Μετά από τον θάνατο του πατέρα του, μαζί με τα άλλα δύο αδέλφια του, τον Δημήτριο (1839-1893) και τον Παύλο (1842-1901), ανέλαβαν από κοινού τις οικογενειακές επιχειρήσεις τόσο στο Λονδίνο όσο και στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που διατηρούσαν υποκαταστήματα.
Το 1887 ο Παύλος Στεφάνοβικ Σκυλίτσης ενεργώντας τόσο για δικό του λογαριασμό όσο και ως ειδικός πληρεξούσιος των αδελφών του, αγόρασε από τον Οθωμανό κτηματία Αβραάμ πασά Καρακεχαγιά 23 κτήματα και χωριά (τσιφλίκια) στη Θεσσαλία αποτελούμενα από καλλιεργούμενες γαίες, φυτείες, δάση, λιβάδια και πλήθος παραρτημάτων και παρακολουθημάτων (κονάκια, οικίες, αποθήκες, χάνια, αχυρώνες, υδρόμυλους κ.λπ.). Το υπ’ αριθμό 155 πωλητήριο συμβόλαιο υπογράφηκε στο Ελληνικό Προξενείο της Κωνσταντινούπολης στις 27 Μαρτίου 1887 και μεταγράφηκε στη Λάρισα στις 25 Ιουνίου 1887. Όλα τα ακίνητα που αγοράσθηκαν περιήλθαν κατά 1/3 εξ αδιαιρέτου στους προαναφερθέντες αδελφούς Στεφάνοβικ.
Στις 8 Μαρτίου 1888, ο Παύλος Στεφάνοβικ Σκυλίτσης προχώρησε και στην αγορά και άλλων τριών ακινήτων στη Θεσσαλία τόσο για τον ίδιο όσο και για λογαριασμό των αδελφών του. Πωλητές αυτή τη φορά ήταν ο Οθωμανός κτηματίας Μεχμέτ ή Μωχαμέτ Σαχίπ βέης και η μητέρα του Φατμέ Δελχιζάρ χανούμ. Το πωλητήριο συμβόλαιο συντάχθηκε από τον συμβολαιογράφο των Αθηνών Γεράσιμο Αφεντάκη (αριθμός συμβολαίου 36705/1888). Για λογαριασμό των Οθωμανών υπέγραψε ο Κωνσταντίνος Δημ. Ράλλης (ως πληρεξούσιός τους) και για λογαριασμό του Παύλου Στεφάνοβικ Σκυλίτση και των αδελφών του, ο πληρεξούσιος δικηγόρος τους Ευστάθιος Ιατρίδης. Το συμβόλαιο μεταγράφηκε στα βιβλία μεταγραφών του Δήμου Αρμενίου Λαρίσης στις 10 Μαρτίου 1888.
Το 1893 απεβίωσε ο Δημήτριος Στεφάνοβικ, ενώ το 1901 ο αδελφός του Παύλος. Τα μερίδια των προαναφερθέντων ακινήτων που διέθεταν εξ αδιαιρέτου (από 1/3 έκαστος), περιήλθαν στην πλήρη κυριότητα του τρίτου αδελφού, του Ιωάννη Στεφάνοβικ Σκυλίτση. Επομένως στα τέλη του 1901 η ακίνητη περιουσία του τελευταίου περιλάμβανε 26 τσιφλίκια συνολικής εκτάσεως 605.200στρεμμάτων. Στην επαρχία Λαρίσης τα τσιφλίκια: Νιάματα (σημ. Νάματα) εκτάσεως 18.000 στρεμμάτων (εφεξής αναφέρεται μόνον ο αριθμός των στρεμμάτων), Σαρασλάρ (σημ. Μεγάλο Μοναστήρι) [34.000], Κιοπέ-Όμπασι ή Χατζόμπασι (σημ. Νίκη) [18.000], Χατζή-Μουσταφαλάρ (σημ. Ρεύμα) [30.000], Κοτζ-Μπασάν (σημ. Νέα Λεύκη) [22.000], Μεγάλο Χαλίτς(σημ. Δίλοφος) [35.800], Αμαρλάρ (σημ. Κοιλάδα) [42.000], Ακ-Σεράι (σημ. συνοικίες της Λάρισας Νεάπολη και Λιβαδάκι) [19.000], Χισαρλίκ (σημ. Όσσα) [27.000], Οκτσιλάρ (σημ. Αγία Σοφία Τυρνάβου) [4.000], Καστρί (σημ. Καστρί Αγυιάς) [19.100], Τσούξανι (σημ. Δήμητρα Αγυιάς) [23.000], Χατζή Μήσι ή Χατζή Μους (σημ. Στεφανοβίκειο) [70.000], Ριζόμυλος (σημ. Ριζόμυλος) [26.000] και Σεχ ή Σεΐχι (σημ. Ρεματιά Φαρσάλων) [11.000].
