Ο τελικός Κυπέλλου του 1933 είχε χρώμα …λαρισινό!

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΑΝΤΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΛΑΣΓΙΩΤΙΔΑΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΛΑΡΙΣΑΙΟΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΤΟ ΤΡΟΠΑΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Τέλη της δεκαετίας του ’20. Το ποδόσφαιρο του νομού βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα. Ανεπίσημοι αγώνες διεξάγονταν ανάμεσα σε λαρισινές ομάδες, οι οποίες όμως υστερούσαν αρκετά σε σύγκριση με τις αντίστοιχες της Μαγνησίας από τις οποίες ξεχώριζαν ο Κεραυνός Βόλου, η Νίκη και ο Ο.Ε.Β. (Όμιλος Εκδρομέων Βόλου).

Από τις γνωστές ομάδες της Λάρισας που διακρίνονταν εκείνη την εποχή ήταν ο πανίσχυρος και ήδη πρωταθλητής Ο.Ε.Λ. που διέθετε και το καλύτερο γήπεδο, ο Άρης, ο Αίολος και η Πελασγιώτιδα. Από την τελευταία, η οποία ιδρύθηκε στις αρχές του 1928, αναδείχθηκε ο κορυφαίος και πιο γνωστός Λαρισαίος ποδοσφαιριστής της εποχής, ο τερματοφύλακας Χρήστος Ζαντιώτης.
Το πρώτο επίσημο πρωτάθλημα στη χώρα μας διοργανώθηκε από τον ΣΕΓΑΣ το 1905 και πρώτος πρωταθλητής Ελλάδος ανακηρύχτηκε ο ιστορικός Εθνικός Αθηνών που διακρίθηκε στη συνέχεια ως σύλλογος κυρίως λόγω των επιτυχιών των αθλητών του στο τμήμα του στίβου. Αλλά, ο Εθνικός του Πειραιά ήταν η ομάδα που έδωσε τη δυνατότητα στον πρώτο Λαρισαίο ποδοσφαιριστή να γίνει πανελληνίως γνωστός και να αγωνιστεί ενάντια στις πιο ισχυρές ομάδες της περιόδου του μεσοπολέμου όπως ο Άρης, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός.
Ο Χρήστος Ζαντιώτης ήταν μέλος της πρώτης ομάδας της Πελασγιώτιδας, αλλά όντας ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα σύντομα μετακόμισε στην πρωτεύουσα και μεταγράφηκε στον Εθνικό Πειραιώς, μια ομάδα που πρωταγωνιστούσε στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πειραιά. Εκεί ο Ζαντιώτης αγωνίστηκε μαζί με τους ηλεκτρολόγους συναδέλφους του, Λαπατά και Μπουρλετίδη, ενώ βοηθήθηκε και επαγγελματικά από τον σύλλογο. Ο Ζαντιώτης διακρίθηκε αμέσως και ήταν από τους πρωταγωνιστές των «Πινεζών» στις αναμετρήσεις τίτλου με τον Ολυμπιακό και την Άμυνα Κοκκινιάς στο γήπεδο του Ποδηλατοδρομίου, που μετέπειτα μετατράπηκε στο Στάδιο Καραϊσκάκη.
Ήδη από το 1927 η ΕΠΟ είχε διοργανώσει το πρώτο Πανελλήνιο πρωτάθλημα με πρώτο πρωταθλητή τον Άρη Θεσσαλονίκης, ενώ το 1931 αποφάσισε τη δημιουργία μιας νέας διοργάνωσης όπως συνέβαινε στις κορυφαίες ευρωπαϊκές λίγκες, αυτή του Κυπέλλου. Η ΑΕ Κωνσταντινουπόλεως νικώντας τον Άρη με 5-3 στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στους Αμπελόκηπους έγινε η πρώτη κάτοχος του θεσμού, ενώ η επόμενη διοργάνωση του 1932-33 ανήκε στον Εθνικό Πειραιά και τον μεγάλο πρωταγωνιστή των τελικών, τον Λαρισαίο τερματοφύλακα Χρήστο Ζαντιώτη.
Στον πρώτο γύρο, τον Οκτώβριο του 1932 ο Εθνικός απέκλεισε την Άμυνα Κοκκινιάς άνευ αγώνος, ενώ στην επόμενη φάση αντιμετώπισε την ισχυρή ΑΕΚ και κάτοχο του Κυπέλλου στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Ο κανονικός αγώνας έληξε με 1-1, ενώ και στην ημίωρη παράταση οι δύο ομάδες αναδείχθηκαν ισόπαλες με το ίδιο σκορ. Δεδομένου ότι δεν είχε ακόμη καθιερωθεί η διαδικασία των πέναλτι, ο κανονισμός προέβλεπε επαναληπτικό αγώνα, στον οποίο οι Πειραιώτες του Ζαντιώτη, των αδελφών και διεθνών ποδοσφαιριστών Γιάννη και Βαγγέλη Χέλμη και του Τσιριτάκη επικράτησαν με 0-1 και προκρίθηκαν στην επόμενη φάση. Η ΑΕΚ εκείνη τη χρονιά είχε μόλις στερηθεί των υπηρεσιών του βασικού τερματοφύλακα και αρχηγού της Εθνικής, Κωνσταντινουπολίτη Γιώργου Γιάμαλη που είχε μόλις αποσυρθεί.
