Οι έξι αυτές προτάσεις είναι: :
1. Σύσταση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, όχι όμως με σύνθεση βετεράνων πολιτικών, αλλά επιλεγμένων ειδικοτήτων κι ατόμων, που να προσδίδουν προστιθέμενη αξία στη λειτουργία του Οργάνου.
2. Σταδιακή αύξηση της θητείας και στα τρία όπλα. Κίνητρα για προαιρετική στράτευση γυναικών.
3. Ποιοτική αναβάθμιση της στρατιωτικής εκπαίδευσης των κληρωτών. Ειδικά για τους έφεδρους αξιωματικούς, ανάληψη της εκπαίδευσής τους από εκπαιδευτές της Σχολής Ευελπίδων.
4. Θεσμοθέτηση της ενεργούς εφεδρείας. Κάθε έφεδρος οπλίτης πρέπει να επανεκπαιδεύεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Οι βέλτιστες πρακτικές άλλων χωρών (Ελβετία, Ισραήλ) μπορούν να αποτελέσουν βάση συζήτησης.
5. Πλήρης αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και των καινοτομιών για περαιτέρω ενίσχυση του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων.
6. Επαναξιολόγηση και επένδυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Στην ανακοίνωσή του το ΡΕΥΜΑ σημειώνει μεταξύ άλλων τα εξής: Ένας ακόμη πιλότος της Πολεμικής μας Αεροπορίας έχασε τη ζωή του πάνω από το Αιγαίο. Σχεδόν ενάμιση μήνα, δύο Έλληνες στρατιωτικοί κρατούνται σε τουρκικές φυλακές υψίστης ασφαλείας. Παρ’ όλα αυτά, το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας εξαντλείται σε λόγους συλλυπητήριους και παρηγορητικούς προς τις οικογένειες των θυμάτων, αντί πράξεων για ουσιαστική ενίσχυση των Ενόπλων μας Δυνάμεων και της Εθνικής μας Ασφάλειας. Όλα αυτά εν μέσω αδυναμίας συνεννόησης και διαμόρφωσης μιας εθνικής στρατηγικής. Οι υποθέσεις αυτές και η αυξανόμενη ένταση που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα, επαναφέρουν στο προσκήνιο την ανάγκη ύπαρξης αξιόμαχων Ενόπλων Δυνάμεων στην Πατρίδα μας. Χωρίς αυτές, οι άλλες μορφές Ελευθερίας υπονομεύονται, κι εν τέλει ακυρώνονται».
Και το ΡΕΥΜΑ καταλήγει: Η υιοθέτηση αυτών των προτάσεων, φυσικά δεν απαλλάσσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας από την υποχρέωση για αξιοποίηση της γεωπολιτικής μας θέσης και των πλεονεκτημάτων που απορρέουν από αυτήν, αλλά και από τη συμμετοχή μας σε Διεθνείς Οργανισμούς. Εθνική αυτοπεποίθηση και εθνικό φρόνημα κτίζεται όταν η Πολιτεία αναδεικνύει το ιδανικό της Πατρίδας με τον πολιτικό της λόγο, αλλά και με τη θεσμική της πράξη.
