[…] Ο Τύρναβος εν τούτοις, ως πόλις είνε θαυμάσιος και έχει κλίμα υγιεινόν, νερά σχεδόν άφθονα, δρόμους υποφερτούς, φωτισμόνανεκτόν, κοινωνίαν αρκετά καλήν, δεν έχει όμως νέους γλεντζέδες και ζωηρούς, εκτός του κ. Πελοπίδα Αγγελίδη, ενός δικηγόρου πρώτης γραμμής, του Α. Στρόγγυλου επίσης δικηγόρου, του εμπόρου Γ. Λακερδά, ο οποίος κατώρθωσε ώστε να πλουτίση το κατάστημά του δι’ όλων των ειδών και να το καταστήσηπροσιτόν εις όλους διά των λογικών τιμών του, του Αθανασίου και Κ. Μουλούλη και τινών άλλων.

Αποφεύγω να επεκταθώ επί πλέον, ίνα μη αναφέρω τας ζημίας των οινοπνευματοποιών Τυρνάβου, οι οποίοι διά του τελευταίου Νομοσχεδίου περί οινοπνεύματος καταστράφησαν και κατέστρεψαν άμα τον Δήμο, έχοντα αρκετούς εκ του οινοπνεύματος πόρους. Επιβιβάσθην της αναχωρούσης αμάξης του Καπετάνιου, ενός ιδιορρύθμου και ριψοκινδύνουαμαξά, ο οποίος δεν έκαμε άλλο τίποτε, ειμή να προγγάρη τους λοιπούς συναδέλφους του, να τους ξεπερνά, πρώτος πάντοτε αυτός προχωρών και να τραγουδή αμανέδες, μη δίδων καμμίανπροσοχήν εις τα περί αυτόν γενόμενα. Εν τη αυτή αμάξηείχον ως συνταξειδιώτας και ετέρους αγνώστους Λαρισσινούς, οι οποίοι μοιεξέλαβον ως... οπλοδιορθωτήν και μου έδωκαν τα πιστόλια να τους τα διορθώσω, διότι όλων ήσαν... άχρηστα!

Έφθασα εις Λάρισσαν την 5ην μ. μ. και διευθύνθην κατ’ ευθείαν εις την πλατείαν, γέμουσαν κόσμου, πάσης τάξεως και ηλικίας.[…]. Όταν έφθασα εις την πλατείαν κατάκοπος εκ της διώρουαμαξοδρομείας, διευθύνθην πρωτίστως εις το ξενοδοχείον το «Στέμμα», ένα πρώτης τάξεως ξενοδοχείον, κάτωθεν το οποίου έχει το καπνοπωλείον του, ή μάλλον το κέντρο συναντήσεως όλων των φιλολογούντων, καλλιτεχνών, ερασιτεχνών, χαριτολόγων, ποδηλατιστών, μερακλήδων, αμυστάκων, μαθητών κλπ. ο Στέργιος Μπαλταδώρος, ένας μικρομέγας άνθρωπος, φαινομενικώς μεν εικοσαετής έτι, πράγματι όμως 30ετής και άνω, με μυαλό γερό, με γούστο καλλιτεχνικό, κάτοχος της μουσικής, αμανετζής καλός, ποδηλατιστής θαυμάσιος, νοικοκύρης τέλειος και προ πάντων έξοχος και πρώτης τάξεως φίλος.

Μετ’ ολίγον εισήλθεν εις το καπνοπωλείον ένας νέος 17-18 ετών, ξανθός με πηλίκιονμαθητικόν, καλού εξωτερικού και φαινομενικώς τουλάχιστον ευκατάστατος. – Μου δίδεις ένα πακέτο, είπεν αυθαδώς. Το επήρε, άναψε ένα τσιγάρο αδιαφορών διά την ιδιότητά του και ωδείοικτείρων με βλέποντα αυτόν περιέργως διά την θρασύτητά του, μου λέγει: – Εγώ καπνίζω για να κάνω εντύπωσι, έτσι μόνον για τον κόσμο.Έμεινα άναυδος…! Έπειτα ήρχισενχεορονομών, πειράζων, εμπαίζων τους πάντας, ζητών να καταστρέψη παν ότι ευρίσκετο προ αυτού, εκδηλών όλας τας νευρικάς του ιδιότητας, αντεκατέστησε το εξωτερικόν του πακέτου του δι’ ετέρου κυτίου με ζωηρότερα χρώματα και απήλθε αφίνων οπίσω του μία τολύπην καπνού.

– Πώς λέγεται αυτός ο νέος, ερωτώ; – Ριζόπουλος μου απαντά κάποιος εκ των εκεί παρευρισκομένων. – Και έχει πατέρα; – Ναι, αλλά είναι δυστυχής εξ αιτίας αυτού του παιδιού. Η τοιαύτη γνωριμία με προδιέθεσε κακώς εναντίων των νέων της Λαρίσσης και έπρεπε να γνωρίσω έπειτα τινάς όλως διαφόρους του προηγουμένου διά να μην αλλάξω γνώμην.

