*Η παρέα των νεαρών Λαρισαίων συμφωνούσε ότι δεν μπορούμε να τα βρούμε με τους ξένους.
Διότι σου λέει, οι Άγγλοι λένε ένα ‘‘See you’’ και αποχαιρετιούνται, οι Γερμανοί ένα ‘‘Αufwiedersehen’’ και φεύγουν. Οι Έλληνες; ‘‘Έλα τα λέμε, φιλιά, ναι, ναι θα μιλήσουμε, έλα σε κλείνω, γεια, φιλάκια, μιλάμε πάλι, ναι, ναι πάρε τηλέφωνο όποτε μπορείς, όχι αυτή τη βδομάδα την άλλη που θα έχω άδεια, γεια, να βρεθούμε για καφέ να πούμε και τίποτα...’’.
* * *
*ΚΙ αφού έπεσαν στα ξενόγλωσσα, ο άλλος έκανε την επίδειξή του.
-Η γιαγιά μου ρε σεις ξέρει αγγλικά.
-Ναι καλά... Σιγά...
-Να κοίτα, της τηλεφωνώ, να δείτε. Ανοιχτή ακρόαση, ε; ‘‘Έλα γιαγιά; Τι σημαίνει I don't know’’; Να ακούστε την. ‘‘Δεν ξέρω, παιδάκι μου...’’
-Είχες δίκιο ρε φίλε...
* * *
*ΚΙ ήρθε ο τρίτος ο αρραβωνιασμένος.
-Πήγα σπίτι, φωνάζω τους γονείς μου. ‘‘Γιαγιά, παππού, καθίστε. Σας θέλω...’’. Με κοιτάζουν παράξενα. ‘‘Εντάξει παιδί μου, αλλά εμείς είμαστε η μητέρα σου και ο πατέρας σου. Ναι;’’ Τους κοίταξα στα μάτια. ‘‘Το ξέρω, απλά σας προετοιμάζω...’’.
Ζ.
