«Το ερέθισμα για τη δημιουργία αυτών των έργων είναι το χορωδιακό έργο του Γιάννου Αιόλου και η πρόκληση είναι τι αποτέλεσμα θα έδινε ο συγκερασμός της μουσικής με τον εικαστικό κόσμο» αναφέρει ο καλλιτέχνης και καταθέτει τις σκέψεις του για τον Ιπποκράτη, τη Λάρισα και τη συνεργασία με τον συνθέτη. «Είναι σημαντική η συμβολή του Ιπποκράτη στην ανθρώπινη ζωή. Μεγάλο ενδιαφέρον όμως, έχει και η σχέση του με την πόλη μου. Η εξέλιξη και η δυναμική της Λάρισας, πάντα με ενδιαφέρει. Η προβολή όλων εκείνων των στοιχείων, ιστορικών, πολιτιστικών, πολιτισμικών που συνδέονται με τη Λάρισα, είναι ζήτημα ουσιαστικό για εμένα», υπογραμμίζει ο Χρήστος Παπανικολάου και μιλά για τη σχέση του με τον Γιάννο Αιόλου. «Τον Γιάννο τον γνωρίζω από παλιά. Είχαμε κοινές ανησυχίες και το όραμα, κάποια στιγμή, να αλληλεπιδράσουμε στη δημιουργία ενός έργου. Η αφορμή έρχεται τώρα, μετά από πολλά χρόνια» λέει ο Χρήστος Παπανικολάου.

«Ο Ιπποκράτης, όπως και άλλες προσωπικότητες στην ιστορία, για παράδειγμα ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ανέπτυξαν την έρευνά τους, σε διαφόρους τομείς της επιστήμης και δεν περιορίστηκαν, σε μια έκφρασή της. Ο Ντα Βίντσι ήταν γλύπτης, ζωγράφος, ποιητής, μηχανικός, εφευρέτης. Μέσα λοιπόν, από την ολιστική θεώρηση του Ιπποκράτη για τον άνθρωπο, αναδύθηκε μπροστά μου μια εικόνα. Αυτή του ανθρώπινου σώματος, ως φορέα πνεύματος. Ένα θέμα, το οποίο με έχει απασχολήσει σε διάφορες περιόδους, όπως εκείνες τις στιγμές στο ανατομείο ή με αφορμή παγκόσμια συνέδρια Ορθοπεδικής και Αθλιατρικής. Σήμερα, η έμπνευση που μου δίνει ο Ιπποκράτης, έρχεται μέσα από τη μουσική του Γιάννου. Οι ενότητες του μουσικού του έργου μου δίνουν και τα ερεθίσματα, για να διαμορφώσω, το δικό μου εικαστικό τοπίο» σημειώνει αναφερόμενος στην πηγή της έμπνευσης για τα 77 έργα του που θα προβληθούν στη σημερινή εκδήλωση στην πρόσοψη του Μύλου του Παππά.

ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΗ

Η συζήτησή μας με τον γνωστό εικαστικό περιστρέφεται γύρω από τη σχέση της Τέχνης με την Ιατρική. «Σίγουρα και οι δύο, αποτελούν καθοριστικές δυνάμεις στη ζωή των ανθρώπων» θα πει. «Έχουν την δυνατότητα: να λειτουργήσουν θεραπευτικά και επομένως συμπληρωματικά. Για παράδειγμα, κάποιες φορές, η Ιατρική χρησιμοποιεί τη μουσική, για να καταπραΰνει τον πόνο. Άλλωστε, η Ιατρική είναι τέχνη ή θα έπρεπε να είναι». Ποιος όμως είναι ο ρόλος της τέχνης στη «γιατρειά» της ψυχής; «Η ψυχή έχει απεριόριστη δυναμική, για να μπορούμε να χρησιμοποιούμε την έννοια της γιατρειάς ως δεδομένο. Η Τέχνη σαφώς επηρεάζει τις ψυχές και αυτός ο διάλογος στη θεραπευτική του διάσταση, είναι ζητούμενο. Μέσα από τους δίαυλους της Τέχνης, η ενέργεια της ψυχής αγγίζει το σώμα. Μια δυνατή συγκίνηση που μπορεί μόνο η Τέχνη να προκαλέσει, αυξάνει τους παλμούς της καρδιάς, κάνει το σώμα να εκλύει ενέργεια. Από την άλλη, μέσα από τις αισθήσεις είναι που η Τέχνη εισχωρεί στο πνεύμα και στην ψυχή του ανθρώπου. Δεν ξέρω, πώς μπορεί να υπάρχει σώμα χωρίς ψυχή και ψυχή χωρίς σώμα. Ο άνθρωπος είναι ένα ενιαίο «όλον». Σώμα και ψυχή δεν διαχωρίζονται και όλη η σύγχρονη αντίληψη της Ιατρικής είναι, ότι βλέπει τον άνθρωπο, ολιστικά. Είναι πραγματικά σύμπλοκο το πώς η τέχνη λειτουργεί σε κάθε άνθρωπο. Μπορώ να μιλήσω μόνο, για το πώς λειτουργεί σε μένα. Βιώνω τη δημιουργία, μέσα από πόνο και αλήθεια, φτάνοντας στιγμές στην κάθαρση και την πληρότητα. Για μένα, η Τέχνη είναι ένας δρόμος προς την ίαση της ψυχής. Που αποτελεί ζητούμενο. Όχι αφελές δεδομένο» καταλήγει ο Λαρισαίος ζωγράφος.

Της Παναγιώτας Φούντα