Ο Ιωάννης Βασιλάκης γεννήθηκε στη Λάρισα το 1877. Πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1899) διορίσθηκε στα δικαστήρια της Λάρισας (Πρωτοδικείο και Εφετείο) το 1891 [3]. Γρήγορα η φήμη του «πέρασε» τα όρια της πόλης και εξαπλώθηκε σε ολόκληρη τη Θεσσαλία. Ήδη από το 1901 το όνομά του άρχισε να συζητείται στα υπουργικά γραφεία, όταν διορίστηκε πληρεξούσιος δικηγόρος της Κοινότητας Κλεινοβού της Καλαμπάκας σε υπόθεση που είχε σχέση με το δικαίωμα υλοτόμησης στα δάση της περιοχής. Δόθηκαν άδειες υλοτομίας από τον τότε υπουργό Οικονομικών Ανάργυρο Σιμόπουλο (1837-1908) σε συγκεκριμένα άτομα, ενώ οι επικεφαλής της Κοινότητος θεωρούσαν αυτές τις άδειες παράνομες. Παρόλο που το Πρωτοδικείο Λαρίσης δικαίωσε σε πρώτο βαθμό την Ελληνική Πολιτεία, το ζήτημα προκάλεσε τριγμούς στην Κυβέρνηση που προέβη στο επόμενο διάστημα στην ψήφιση μίας σειράς νομοθετημάτων που αφορούσαν τα κοινοτικά δάση.

Στις δημοτικές εκλογές της 7ης Σεπτεμβρίου 1903 οι οποίες σημαδεύτηκαν με τα αιματηρά επεισόδια που έλαβαν μέρος τόσο στη Λάρισα, όσο και στον Τύρναβο εξελέγη δημοτικός σύμβουλος. Η νέα δημοτική αρχή (δήμαρχος: Αχιλλεύς Αστεριάδης), ανέλαβε επισήμως τα καθήκοντά της στις 13 Δεκεμβρίου 1903 [4]. Δεν έλαβε μέρος στις εκλογές της 1ης Ιουλίου 1907 στις οποίες δήμαρχος επανεξελέγη ο Αστεριάδης.

Με αφορμή δύο υποθέσεις επί κληρονομικών ζητημάτων τον Δεκέμβριο του 1905 πραγματοποίησε δίμηνη περιοδεία στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία. Το περισσότερο διάστημα παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη ερευνώντας τα αρχεία του κτηματολογίου που είχαν μεταφερθεί στην πόλη μετά από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας (1881). Επέστρεψε στη Λάρισα τον Φεβρουάριο του 1906 [5].

Στα τέλη Φεβρουαρίου του 1909 ο Ιωάννης Βασιλάκης τέθηκε επικεφαλής συλλαλητηρίου που διοργάνωσαν φορείς, συντεχνίες, σωματεία και πολίτες της Λάρισας με αποδέκτες την Κυβέρνηση και την Εταιρεία των Ελληνικών Σιδηροδρόμων. Οι τελευταίοι αιτήθηκαν τη μείωση των εισιτηρίων και των εμπορευματικών κομίστρων «χάριν της Θεσσαλίας ολοκλήρου». Στο συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Θέμιδος (Κεντρική πλατεία) ο Βασιλάκης εκφώνησε πύρινο λόγο και στην συνέχεια παρέδωσε στον Νομάρχη ψήφισμα που είχαν υπογράψει οι πρόεδροι όλων των συντεχνιών. Όπως έγραψε ο Τύπος της εποχής «εκ του συλλαλητηρίου τούτου απουσίαζεν ο κ. Δήμαρχος, δείξας και πάλιν το διά την πόλιν ενδιαφέρον του…» [6].

Ο Ιωάννης Βασιλάκης ήταν βαθιά θρησκευόμενο άτομο και υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του μητροπολίτη Λαρίσης Αμβροσίου Κασσάρα. Μόλις έγιναν γνωστές οι αποφάσεις του Συνοδικού Δικαστηρίου για την καθαίρεσή του (αρ. 1279/22-1-1910 & 1280/27-1-1910), διοργάνωσε συλλαλητήρια σε όλη την εκκλησιαστική περιφέρεια της Λάρισας ζητώντας να μην τις επικυρώσει η Κυβέρνηση επειδή οι κατηγορίες κατά του μητροπολίτη ήταν εντελώς αβάσιμες και άδικες [7]. Ο Αμβρόσιος αιτήθηκε την αναθεώρηση της δίκης του η οποία έγινε αποδεκτή (ΦΕΚ 180/Α/24-5-1910 & ΦΕΚ 192/Α/8-6-1910). Το Ανώτατο Αναθεωρητικό Εκκλησιαστικό Δικαστήριο (στη σύνθεση του οποίου συμμετείχαν όλως παρανόμως και πρωτοδίκως δικάσαντες Συνοδικοί) [8] επικύρωσε στις 2 Ιουλίου 1910 τις προαναφερθέντες αποφάσεις (απόφαση 2318/1910).

