Του Δημήτρη Βάλλα
Η συλλογή του θεωρείται μοναδική στον ελληνικό χώρο και ο… όγκος της σχεδόν τον έχει εκτοπίσει από το σπίτι του καθώς ίσια - ίσια του απέμεινε ένα κρεβάτι για να κοιμάται!
Σε αυτήν σε κάθε είδους έντυπο και φωτογραφία είναι αποτυπωμένη όλη σχεδόν η ιστορία του κινηματογράφου από τη δεκαετία του ΄30 μέχρι και τις μέρες μας.
Στα 82 χρόνια του σήμερα ο ίδιος καμαρώνει για τη συλλογή του που τη θεωρεί ανεκτίμητη και σαν παλιός Λαρισαίος θα ήθελε να ενδιαφερθεί γι’ αυτήν κάποιος πολιτιστικός φορέας της πόλης ώστε να μείνει εδώ.
Πάμε λοιπόν μαζί του να περιηγηθούμε σε έναν κόσμο αλλιώτικο γεμάτο από λάμψη αποπνέοντας ακόμα εκείνη τη μαγική ατμόσφαιρα άλλων εποχών…
Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ-ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ
Ο Χρυσόστομος Λιάμπος , αν και Λαρισαίος, ζει χρόνια τώρα στην Αθήνα μια που το 1953 εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι κάνοντας καριέρα στην πρωτεύουσα σαν σκηνοθέτης και παραγωγός ταινιών.
Από μικρός είχε μεγάλη μανία και πάθος να μαζεύει αποκόμματα εφημερίδων, περιοδικών, βιβλίων και γενικά κάθε είδους έντυπο που είχε σχέση με κινηματογράφο και θέατρο.
Συγκέντρωσε χιλιάδες αποκόμματα, περιοδικά και βιβλία ενώ στη συλλογή του βρίσκονται και πάνω από 5.000 μεγάλες φωτογραφίες…
«Τη συλλογή θα μας πει ο κ. Λιάμπος, την ξεκίνησα από το 1946 όμως πολλά περιοδικά και φωτογραφίες είναι από την εποχή του 1930. Πρόκειται για περιοδικά ελληνικά και ξένα, όπως τα Κινηματογραφικά Νέα, το γαλλικό Cinemonde, το βραζιλιάνικο Cinelandia, κλισέ εφημερίδων, φέιγ βολάν που μοιράζονταν σαν προγράμματα στις εισόδους των κινηματογραφικών αιθουσών και πολλά άλλα.
Ο προσωπικός μου θησαυρός, είναι διάφορες μικρές φωτογραφίες της εποχής 1940-1950 κυρίως σε χρώμα σέπια που τότε πουλιόταν μαζί με τσίχλες και καραμέλες …
Μόνο τα αποκόμματα είναι πάνω από 300.000, ενώ για χρόνια τώρα από το 1960 αγόραζα καθημερινά έξι εφημερίδες όπως «Νέα», «Βήμα», «Ριζοσπάστη», «Αθηναϊκή», κ.α.
Τώρα πλέον που είμαι στη σύνταξη αρχίζω σιγά –σιγά να τακτοποιώ το αρχείο και δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω και πού να τελειώσω καθώς εκτός από μια αποθήκη 50 τετραγωνικών μέτρων, έχει γεμίσει και το σπίτι στην Αθήνα που δεν με χωρά πια»…
ΤΟ ΠΑΘΟΣ
Και μια που μιλάμε για συλλογές και τον κόσμο του συλλέκτη ενδιαφέρουσα είναι η προσωπογραφία του μέσα από το παρακάτω κείμενο…
«Ο συλλέκτης είναι άνθρωπος ευτυχισμένος, είχε πει ο Γκαίτε, αλλ’ όμως είναι τόσο πολύ απορροφημένος από την εμμονή του, το πείσμα του να συλλέγει, που περιχαρακώνεται στον κόσμο του, ενώ σε ορισμένες ακραίες περιπτώσεις, όπως σε εκείνη του ήρωα, του Μέντελ, του «τιτάνα της μνήμης, του μνημονικού» στο διήγημα του Στέφαν Τσβάιχ, Ο παλαιοβιβλιοπώλης Μέντελ, που εκδόθηκε το 1929, ο οποίος δεν παρακολουθεί τα γεγονότα, απομονώνεται, βρίσκεται στο περιθώριο της ζωής. Άλλωστε, ο ήρωας του Τσβάιχ δεν είχε καταλάβει ότι είχε ξεσπάσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος και συνέχισε να παραγγέλνει παλιά βιβλία από χώρες που ήταν εχθρικές απέναντι στην πατρίδα του, την Αυστροουγγαρία. Έστελνε γράμματα στο Λονδίνο και το Παρίσι και ρωτούσε γιατί δεν είχε λάβει ακόμα τα περιοδικά με τις βιβλιογραφικές αναφορές, ενώ οι αυστριακές αρχές συμπέραναν ότι είναι κατάσκοπος που γράφει στον εχθρό με κωδικοποιημένα μηνύματα. Τον συνέλαβαν και μετά τον πόλεμο , όταν απελευθερώθηκε, ένα ράκος πια, συνέχισε να πηγαίνει στο καφέ «Γκλουκ»-ευτυχία δηλαδή-, στο ίδιο τραπέζι, στην ίδια γωνιά, όπου εργαζόταν και έκανε τις παραγγελίες του. Ο καινούριος ιδιοκτήτης του καφέ, όμως, δεν τον καταλάβαινε, δυσαρεστείτο που έπιανε τραπέζι χωρίς να παραγγέλνει τίποτε, και έτσι τον έδιωξε»…
