Του Κώστα Γκιάστα
Φωτ. Βασίλης Ντάμπλης
«Εσύ, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;»
Μια σπάνια και πραγματικά περίεργη απάντηση έδινε ο Ηλίας Μποντέτσης όταν ήταν νεαρός. Μήτε αεροπόρο φανταζόταν τον εαυτό του, μήτε πυροσβέστη, γιατρό και ποδοσφαιριστή. Μα ποδοκόμο βοοειδών. Ε, απόλυτα φυσιολογικό ήταν να τον κοιτάνε περίεργα. Πόσο μάλιστα όταν επέλεξε να βγει και στο εξωτερικό για να το κάνει ακόμα πιο επίσημο.
Του ζητάμε να μας κάνει μια επίδειξη και πρωί – πρωί μέσα στις βουνιές, τον ακούμε με δυσκολία ανάμεσα στα μουγκρητά των αγελάδων «Είναι δύσκολο επάγγελμα αν δεν σου αρέσει. Έχει βρομιά καθώς είναι μέσα στα ζώα» μας λέει βλέποντάς μας άμαθους. «Συνάμα και επικίνδυνο. Δεν ξέρεις ποτέ πως θα αντιδράσει ένα ζώο που είναι 600 κιλά. Γι’ αυτό τα βάζουμε σε κλουβί. Είναι ήρεμα γενικά αλλά μπορεί να κλωτσήσουν λόγω επιθετικότητας και φόβου ή λόγω χαρακτήρα. Έχω συνάδελφο και είχε ολική ρήξη χιαστών. Σαν να σε χτυπάει μηχανάκι» τονίζει και κάνουμε πιο πίσω για καλό και κακό.
Στα 37 του πλέον μετανιώνει που δεν πήρε την απόφαση να το κάνει ακόμα πιο νωρίς. Σπούδασε ζωική παραγωγή στα ΤΕΙ και έκανε μεταπτυχιακό στην Ιταλία. Δούλευε για χρόνια σε μια κτηνοτροφική μονάδα ως υπάλληλος και έτσι κατείχε το αντικείμενο «Μπορούσα να το κάνω και πρακτικά αλλά ήθελα να το κάνω επιστημονικά». Γι’ αυτό τον λόγο πήγε στο Λίνεμπουργκ της Γερμανίας σε κρατική σχολή της Κάτω Σαξονίας. «Στο συγκεκριμένο μέρος βρίσκονται οι καλύτερες σχολές πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Γερμανία, Ολλανδία και Ουγγαρία έχουν παράδοση γενικότερα. Δυστυχώς εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο» υπογραμμίζει.
Του ζητάμε να μας δώσει τον ορισμό του επαγγέλματος. Αφήνει τα δύο μαχαίρια και καθώς πιάνει να σκουπίσει τα χέρια του εξηγεί «Είναι η περιποίηση των άκρων. Πεντικιούρ αγελάδων πιο απλά» αποδεικνύοντας πως έχει χιούμορ και άποψη. Πώς θα γινόταν διαφορετικά όμως αφού πρόκειται για έναν άνθρωπο που έδειξε να ακολουθεί την καρδιά του «Αυτό μου άρεσε και αυτό έκανα», τη στιγμή μάλιστα που κανένας από την οικογένεια δεν είχε σχέση με κάτι τέτοιο ή παρεμφερές.
Όσον αφορά στους λόγους για τους οποίους κάνουμε πεντικιούρ σε μια αγελάδα λέει «Πρώτον γιατί μεγαλώνουν τα νύχια και πρέπει να κοπούν όπως και των ανθρώπων και δεύτερον για να γιατρέψεις παθολογικές καταστάσεις. Δηλαδή και να προλαμβάνεις και να θεραπεύεις» και γίνεται πιο συγκεκριμένος «υπάρχουν δύο ειδών ποδοκομίες. Η μία είναι η συντηρητική που μπαίνουμε τακτικά σε μονάδες και κάνουμε όλα τα ζώα. Στη χειρότερη περίπτωση το κάνουμε δύο φορές το χρόνο, κάθε έξι μήνες και στην καλύτερη περίπτωση τρεις φορές τον χρόνο. Βάζουμε τα ζώα στο κλουβί και είναι δέκα λεπτά δουλειά για το κάθε ζώο που δεν έχει πρόβλημα. Η άλλη είναι η θεραπευτική. Όταν έχει πρόβλημα μπορεί το ζώο να καθίσει στο κλουβί και μιάμιση ώρα ανάλογα με το είδος της επέμβασης που θα κάνουμε στο πόδι».
Οι λόγοι για τους οποίους δημιουργούνται τα προβλήματα στα ζώα, σύμφωνα με τον Ηλία Μποντέτση έχουν ως εξής: «Θα σας πω κάτι απλό αλλά χαρακτηριστικό. Ποδοκομία δεν κάνουμε σε ζώα που είναι ελεύθερα. Αυτό γιατί περπατάνε όλη μέρα στο ύπαιθρο. Στασιμότητα και συνωστισμός είναι που φέρνουν προβλήματα. Συνήθως τα πατώματα των στάβλων είναι λεία και τα νύχια μεγαλώνουν πιο γρήγορα καθώς δεν περπατάνε. Όταν περπατάνε κόβονται μόνα τους και υπάρχουν λιγότεροι παθολογικοί παράγοντες».
Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον ίδιο «Το κάνουν συνεργεία κυρίως Ούγγρων και Ρουμάνων αν και υπάρχουν και ντόπιοι κυρίως εμπειροτεχνικοί. Παλιότερα γινόταν με μαχαίρια όμως τώρα γίνεται με τροχό για λόγους ταχύτητας. Αυτό που με γοήτευσε εμένα είναι η παλιά τέχνη έτσι όπως διδάσκεται, δηλαδή με τα μαχαίρια» καταλήγει ο πεντικιουρίστας καθώς ακούγεται το βαθύ «μμμμμμμμ» μιας ικανοποιημένης πελάτισσας με όχι και τόσο σπινθηροβόλο βλέμμα…