Στην επαρχία Καρδίτσας περιλάμβανε τα τσιφλίκια: Κραγίνε ή Κρανιά του τότε Δήμου Ιθώμης (σημ. Κρανιά Καρδίτσας) [15.000] και Τσαμάσι (σημ. Ανάβρα Καρδίτσας) [75.000]. Στην επαρχία Τρικάλων περιλάμβανε τα τσιφλίκια: Βουχούνιστα ή Μπουχούνιτσα (σημ. Μεγαλοχώρι) [14.000], Ριζαριό (σημ. Ριζαριό) [6.000], Λόγγος Αχμέτ-Αγά (σημ. Λόγγος) [7.500], Στεφανοσαίοι (σημ. Δροσερό) [7.000], Φλαμούλι (σημ. Φλαμούλι) [9.000], Βοστήδι (σημ. Κρήνη Τρικάλων) [19.500], Τσοτούλι (σημ. Παναγίτσα) [7.800], Βόργιαννη(σημ. Αχλαδοχώρι) [30.000] και Μπάγια (σημ. Πετρωτό) [15.500].
Στις 26 Οκτωβρίου 1901 ο τραπεζίτης Ιωάννης Στεφάνοβικ Σκυλίτσης (κάτοικος Λονδίνου), ενώπιον του Γενικού προξένου της Ελλάδος στο Λονδίνο, διόρισε ως ειδικό πληρεξούσιό του (αρ. 798/1901), τον Αθηναίο δικηγόρο και καθηγητή Πανεπιστημίου Αλκιβιάδη Κρασσά και του ανέθεσε να μεταβιβάσει στο Ελληνικό Δημόσιο και τα 26 τσιφλίκια του στη Θεσσαλία, καθώς και την έπαυλη που διέθετε στη συνοικία Τεκελί Ατίκ της Λάρισας [1] (εκτός των επίπλων και των χρηματοκιβωτίων), αντί του ποσού των 80.000 χρυσών λιρών Αγγλίας «πληρωτέων τοις μετρητοίς εν Λονδίνω». Στις 8 Δεκεμβρίου 1901 υπογράφθηκε στο Υπουργείο Οικονομικών η σύμβαση πώλησηςτων προαναφερθέντων ακινήτων. Για λογαριασμό του Ιωάννη Στεφάνοβικ υπέγραψε ο Κρασσάς, ενώ για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου ο Φωκίων Νέγρης (υπουργός Οικονομικών) και Νικόλαος Τριανταφυλλάκος (υπουργός Εσωτερικών). Την ίδια ημέρα (8 Δεκεμβρίου 1901), το Δημόσιο υπέγραψε σύμβαση με την Εθνική Τράπεζα για τη λήψη δανείου 80.000 στερλινών. Το δάνειο είχε διάρκεια 30 ετών με ετήσιο τόκο 5% και έπρεπε να καταβληθεί εξ ολοκλήρου στον Ιωάννη Στεφάνοβικ Σκυλίτση μέχρι την 1η Νοεμβρίου 1902. Την 1η Φεβρουαρίου 1902 οι παραπάνω δύο συμβάσεις (αγοράς και δανείου) επικυρώθηκαν στη Βουλή με τον Νόμο ΒΩΜΓ΄ (ΦΕΚ 18/Α/2-2-1902).

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Νικόλαος Παπαθεοδώρου, «Αρχοντικό Στεφάνοβικ: Η ιδιοκτησιακή ιστορία του», Ελευθερία (Λάρισα), 20 Δεκεμβρίου 2020. Το δημοσίευμα της εφημερίδος «Σάλπιγξ» (2 Ιουνίου 1902) ότι δήθεν ο Ιωάννης Στεφάνοβικ δώρισε την έπαυλη στον Ευστάθιο Ιατρίδη ελέγχεται για την εγκυρότητά της. Η έπαυλη πωλήθηκε στο Ελληνικό Δημόσιο και αυτός είναι ο λόγος που χρησιμοποιήθηκε τα επόμενα χρόνια ως βασιλική κατοικία αλλά και ως έδρα δικαστικών και στρατιωτικών αρχών. Κατεδαφίστηκε μετά από τον σεισμό του 1954.