Η μελέτη αποκαλύπτει για πρώτη φορά ότι οι τελευταίοι πληθυσμοί των μαμούθ είχαν υποστεί ένα είδος γενετικής κατάρρευσης, κάτι που αποτελεί υπόμνηση για τους κινδύνους της γενετικής απομόνωσης που αφορούν αρκετά σύγχρονα ζώα, τα οποία επίσης απειλούνται με εξαφάνιση.
Κατά την τελευταία εποχή των πάγων, τα μαμούθ ήσαν το πιο κοινό μεγάλο φυτοφάγο ζώο στη Βόρεια Αμερική και στη Σιβηρία. Όμως η άνοδος της θερμοκρασίας και οι πιέσεις από τους ανθρώπους κυνηγούς οδήγησαν σε σταδιακή εξαφάνιση των περισσότερων μαμούθ περίπου πριν από 10.000 χρόνια.
Μικροί μόνο πληθυσμοί τους επιβίωσαν για μερικές ακόμη χιλιάδες χρόνια σε απομονωμένες περιοχές, με τα τελευταία μάλλον στη Νήσο Βράγκελ του Αρκτικού Ωκεανού, όπου εκτιμάται ότι ζούσαν μαμούθ έως πριν από 3.700 έως 4.000 χρόνια. Αλλά, όπως αποκαλύπτει η νέα μελέτη, είχαν πια πολύ-πολύ άρρωστο DNA.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Ρεμπέκα Ρότζερς του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Μπέρκλεϊ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γενετικής ‘PLoS Genetics', σύγκριναν το γονιδίωμα ενός μαμούθ που ζούσε προ 45.000 ετών, με ένα της Νήσου Βράγκελ που ζούσε προ 4.300 ετών. Το τελευταίο είχε πια ένα DNA «πήχτρα» στις επιβλαβείς για την υγεία του μεταλλάξεις.
Τα τελευταία μαμούθ είχαν χάσει μια σειρά από ζωτικά γονίδια (π.χ. για τη σωστή όσφρησή τους ή για την παραγωγή κρίσιμων πρωτεϊνών), δυσκολεύονταν να προσελκύσουν συντρόφους για ζευγάρωμα, ενώ το τρίχωμά τους λόγω μεταλλάξεων είχε αποκτήσει μάλλον μια παράξενη σατινέ γυαλάδα.
