Το πείραμα, τα αποτελέσματα του οποίου δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Nature Neuroscience, παρακολούθησε τις γλώσσες των ποντικών ενώ γεύονταν το νερό και ανακάλυψαν ότι οι αισθητήρες γεύσης που διεγείρονταν ήταν στην πραγματικότητα οι ξινές.
Η ομάδα κατέληξε λοιπόν στο ότι αυτό σημαίνει ότι το νερό θεωρείται η έκτη γεύση μαζί με το γλυκό, το ξινό, το αλμυρό, το πικρό και το ουμάμι (σημαίνει η καλή γεύση ή νοστιμιά. Η λέξη ουμάμι, είναι δανεική από την Ιαπωνική).
Ο βοηθός καθηγητής της βιολογίας, Yuki Oka, εξήγησε ότι η ικανότητά μας να δοκιμάζουμε νερό δεν είναι απλώς μια σύμπτωση και ότι είναι στην πραγματικότητα στη γλώσσα μας να είναι σε θέση να αισθανθεί το υγρό.
«Η γλώσσα μπορεί να ανιχνεύσει διάφορους βασικούς θρεπτικούς παράγοντες, που ονομάζονται γευστικά - όπως το νάτριο, τη ζάχαρη και τα αμινοξέα - μέσω της γεύσης, ωστόσο, το πώς αισθανόμαστε το νερό στο στόμα μας, ήταν άγνωστο», δήλωσε ο Oka.
«Πολλά είδη εντόμων είναι γνωστό ότι "δοκιμάζουν" το νερό, οπότε φανταζόμασταν ότι τα θηλαστικά θα μπορούσαν επίσης να έχουν μηχανισμούς στο σύστημα γεύσης για την ανίχνευση νερού».
Για να αποδειχθεί ότι τα ξένα κύτταρα συνέβαλαν στην ανίχνευση του νερού, η ομάδα συνέχισε να χρησιμοποιεί μια τεχνική που ονομάζεται optogenetics που τους επέτρεπε να διεγείρουν ξινά κύτταρα με φως αντί για νερό.
Αφού αντικατέστησαν το νερό από το μπουκάλι του ζώου με μπουκάλι που είχε μπλε φως, ανακάλυψαν ότι οι διψασμένοι γενετικά τροποποιημένοι ποντικοί πήγαιναν στο στόμιο για νερό, έβλεπαν το φως και το «έπιναν».
Παρά το γεγονός ότι δεν ενυδατώθηκαν, συνέχισαν να γλείφουν την πηγή, επειδή το φως προκαλούσε ένα αισθητήριο νόημα ότι το νερό ήταν παρόν.