Και όντως η αγνή ψυχή και τα αιθαίρια αισθήματα ενός νέου Ασλάνη, υιού του εκεί ιατρού, η χάρις ενός νέου Ιπποκράτους Κουτσίνα, η ευφυία ενός μικροσκοπικού γίγαντος Αχιλλέως Ωρολογοπούλου και η ευγένεια ενός αθλητού Βρακίδου, ο οποίος λαμβάνει και ιδιαίτερα μαθήματα ενίοτε εις γνωστόν λαρισινόν παιχνίδι, εις το οποίον κάμει τον μάστορη, αλλά δεν τα καταφέρνει, όλα αυτά με έκαμαν, ώστε να σχηματίσω πεποίθησι, ότι μόνον ο νέος Ριζόπουλος αποτελεί εξαίρεσιν.

Αφού εξεκουράσθηκα αρκετά, συνοδευόμενος υπό των ανωτέρω νέων περιήλθον τας διαφόρους οδούς της Λαρίσης, ο Δήμαρχος της οποίας κ. Αστεριάδης εφιλοτιμήθη να τους καταστήση όσον το δυνατόν... απροσίτους! Καθόσον δυστυχώς πανταχόθεν άγνωστονδιατί, δεν ακούει τις άλλο τι ή παράπονα κατά του δημάρχου. Επεσκέφθην τας διαφόρους φυσικάςκαλλονάς της Λαρίσσης, είδα το Αλκαζάρ, το φρούριον, το Τζαμί, το Αρσάκειον, τους στρατώνας, τα μαγευτικά Τοπεία, τας εξοχάς της, όλα όσα ήτο δυνατόν να με κάμωσι να φύγω εκείθεν με τας αρίστας των εντυπώσεων […].

Όσο επροχωρούσαμεν τόσον περισσότερονεσυνείθιζα και τόσον περισσότερον Αθηναϊκή μου εφαίνετο η Λάρισσα. Άλλως τε όλο και Αθηναϊκαίφυσιογνωμίαι. Ο στρατηγός κ. Ψαρροδήμος, ο λαχαγός κ. Καλομενόπουλος, ο κ. Σκούφος με την κυρίαν του, ο κ. Βούλγαρης, ο κ. Ζωγράφος, ο κ. Σχλήμαν, ο κ. Χρύσης και τόσοι άλλοι γνωστοί Αθηναϊκοί τύποι. Επί τέλους αφού έκαμα μια επιθεώρησι γενική της πόλεως και των περί αυτήν, κατέφυγα και αύθις εις την πλατείαν περί την οποίαν σωρεία όλων καφενείων. Το της Θέμιδος του κ. Α. Δασοπούλου, το του Δ. Πάλτσου, του Ι. Κυπαρίση κάτωθι της Λέσχης, του Αθ. Καρανίττη κάτωθι του ξενοδοχείου το Στέμμα και το μέγα ζυθοπωλείονΜποσινιώτη. Επροχώρησαπρος την πλατείαν και προ του κάλλους των εν αυτή και προ της χάριτος των αβρών δεσποινών και δεσποινίδων έμεινα άναυδος και έστην προς στιγμήν θαυμάζων τον συρφετόν εκείνον των καλλονών.

Η πλατεία της Λαρίσσης, αρκετά εκτεταμένη είναι το κέντρον των Λαρισσινών, μετά το Αλκαζάρ. Δεν υπάρχει Λαρισσινός, δεν υπάρχει κόρη ή δέσποινα, η οποία να μη εξέλθη εις την πλατείαν, να αναπνεύσηκαθαρόν αέρα, να ίδη, να επιδειχθή, να φλερτάρη. Την ημέραν εκείνην εξαιρετικώς υπήρξε τοσαύτη η συρροή, τοσαύτη η συγκέντρωσις, ώστε μοι ήτο αδύνατον να ξεχωρίσω πρόσωπα, να ξεχωρίσω μορφάς.

Και μόνον όταν η αμαζονική σιλουέτα της κυρίας Σκούφου με την αριστοτεχνικήνκαρατομήν της αντιπαρήλθε προ εμού, συνήλθον εκ της εκπλήξεως, ενόμισα εμαυτόν ευρισκόμενον εν Αθήναις και επέστησα την προσοχήν μου εις τας προ εμού παρελαυνούσαςδεσποίνας και δεσποινίδας. Και περνούν ούτω προ των οφθαλμών μου, η ωραία κυρία Σοφία Δεσύπρη, η κυρία ΝόνηΟικονομίδου, η κυρία Φιλιοπούλου, η αβρά κυρία Τσιμηνάκη, η κυρία Μεταξά, η κυρία Αργυροπούλου του Νομάρχου με τουαλέτανγκρί, η κυρία Μεσσήνη, η κυρία Γαργάλα, η κυρία Ματθίλδη Ν. Φίλιου, η κυρία Ελένη Σκόδρα, η κυρία Βλάχου, η κυρία Ορέκ, η κυρία Λιλή Σάπκα του Προέδρου της Φιλοπτώχου, η κυρία Μπέμπη, η κυρία ΛουίζαΣαμπετάι και άλλαι» [1].

(συνεχίζεται)

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]. Τίμος Π. Δεπάστας, «Εντυπώσεις και σκέψεις από την περιοδείαν ανά την Θεσσαλίαν», Δάφνη (Αθήνα), φ. 43 (27 Μαΐου 1910), φ. 44 (2 Ιουνίου 1910) και φ. 45 (9 Ιουνίου 1910).

Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου