο Κωνσταντίνος Σκαλιώρας (ο Δημητριάδης ήταν νυμφευμένος με την Ευανθία Σκαλιώρα, αδελφή του Κωνσταντίνου Σκαλιώρα), αγόρασαν από τον Οθωμανό ιδιοκτήτη του (50% εξ αδιαιρέτου έκαστος) το χωριό (τσιφλίκι) Νέχαλη (Ομορφοχώρι) της Λάρισας. Σύμφωνα με συμβολαιογραφικό έγγραφο, ο Δημητριάδης δανείστηκε για την αγορά αυτήν ένα αρκετά μεγάλο ποσό από τον Ιωάννη Βασσάνη (Αρχείο Ιωαννίδη, αρ. 7743/1888). Η Νέχαλη περιλάμβανε 18.000 στρέμματα αγρών, ένα κονάκι, ένα χάνι [2] και πολλές κατοικίες και αποθήκες.
Λίγους μήνες μετά από τον θάνατο του Κωνσταντίνου Δημητριάδη (13 Ιουνίου 1886) απεβίωσε ο κτηματίας και ο πρώτος αιρετός δήμαρχος της Λάρισας Χρήστος Γεωργιάδης (26 Δεκεμβρίου 1886). Όπως προαναφέρθηκε, ο Γεωργιάδης κατείχε το 25% της Ομόρρυθμου Εμπορικής Μετοχικής Εταιρείας «Γεωργιάδης, Δημητριάδης & Δερβίς βέης Χαλήλ». Το μερίδιό του από τον μύλο πέρασε στην κυριότητα του γιου του, Αθανασίου Γεωργιάδη, αλλά επειδή αυτός ήταν ακόμη ανήλικος την επιτροπεία του (σύμφωνα με τη διαθήκη του Χρήστου Γεωργιάδη) ανέλαβαν από κοινού ο Χρήστος Δημητριάδης και ο Κωνσταντίνος Αστεριάδης (Πατόφλας) και αργότερα ο Ιωάννης Βελλίδης.
Στις 24 Απριλίου 1887 ο Χρήστος Δημητριάδης με την ιδιότητά του ως φυσικού επιτρόπου του ανήλικου Αθανασίου Γεωργιάδη (με τη σύμφωνη γνώμη του επιτρόπου Ιωάννη Βελλίδη) μεταβίβασε εξ αδιαιρέτου στους Αθανάσιο Χρ. Γεωργιάδη (50%) και Δερβίς βέη Χαλήλ (50%) μία έπαυλη 1.200 τετραγωνικών μέτρων στη συνοικία Ομέρβέη της Λάρισας αντί συνολικού τιμήματος 3.230 δρχ. [3]. Ο Δερβίς βέης κατέβαλε το ήμισυ των χρημάτων σε μετρητά, ενώ το έτερο ήμισυ χρεώθηκε στον λογαριασμό του ανήλικου Αθανασίου [4].
Στις 23 Μαρτίου 1888 ο Χρήστος Δημητριάδης υπέγραψε σύμβαση με τον τότε δήμαρχο Λαρίσης, Διονύσιο Γαλάτη, σύμφωνα με την οποία ο πρώτος ενοικίασε προς τον Δήμο μία οικία (με ετήσιο μίσθωμα 360 δρχ.) στη συνοικία Ταμπάκικα για να στεγάσει το αστυνομικό τμήμα της συνοικίας. Την ίδια ημέρα ενεργώντας ως επίτροπος εκ διαθήκης του Αθανασίου Γεωργιάδη ενοικίασε στον Δήμο Λαρίσης και άλλη μία οικία στη συνοικία Παράσχου (Αγίου Νικολάου) για να στεγάσει το Αστυνομικό Τμήμα της ίδιας συνοικίας [5]. Τον Μάιο του 1888 ο Χρήστος Δημητριάδης ανέθεσε στον εργολάβο Βασίλειο Μπεκιάρη από το Καζακλάρ (Αμπελώνας) την ανέγερση τριών λιθόκτιστων καταστημάτων στη θέση Μπαϊρακλή τζαμί της Λάρισας (στη συμβολή των σημερινών οδών Παπαφλέσσα και Όσσης) αντί 5.974,83 δρχ.
Τον Μάιο του 1889 ο Χρήστος Δημητριάδης αγόρασε εννέα αγροτεμάχιαστο Τατάρ (Φαλάνη) από τον Ιωάννη Τσίμα Ζιώγα αντί 2.250 δρχ. [6]. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς γνωρίστηκε με τον επιχειρηματία του Βόλου Κωνσταντίνο Φ. Παππά και άρχισαν οι πρώτες συζητήσεις για την ίδρυση στη Λάρισα ενός νέου και σύγχρονου για την εποχή ατμόμυλου με τη συμμετοχή του τελευταίου (μετά από τη λήξη (1892) της εταιρείας «Γεωργιάδη, Δημητριάδη, Δερβίς βέη Χαλήλ») και ο Κωνσταντίνος Παππάς αποφάσισε να εγκατασταθεί στη Λάρισα. Τον Νοέμβριο του 1889 ο τελευταίος αγόρασε από τον Δημητριάδη μία έπαυλη στη συνοικία του Τρανού μαχαλά (Αγίου Αχιλλείου) αντί 10.000 δρχ. [7].
(συνεχίζεται)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 023, αρ. 7418 (20 Φεβρουαρίου 1888).
[2]. Η Νέχαλη αναφέρεται το 1715 και ως Καρά-Χαλίλ-Τσαούς από τον Κωνσταντίνο Διοικητή. Ο William Gell που φιλοξενήθηκε το 1805 από τον Τούρκο αγά του χωριού, αναφέρει πως ο τελευταίος ήταν «φιλόξενος προς τους ξένους». Ο Ιφικράτης Κοκκίδης αναφέρει στο οδοιπορικό του (1878) ότι στο χωριό λειτουργούσε ένα χάνι που διέθετε φρέαρ με πόσιμο νερό. Το χάνι ανέστειλε τη λειτουργία του μετά από την προσάρτηση της Θεσσαλίας (1881), ενώ στις αρχές του 20ού αιώνα το κτίσμα κατεδαφίστηκε.
[3]. Η έπαυλη ανήκε στην ιδιοκτησία του Λαρισαίου κτηματία Μεχμέτ βέη και εκπλειστηριάστηκε τον Φεβρουάριο του 1887 με επίσπευση του κτηματία Κωνσταντίνου Ζάππα (κατοίκου Ρουμανίας). Βλ. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 020, αρ. 6259 (15 Φεβρουαρίου 1887). Αγοράσθηκε τον Μάρτιο του 1887 από τον Χρήστο Δημητριάδη, ο οποίος υπερθεμάτισε (3.230 δρχ.). Βλ. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 020, αρ. 6336 (15 Μαρτίου 1887).
[4]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 021, αρ. 6426 (24 Απριλίου 1887).
[5]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 023, αρ. 7506 και αρ. 7507 (23 Μαρτίου 1888).
[6]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 027, αρ. 8577 (6 Μαΐου 1889).
[7]. Αρχείο Ιωαννίδη, φκ. 029, αρ. 9315 (3 Νοεμβρίου 1889).