Στα προημιτελικά ο Εθνικός επικράτησε του Απόλλωνα Σμύρνης με 2-1, ενώ στα ημιτελικά του Κυπέλλου τον Νοέμβριο του 1932, νίκησε τον μεγάλο του αντίπαλο Ολυμπιακό, του φημισμένου τερματοφύλακα Αχιλλέα Γραμματικόπουλου και αδελφών Ανδριανόπουλων στην κοινή τους έδρα το Ποδηλατοδρόμιο Φαλήρου, με 2-1.
Ο τελικός διεξήχθη την Κυριακή 5 Φεβρουαρίου του 1933, στο παλαιό γήπεδο του πανίσχυρου πρωταθλητή Ελλάδος Άρη, στη Λεωφόρο Στρατού στη Θεσσαλονίκη. Χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατούσε στα οικονομικά της ομάδας του Πειραιά εκείνη την εποχή, είναι το γεγονός ότι ο Εθνικός ζήτησε οικονομική ενίσχυση από την ΕΠΟ για τη μετάβασή του στη Θεσσαλονίκη. Το παιχνίδι έληξε 2-2, στέλνοντας τις ομάδες σε παράταση 2 ημιχρόνων των 15 λεπτών, η οποία όμως έληξε χωρίς περαιτέρω τέρματα. Ο Ζαντιώτης για άλλη μια φορά απέδειξε ότι ήταν τερματοφύλακας μεγάλης κλάσης, ψύχραιμος και σταθερός απέναντι σε έναν Άρη του εξίσου ικανού τερματοφύλακα και μετέπειτα διεθνή με την Εθνική, Κώστα Κουμπλή, του χαρισματικού επιθετικού Νίκου Κίτσου και των αδελφών Κώστα και Νίκου Βικελίδη. Τον αγώνα τον παρακολούθησαν 4.000 και πλέον θεατές και απέφερε 35.500 δραχμές, ρεκόρ είσπραξης για αγώνα στη Θεσσαλονίκη για τη συγκεκριμένη αγωνιστική περίοδο.
Τη Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 1933, το μεσημέρι, η ομάδα του Εθνικού μετά από έρανο που πραγματοποιήθηκε μεταξύ των φιλάθλων για την απόκτηση των εισιτηρίων της επιστροφής, επέστρεψε από τη Θεσσαλονίκη, συνοδεία πολλών φιλάθλων. Στον σταθμό υποδέχτηκαν την ομάδα και τους συνοδούς, περισσότεροι των 200 φιλάθλων με χειροκροτήματα και ζητωκραυγές.
Εφόσον ο τελικός δεν ανέδειξε νικητή στα 120 λεπτά, οι δύο ομάδες οδηγήθηκαν σε επαναληπτικό στην Αθήνα, που διεξήχθη στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, στις 25 Μαρτίου 1933 και έληξε με σκορ 2-1 υπέρ της ομάδας του Ζαντιώτη, με τον Λαρισαίο τερματοφύλακα να ανακηρύσσεται ήρωας του αγώνα από τους φίλου του Εθνικού με τις αποκρούσεις του.
Ο Κυπελλούχος Εθνικός είχε τρομερά οικονομικά προβλήματα. Χαρακτηριστικό είναι, ότι όλες οι εισπράξεις του τελικού, είχαν κατασχεθεί εκ των προτέρων, κατόπιν αγωγών διαφόρων δανειστών του. Το πριμ κατάκτησης του τροπαίου για τον Ζαντιώτη και τους συμπαίκτες του, ήταν μια μερίδα ψητό και μία μπύρα ανά δύο άτομα σε ταβέρνα του Πειραιά.
Ο σπουδαίος Τσεχοσλοβάκος προπονητής του Εθνικού εκείνη της σεζόν, Γιαν Κόψιβα που είχε εργαστεί την προηγούμενη χρονιά στον Ολυμπιακό, αλλά και στην Εθνική Ελλάδος από τον 1930 έως το 1932 (μάλιστα υπό τις οδηγίες του σημειώθηκε η πρώτη νίκη στην ιστορία της Εθνικής τον Ιανουάριο του 1930 επί της Γιουγκοσλαβίας με 2-1) έδειξε μεγάλη εμπιστοσύνη στις ηγετικές ικανότητες του Ζαντιώτη. Ο τελευταίος είχε κληθεί και στην Εθνική, χωρίς όμως να αγωνιστεί σε επίσημη αναμέτρηση, με τους Σκλαβούvο και Ρίμπα να είναι αυτοί που πήραν τη θέση κάτω από τα δοκάρια της Εθνικής μετά την αποχώρηση του Γιάμαλη.
ΣΩΤ. ΚΕΛΛΑΣ