Για κάποιο λόγο οι Έλληνες αγρότες σπάνια ασχολούνται πραγματικά και ουσιαστικά με το κόστος παραγωγής αλλά πάντα ασχολούνται με την τιμή των προϊόντων. Το αίτημα των «μπλόκων» των αγροτών στους δρόμους είναι πολλές φορές τιμές ανάλογες με το κόστος παραγωγής και κάποιο κέρδος αλλά η έννοια του κόστους είναι ιδιαίτερα θολή! Στο κόστος που εκτιμούν οι αγροτο-συνδικαλιστές και πρέπει να πληρωθεί από τον καταναλωτή ή τις κρατικές ή κοινοτικές επιδοτήσεις άρα από τον φορολογούμενο Έλληνα ή Ευρωπαίο πολίτη είναι και οι αποσβέσεις των τρακτέρ 150 και 200 ίππων ή η χρήση κακής ποιότητας λιπασματοδιανομέων ή ψεκαστικών που η κακή εφαρμογή των χημικών επιβαρύνει το κόστος παραγωγής; Είναι η κακή κατασκευή των αντλιοστασίων που μπορεί να μειώνει τον βαθμό απόδοσης της αντλίας και να αυξάνει την κατανάλωση ρεύματος; Είναι το κόστος άντλησης νερού από πολύ μεγάλα βάθη; Είναι η χρήση κακής ποιότητας σπόρου που μειώνει τις αποδόσεις και την ποιότητα του παραγόμενου προϊόντος; Είναι η σπορά με κακής ποιότητας σπαρτικές που αυξάνουν τη ποσότητα του σπόρου και μειώνουν την ποιότητα της φυτείας και του τελικού προϊόντος; Είναι το κόστος των γεωργικών εφοδίων που ο κάθε αγρότης προμηθεύεται μεμονωμένα με τιμή πολύ υψηλότερη από ότι θα επιτύγχανε αν έκανε τις προμήθειες ομαδικά; Είναι το κόστος των αποσβέσεων των μηχανημάτων που χρησιμοποιεί ελάχιστα ενώ θα το μείωνε αν έκανε ομαδική χρήση τους; Γενικότερα είναι στο ζητούμενο από το κοινωνικό σύνολο κόστος όλες οι κακές πρακτικές και η κακή διαχείριση των αγροκτημάτων; Και αυτό το κόστος σύμφωνα με ποια λογική θα πρέπει να το πληρώσει ο Έλληνας καταναλωτής ή ο Έλληνας φορολογούμενος; Είναι προφανές ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και θα ήταν καλό οι αγρότες να αποφασίσουν να βελτιώσουν τη διαχείριση των αγροκτημάτων τους ώστε να μειώσουν το κόστος παραγωγής και βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους. Να αποκτήσουν μια εξωστρέφεια δηλαδή να οργανώσουν τη παραγωγή και εμπορία τόσο των εφοδίων όσο και των προϊόντων τους ώστε να μπορούν να πουλήσουν τα προϊόντα τους στην εσωτερική αγορά αλλά και κυρίως να τα εξάγουν στις αγορές του κόσμου. Θα πρέπει να γίνουμε παραγωγικοί και ανταγωνιστικοί. Αντί να κλαίμε με κροκοδείλια δάκρυα που μας «πήραν» το όνομα της φέτας θα έπρεπε να αυξήσουμε τη παραγωγή και τη ποιότητα της φέτας μας για να μη μπορεί κανείς να μας ανταγωνιστεί και όταν θα προσπαθούσε θα απογοητεύονταν γρήγορα. Φυσικά τα πολλά τελευταία χρόνια δεν κάναμε τίποτα να αυξήσουμε τη παραγωγή πρόβειου γάλακτος ώστε να πετύχουμε αύξηση της παραγωγής της φέτας ώστε να καλύψουμε τη ζήτηση και να αποθαρρύνουμε τους ανταγωνιστές μας. Δυστυχώς η φύση δεν αποδέχεται κενά και την αυξημένη ζήτηση φέτας θα τη καλύψει κάποιος άλλος. Είτε τη πει φέτα ή βάλλει δύο φ ή δύο τα ή κάποια άλλη παραλλαγή. Διότι το πρόβλημα δεν είναι το όνομα αλλά η ανικανότητα μας να καλύψουμε την αυξημένη ζήτηση που θα αποθάρρυνε κάθε επίδοξο ανταγωνιστή.

