Της Λένας Κισσάβου
Σε ένα σχολείο της Λάρισας, μαθητές «υιοθετούν» αδέλφια.
Τουλάχιστον είκοσι παιδιά της Ε’ τάξης έχουν υιοθετήσει αδελφάκια, στη Β’ τάξη. Άλλα τόσα στην Στ’ τάξη έχουν επιλέξει αδελφάκια από την Γ’ ή την Δ’ τάξη και ούτω καθεξής.
Δημιουργήθηκε λοιπόν μια σχολική κοινότητα με υιοθετημένα αδελφάκια, όπου τα μεγαλύτερα παιδιά έχουν αναλάβει την προστασία και τη φροντίδα μικρότερων μαθητών, όταν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, αγκαλιάζοντάς τα και ενθαρρύνοντάς τα να βιώνουν τη ζωή τους στο σχολικό περιβάλλον ως ισότιμα μέλη της, νιώθοντας ως οικογένεια.
Αποτέλεσμα; «Στο σχολείο παρατηρήθηκε κατακόρυφη μείωση των διενέξεων και των κρουσμάτων ενδοσχολικής βίας», δηλώνει ο διευθυντής του 1ου Δημοτικού Σχολείου Λάρισας κ. Γιάννης Στρατής, που εμπνεύστηκε να εφαρμόσει στο σχολείο του, αυτό το μέτρο, με εντυπωσιακά αποτελέσματα.
Το μέτρο των «υιοθετημένων αδελφών», συντονίζουν σε κάθε τάξη οι δάσκαλοι και μέσω αυτού του τρόπου, αλλά και με παράλληλη εφαρμογή, ενός άλλου μέτρου αυτό του «διαιτητή», έχουν καταφέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, μιας αρμονικής συμβίωσης παιδιών στο σχολείο, με ελάχιστες συγκρούσεις μεταξύ τους.
Μέσω αυτών των μέτρων, καταρχήν όταν υπάρχουν συγκρούσεις μεταξύ μαθητών γίνονται ευρύτερα γνωστές και έτσι δεν υπάρχει «ομερτά», που αποτελεί βασικό στοιχείο συμπεριφοράς ατόμων σε καταστάσεις ενδοσχολικής βίας.
Όταν λοιπόν δεν υπάρχει σιωπή, υπάρχει η αντιμετώπιση και κάθε σύγκρουση αναδεικνύεται και βρίσκει τη λύση της.
Για τα μέτρα των «αδελφών» και του «διαιτητή», ο κ. Στρατής μας είπε:
«Συνήθως σε ένα σχολείο, τα μικρά παιδιά φοβούνται τα μεγάλα και εφαρμόζοντας ως παιχνίδι το μέτρο των αδελφών, τα φέραμε πιο κοντά με τα μεγάλα παιδιά, για να αλλάξουν την εικόνα με την οποία τα βλέπουν και να τα δουν ως προστάτες. Αυτό αλλάζει αυτόματα την ψυχολογία τους και τους κάνει να νιώθουν πιο άνετα και ότι κανείς δεν θα τους πειράξει, επειδή είναι μικροί…
Τα μεγαλύτερα παιδιά απ’ την άλλη …μπήκαν στο παιχνίδι και αναπτύσσουν μεγαλύτερη υπευθυνότητα απέναντι στους «αδύναμους», στα μικρά παιδιά. Λειτουργούν σαν μια οικογένεια και με το χρόνο επιτεύχθηκε ο στόχος μας: να μειώσουμε τις εντάσεις μεταξύ παιδιών στο σχολείο».
Βέβαια έχει τύχει και κάποιοι να ζητήσουν να αλλάξουν αδελφάκι, όπως σε μια περίπτωση που ένα παιδί της Β’ τάξης δεν ήθελε ένα μεγαλύτερο γιατί όπως υποστήριξε «Λέει άσχημες εκφράσεις»!
Άμεσα λοιπόν, ακόμη και με την άρνηση να δεχθεί κάποιος ένα πρόσωπο για αδελφό ή αδελφή, αναδεικνύονται και στοιχεία συμπεριφοράς ατόμων που δεν είναι αποδεκτά και δεν τηρούν τους κανόνες του σχολείου, ένας εκ των οποίων αναφέρει: «Δεν βρίζουμε».
Όσον αφορά στο μέτρο του «διαιτητή», ο κ. Στρατής μας εξηγεί: «Σε επίπεδο τάξης και σε κυκλική σειρά χρησιμοποιούνται μαθητές ως διαιτητές, για επίλυση διαφορών σύμφωνα με τον κανονισμό της τάξης. Ο δάσκαλός τους είναι ο συντονιστής.
Δηλαδή ο διαιτητής καλείται να διαπραγματευτεί μια διαμάχη μεταξύ συμμαθητών του. Αυτό είναι μια πρακτική συναισθηματικής νοημοσύνης, του ερευνητή Golman.
Ανά εβδομάδα αλλάζει ο διαιτητής μέσα στην τάξη, ο οποίος να σημειωθεί ότι αντιμετωπίζει πραγματικές καταστάσεις και όχι σκηνοθετημένες συγκρούσεις, για τις οποίες πάντα ενημερώνει τον δάσκαλο, που θα βοηθήσει στην όλη διαδικασία επίλυσής τους».
Σύμφωνα με όλα αυτά, και φυσικά βάσει των αποτελεσμάτων που είχαν τα μέτρα, διαπιστώνεται περίτρανα ότι το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού, αναμφίβολα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με εγκυκλίους του Υπουργείου Παιδείας, ούτε μόνο με παρουσιάσεις του θέματος από ειδικούς, όταν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί του σχολείου και οι μαθητές τους δεν το κάνουν δικό τους πρόβλημα για επίλυση.
Το 1ο Δημοτικό Σχολείο Λάρισας, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, όταν οι εκπαιδευτικοί του, κάνουν πράξη τον ρόλο τους ως παιδαγωγοί
που καθοδηγήσουν τα παιδιά εκτός από τα μαθήματα και σε μια υγιή κοινωνική συμπεριφορά.
