Καθώς η αποστολή ολοκληρώνεται τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα.

Μέσω fb κάποιοι με ρώτησαν με ποιόν τρόπο η έλλειψη οξυγόνου επηρεάζει τον ορειβάτη. Η απάντηση είναι στα πάντα, στις κινήσεις, στην αναπνοή. Πολλές φορές νιώθεις πως δεν σου φτάνει η ανάσα. Για αυτό κάναμε τόσες ημέρες εγκλιματισμό αλλά και πάλι, δεν ήταν καθόλου εύκολο.

Στην κορυφή μείναμε κανένα μισάωρο και αυτό γιατί είχε καλό καιρό. Επίσης είναι πολύ μικρή και δεν χωράει πολύς κόσμος.

Χθες κατεβήκαμε στο Namche bazaar, όπου διανυκτερεύσαμε και σήμερα κατευθυνόμαστε προς Lukla. Από εκεί αύριο το πρωί θα πάρουμε το αεροπλάνο για Κατμαντού.

Και κάπως έτσι μπαίνουμε στην τελική ευθεία της επιστροφής. Τελειώνει όμως μόνο το ορειβατικό κομμάτι καθώς στο Νεπάλ έχουμε ακόμη πολλά να δούμε.  

Από τους ανθρώπους που συναντήσαμε σε αυτό το ταξίδι, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες ήταν ο ιδιοκτήτης ενός ξενώνα όπου μείναμε ο οποίος έχει ανέβει 14 φορές στο Εβερεστ και σε πολλές άλλες κορυφές. Λόγω εμπειρίας και ηλικίας μας αφηγήθηκε διάφορες ορειβατικές ιστορίες αλλά και το πώς ήταν οι αναβάσεις παλιά σε σχέση τώρα.

Καθώς περπατώ στα μονοπάτια, απολαμβάνω όσο περισσότερο μπορώ τις τελευταίες μου ώρες μέσα στα βουνά και προσπαθώ να συγκεντρώσω όσες πιο πολλές εικόνες γίνεται. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω πως θα επιστρέψω στην πραγματικότητα της Λάρισας και στην καθημερινότητα μου.

Μετά από τόσες ημέρες στα μονοπάτια των Ιμαλαίων συναντήσαμε και τον πρώτο Έλληνα κατά το ήμισυ Λαρισαίο (φωτό), ο οποίος εργάζεται στο εξωτερικό.

Φεύγοντας από το Νamche bazaar, πετύχαμε μια οικολογική οργάνωση η οποία έδινε άδεια πλαστικά μπουκάλια νερού τα οποία είχαν χρησιμοποιήσει οι αποστολές, προκειμένου να τα μεταφέρουμε εθελοντικά πίσω στο Κατμαντού προς ανακύκλωση. Εννοείται πως δεχθήκαμε με χαρά και δώσαμε στα στοιχεία μας ώστε όταν θα τα αφήσουμε στο drop off point να είναι σίγουροι ότι δεν τα παρατήσαμε στον εθνικό δρυμό.