Κατά σύμπτωση πριν από λίγες ημέρες (10-7-16) διάβασα δύο άρθρα που αναφέρονταν στην εσωστρέφεια του ελληνικού παραγωγικού συστήματος που δημιούργησε ένα μεγάλο αριθμό από κρατικοδίαιτες εταιρείες που μόλις τελείωσαν τα δανεικά βρέθηκαν σε αδυναμία να συνεχίσουν την εργασία τους και την παραγωγή τους. Αποτέλεσμα η οικονομική κρίση που βιώνουμε όλοι με συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, ενάμιση εκατομμύριο ανέργους και σχεδόν πεντακόσιες χιλιάδες επιστήμονες που ξοδέψαμε δεκάδες χιλιάδες ευρώ για τον κάθε ένα για να τους ετοιμάσουμε να αποδίδουν με τις ικανότητες τους σε άλλες οικονομίες. Η αγροτική οικονομία της χώρας ήταν και είναι κατ΄ εξοχή κρατικοδίαιτη και εσωστρεφής. Ιδιαίτερα από τη δεκαετία του 1980 που αποφασίστηκε η αγροτική μας πολιτική να στοχεύει στη μεγιστοποίηση των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων (λογική της αγελάδας που πρέπει να αρμέγουμε) όλοι στοχεύουμε στις επιδοτήσεις ακόμα και με απάτες κάθε μορφής με την ανοχή ή ενθάρρυνση της ελληνικής πολιτείας. Αυτό οδήγησε την καλλιέργεια του 80% των εκτάσεων της Θεσσαλίας με βαμβάκι και σκληρό σιτάρι όταν άλλες καλλιέργειες όπως τα οπωροκηπευτικά ή η κτηνοτροφία μας έδιναν πολλαπλά μεγαλύτερα εισοδήματα με πολύ περισσότερη εργασία βέβαια. Έτσι συνηθίσαμε τους αγρότες να μην εργάζονται και να περιμένουν τις επιδοτήσεις. Και τώρα που οι επιδοτήσεις μειώνονται κάθε χρόνο είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουμε νοοτροπία και να γυρίσουμε στη σκληρή δουλειά που απαιτούν τα οπωροκηπευτικά και η κτηνοτροφία. Ιδιαίτερα η τελευταία ήταν πάντα η αδικημένη στις επιδοτήσεις. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι όταν το βαμβάκι επιδοτούνταν με περισσότερο από 170 € το στρέμμα τα ψυχανθή δεν είχαν ούτε 1 € επιδότηση με αποτέλεσμα να εισάγουμε όλα τα όσπρια και να παράγουμε ακριβές ζωοτροφές που επηρέαζαν αντίστοιχα το κόστος παραγωγής της κτηνοτροφίας.

Από ότι φαίνεται εδώ και επτά χρόνια το χτένι έφτασε στο κόμπο. Πρέπει να ανασκουμπωθούμε και να δουλέψουμε σκληρά για να πετύχουμε καλύτερη οργάνωση της οικονομίας μας, υψηλότερη παραγωγικότητα που να δικαιολογεί τις υψηλότερες αμοιβές μας. Σε όλους τους τομείς της οικονομίας και φυσικά στον αγροτικό τομέα. Μέχρι τώρα έχω γράψει μια σειρά από σημειώματα που αναφέρονται στη χρήση των μηχανημάτων που χρησιμοποιούμε με στόχο να βελτιωθούν τα στοιχεία χρήσης όπως συντήρηση, ρυθμίσεις κλπ. Θα προσπαθήσω σε επόμενα σημειώματα να περιγράψω τεχνικές και μεθόδους για τη μείωση του κόστους παραγωγής. Αυτό πρέπει να το πετύχουμε μόνοι μας και να μη περιμένουμε από το κράτος να μας βοηθήσει. Γιατί όπου ανακατεύεται μακροχρόνια τα κάνει χειρότερα όπως αποδείχτηκε τα προηγούμενα χρόνια. Το μόνο που έπρεπε να απαιτήσουμε από το κράτος είναι να οργανώσει του ελεγκτικούς μηχανισμούς για να πωλούνται τα προϊόντα μας με το όνομά τους και να αποτρέπονται απάτες που καταστρέφουν τον ανταγωνισμό πχ να γνωρίζει ο καταναλωτής αν το γάλα ή τα φρούτα είναι Ελληνικά ή εισαγωγής και να αποφασίζει ποια θα καταναλώσει και τι τιμή θα πληρώσει.