* «ΤΟ παραδέχομαι, μου έδινε ευχαρίστηση να βλέπω τους αυτάρεσκους και γεμάτους αυτοπεποίθηση τύπους που κυβερνούν τον κόσμο, που λεηλατούν και ρυπαίνουν και μετά βάζουν τα βραδινά τους στη δεξίωση, μου άρεσε που τους έβλεπα να φυσούν και να ξεφυσούν, λες και πραγματικά είχαν φτάσει προ των πυλών οι Μπολσεβίκοι και ήταν έτοιμοι να εφορμήσουν στο Γουίντερ Πάλας...»

Ενδιαφέρον το μυθιστόρημα του Λάρυ Μπέινχαρτ «Ο Βιβλιοθηκάριος» και το θέμα του για τις αμερικάνικες εκλογές και την πολιτική γενικότερα στις ΗΠΑ, πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Διαβάζεται απνευστί.

* **

* ΝΑ όμως που το συγκεκριμένο βιβλίο παρέχει κι ένα κραυγαλέο παράδειγμα για το πρόβλημα της μετάφρασης. Για το τι χάνει ο αναγνώστης που δεν διαβάζει τον συγγραφέα στη μητρική του γλώσσα, που υποχρεώνεται να υποστεί το φίλτρο του μεταφραστή. Ο οποίος, συνήθως, δεν είναι λογοτέχνης. Ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις εμφανίζεται με σοβαρές ελλείψεις.

Εν προκειμένω, ο Αμερικανός έγραφε, στη γλώσσα του βέβαια, την κλασσική από το 1917 έκφραση για την έφοδο των Μπολσεβίκων στα Χειμερινά Ανάκτορα, η Ελληνίδα μεταφράστρια όμως προτίμησε να μην το μεταφράσει, δεν ήξερε προφανώς και μπερδεύτηκε. Άλλωστε δεν υπάρχει και Γουίντερ Πάλας στην Ουάσιγκτον. (Χαμένοι στη μετάφραση. Και δεν είναι ό,τι κι ό,τι- εκδόσεις Καστανιώτη).

Ζ.