Ο λόγος για τον Γιάννη Μπίλλα, ο οποίος εδώ και αρκετά χρόνια δημιούργησε και έκανε πράξη τη δική του πρόταση για την παραγωγή τοπικών ποιοτικών αγροτικών προϊόντων, στο συνοικισμό Ρόγγια, τρία χιλιόμετρα έξω από την πόλη των Τρικάλων, αποδεικνύοντας στην πράξη πως λύσεις για μια άλλη προσέγγιση των προβλημάτων που δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής, πάντα θα υπάρχουν αρκεί να μην χάνουμε τη διάθεση για δημιουργία.

Πριν κάποιες δεκαετίες, αναφέρει υπήρχε μια τοπική διατροφική αυτάρκεια των αγροτών της περιοχής, βασιζόμενη στα οικόσιτα ζώα (κότες, πάπιες, γουρούνια, αρνιά, κατσίκια και αγελάδες) και στους κήπους που όλοι μα όλοι καλλιεργούσαν, ενώ συμπλήρωναν τα γεύματα τους με ψάρια και καραβίδες που ψάρευαν στις φλέβες και στα ποτάμια.

Οι τοπικές αγροτικές κοινωνίες, εξηγεί ο ίδιος, είχαν προσαρμόσει τον τρόπο ζωής τους στο υπάρχον φυσικό περιβάλλον, δίνοντας δείγματα ανακύκλωσης, κυκλικής εναλλαγής καλλιεργειών, αυτάρκειας, προστασίας της βιοποικιλότητας, οικολογίας, μέτρου, σεβασμού στο περιβάλλον, ανεξαρτησίας από εισροές, όλα αυτά, ενδεχομένως, χωρίς να γνωρίζουν καθόλου αυτές τις έννοιες.

Πέρα από την αυτάρκεια (οικονομική και διατροφική) που παρείχαν στους αγρότες τα κατοικίδια ζώα, οι κοπριές τους χρησίμευαν ως λίπασμα για τους κήπους.

Με τα περισσεύματα των κήπων (από τα παζάρια) τάιζαν τα οικόσιτα ζώα τους. Παράλληλα, συνεχίζει, κρατούσαν και αντάλλασσαν ντόπιους σπόρους φυτών, εξασφαλίζοντας ποικιλία γεύσεων. Βοσκότοποι (λιβάδια), κήποι, καλλιέργειες (σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, τριφύλλι) εναλλάσσονταν κατά καιρούς στη καλλιέργεια διατηρώντας τη γη παραγωγική και υγιή.

Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και αρχές τις δεκαετίας του ’80, εισβάλλει, επισημαίνει ο Γιάννης Μπίλλας, στην οικονομία της υπαίθρου η ονομαζόμενη «Πράσινη Ανάπτυξη», έχοντας ως κυρίαρχο στοιχείο την υποταγή του περιβάλλοντος και των αγροτών στην εντατικοποίηση της παραγωγής.

Μονοκαλλιέργειες καρπουζιών, καπνού, καλαμποκιού και κυρίως βάμβακος ισοπεδώνουν κάθε σπιθαμή της γης. Δένδρα κόβονται, ανεμοφράκτες γκρεμίζονται, μπροστά το τρακτέρ ψεκάζει με ζιζανιοκτόνα, ακολουθεί το χημικό λίπασμα και στη συνέχεια η σπορά με καινούργιους υβριδικούς σπόρους.

Αργότερα, τονίζει ο εκπαιδευτικός, ακολουθούν κι άλλοι ψεκασμοί με ζιζανιοκτόνα (για τα χορτάρια) και με εντομοκτόνα για «τα βλαβερά» έντομα.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ

Η πρόταση της απο-ανάπτυξης είναι απλή, αναφέρει ο Γιάννης Μπίλλας. Στοχεύει στην απομυθοποίηση του κεντρικού φαντασιακού του συστήματος ότι μπορούμε να μεγεθύνουμε την παραγωγή και την κατανάλωση διαρκώς σε ένα πεπερασμένο πλανήτη. Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα χωρίς να χρειάζεται να παράγουμε και να καταναλώνουμε όλο και περισσότερο.

Διαχωρίζοντας τις ανάγκες από τις επιθυμίες μας και υιοθετώντας μια «εθελούσια ολιγάρκεια» μπορούμε, σύμφωνα με τον βιοκαλλιεργητή να επιβάλλουμε σταδιακά μια σμίκρυνση της οικονομίας που με σωστή διαχείριση όχι μόνο δεν θα αυξήσει την ανεργία και τη φτώχεια αλλά θα βελτιώσει την ποιότητα της ζωής μας.

Η ανάπτυξη, τις τελευταίες δεκαετίες, στις Δυτικές χώρες έχει αποδειχθεί ότι ούτε περισσότερο ευτυχισμένους μας έκανε ούτε τους φτωχούς του Τρίτου Κόσμου βοήθησε, ενώ ήδη το κόστος των κλιματικών καταστροφών είναι δυσβάσταχτο για τις οικονομίες των κρατών.

Η επιλογή λοιπόν που έχουμε να κάνουμε σήμερα δεν είναι μεταξύ ανάπτυξης και απο-ανάπτυξης. Είναι μεταξύ μιας ανεξέλεγκτης ύφεσης και μιας ελεγχόμενης και βιώσιμης απο-ανάπτυξης, καταλήγει ο ίδιος.