Στις βουλευτικές εκλογές της 8/20 Αυγούστου 1910 που διενεργήθηκαν από την κυβέρνηση του Στέφανου Δραγούμη εξελέγη βουλευτής Λαρίσης (έως τις 12 Οκτωβρίου 1910). Κατά το σύντομο διάστημα της παρουσίας του στις συνεδριάσεις της Α΄ Αναθεωρητικής Βουλής εξέφρασε κατά τον καλύτερο τρόπο τις υποθέσεις που ταλαιπωρούσαν χρόνια τον αγροτικό κόσμο της επαρχίας του. Επανεξελέγη δημοτικός σύμβουλος στις πρώτες εκλογές που διενεργήθηκαν μετά από την προσάρτηση των Νέων Χωρών (9 Φεβρουαρίου 1914). Την περίοδο αυτή της δημαρχίας του Μιχαήλ Σάπκα εισηγήθηκε διάφορα ζητήματα που είχαν σχέση με τον ηλεκτροφωτισμό, την ύδρευση και τη διαμόρφωση των οδών και πλατειών της πόλης.

Παράλληλα με τη δικηγορία και τις πολιτικές του υποθέσεις, ο Ιωάννης Βασιλάκης επέδειξε και κοινωνική δραστηριότητα. Το 1902 διετέλεσε μέλος της διοικούσας επιτροπής του Αρσακείου Λαρίσης (πρόεδρος: Γεώργιος Δεσύπρης), ενώ το 1911 διετέλεσε πρόεδρος της Ηπειρωτικής Ενώσεως «Η Δωδώνη» [9]. Ο σύλλογος αυτός είχε συσταθεί στη Λάρισα στις 20 Νοεμβρίου 1889 από 60 άτομα που είχαν καταγωγή από την Ήπειρο (ΦΕΚ 193/Α/29-7-1889). Επίσης υπήρξε επί σειρά ετών ο οργανωτής των ετήσιων ιππικών αγώνων που πραγματοποιούνταν στη Λάρισα.

Ελλείπουν όμως πολλές πληροφορίες για την προσωπική του ζωή. Τον Ιούνιο του 1900 αρραβωνιάστηκε την Αριστέα, θυγατέρα του Απόστολου Σφύρα από τη Δράκεια του Πηλίου, την οποία νυμφεύθηκε λίγους μήνες αργότερα [10]. Είναι γνωστό σε εμάς ένα μόνον παιδί, ο Νίκος, ο οποίος γεννήθηκε το 1909. Δεν γνωρίζουμε επίσης πότε απεβίωσε. Σύμφωνα με το υπ’ αρ. 5/25-1-1938 του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης στις εκλογές που διενεργήθηκαν την ίδια χρονιά ο Ιωάννης Βασιλάκης δεν περιλαμβάνεται στον κατάλογο των εγγεγραμμένων δικηγόρων του Συλλόγου. Αντιθέτως στον κατάλογο εμφανίζεται ο αδελφός του Βασίλειος, πρώην δικηγόρος στον Βόλο [11].

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]. Αναγορεύτηκε διδάκτορας Νομικών Επιστημών από το Πανεπιστήμιο των Αθηνών τον Δεκέμβριο του 1909. Βλ. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 1024 (20 Δεκεμβρίου 1909) και Μικρά (Λάρισα), φ. 31/433 (24 Δεκεμβρίου 1909). Το 1911 έλαβε την άδεια «του δικηγορείν». Βλ. Μικρά (Λάρισα), φ. 47/501 (31 Μαρτίου 1911).

[2]. Δικηγόρος και μόνιμος κάτοικος του Βόλου. Το 1900 συμμετείχε σε έναν επιχειρηματικό όμιλο εκμετάλλευσης ενός ορυχείου στη Σκοτούσσα Φαρσάλων μαζί με τον αδελφό του Ιωάννη και τον Βολιώτη επιχειρηματία Περικλή Παπανικολάου χωρίς όμως επιτυχία. Βλ. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 92 (22 Ιανουαρίου 1900).

[3]. Αριστείδης Χρ. Παπαχατζόπουλος [επιμ.], Συμβολή στην Ιστοριογραφία του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης, τ. Α΄ (1881-1940), Λάρισα: ΔΣΛ, 2016, σ. 122.

[4]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Πρακτικά Δημοτικού Συμβουλίου Λαρίσης, φκ. 007 [1903-1905], 13 Δεκεμβρίου 1903.

[5]. Μικρά (Λάρισα), φ. 30/180 (5 Φεβρουαρίου 1906).

[6]. Μικρά (Λάρισα), φ. 389 (12 Φεβρουαρίου 1909).

[7]. Μικρά (Λάρισα), φ. 37/439 (4 Φεβρουαρίου 1910).

[8]. Σοφ. Τριανταφυλλίδης (δικηγόρος, τ. βουλευτής Ν. Λαρίσης), Περί εκκλήτων δικών επισκόπων κατά το εν Ελλάδι ισχύον κανονικόν δίκαιον (Η δίκη του επισκόπου Αμβροσίου). Εν Βόλω: Εκ των Τυπογραφείων της Εφημερίδος η «Θεσσαλία», 1911, σ. 58-60.

[9]. Μικρά (Λάρισα), φ. 6/512 (17 Ιουλίου 1911).

[10]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 531 (25 Ιουνίου 1900).

[11]. Παπαχατζόπουλος, ό. π. σ. 280-282.

Από τον Αλέξανδρο Χ. Γρηγορίου