τους εκπαιδευτικούς και προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι για τη μεγάλη ανεργία των νέων ευθύνεται δήθεν η μικρή τους προσπάθεια και όχι το χρεοκοπημένο αναπτυξιακό μοντέλο με βάση το οποίο εμμονικά συνεχίζει να νομοθετεί.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο στηρίζεται στο ψευδεπίγραφο τρίπτυχο «αυτονομία – αξιολόγηση – επιμόρφωση». Κανένα όμως από τα τρία δεν εξασφαλίζει όρους ποιότητας, αποτελεσματικότητας και δημοκρατίας. Αποψιλώνεται από αρμοδιότητες ο σύλλογος διδασκόντων, συγκροτείται ένας ενδιάμεσος ιεραρχικός μηχανισμός, ο οποίος στηρίζεται σε κομματικές και πελατειακές σχέσεις. Ο κάθε υπουργός θα διορίζει τα μέλη του Συμβουλίου Επιλογής Στελεχών, από τα οποία μάλιστα – για πρώτη φορά μετά από 100 χρόνια – αποκλείονται οι αιρετοί εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών.
Δεν συμβιβάζεται η ουσιαστική αυτονομία με τον σχολικό αυταρχισμό, με τον διευθυντή – μάνατζερ, τον κατακόρυφο μηχανισμό ελέγχου και επιτήρησης, καθώς και με την επιστροφή του επιθεωρητισμού. Η αναγκαία για κάθε εκπαιδευτικό επιμόρφωση, ανά τακτά διαστήματα και με δυνατότητα άδειας από τα εκπαιδευτικά καθήκοντα, καθίσταται από την Κυβέρνηση ένα εργαλείο στιγματισμού του εκπαιδευτικού. Για την αξιολόγηση, το Υπουργείο Παιδείας υιοθετεί ένα πολυ-τιμωρητικό μοντέλο.  Με τον φόβο και τις απειλές ακόμη και για απόλυση, πιστεύουν ότι μπορούν να επιβάλουν αξιολόγηση και επιμόρφωση; Τα σχολεία, όπως και τα πανεπιστήμια, πρέπει να ανοίξουν τον Σεπτέμβριο με υγειονομική ασφάλεια, και όχι με απειλές αναστολής δικαιωμάτων. Πότε θα καταλάβουν στην Κυβέρνηση ότι με ανάλογες πρακτικές δεν θα πετύχουν αυτό που χρειάζονται το σχολείο και η νεολαία;».