Το άρθρο έχει τίτλο: «For Autocrats, and Others, Coronavirus Is a Chance to Grab Even More Power», δηλαδή «Μήπως ο κορονοϊός είναι ευκαιρία για «αυταρχικούς ηγέτες» και άλλους να αποκτήσουν περισσότερη δύναμη»;
Όπως αναφέρει η αρθρογράφος Selam Gebrekidan «οι ηγέτες σε όλο τον κόσμο έχουν εγκρίνει διατάγματα έκτακτης ανάγκης και νομοθεσίες που επεκτείνουν την εμβέλειά τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας» και αναφέρει χαρακτηριστικά παραδείγματα:
«Στην Ουγγαρία, ο πρωθυπουργός μπορεί τώρα να αποφασίζει με ένα… διάταγμα. Στη Βρετανία, οι υπουργοί έχουν αυτό που ένας αναλυτής ονομάζει «eye watering», τη δύναμη δηλαδή να διατάζουν την κράτηση ανθρώπων και να κλείνουν τα σύνορα. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ έχει κλείσει τα δικαστήρια και έχει αρχίσει μια επιθετική παρακολούθηση των πολιτών. Η Χιλή έστειλε το στρατό σε δημόσιες πλατείες μήπως και καταληφθούν από διαδηλωτές. Η Βολιβία έχει αναβάλει τις εκλογές».
Καθώς η πανδημία του κοροναϊού φέρνει τον κόσμο σε αδιέξοδο και οι πολίτες απαιτούν δράση, οι ηγέτες σε ολόκληρο τον κόσμο επικαλούνται εκτελεστικές εξουσίες και καταχρώνται ουσιαστικά «δικτατορικές» εξουσίες με ελάχιστη αντίσταση, αναφέρει εύστοχα το άρθρο και προσθέτει:
«Οι κυβερνήσεις και οι ομάδες δικαιωμάτων συμφωνούν ότι αυτές οι έκτακτες περίοδοι απαιτούν έκτακτα μέτρα. Τα κράτη χρειάζονται νέες εξουσίες για να κλείσουν τα σύνορά τους, να επιβάλουν καραντίνα και να παρακολουθήσουν τους μολυσμένους από τον κορονοϊό ανθρώπους. Πολλές από αυτές τις ενέργειες προστατεύονται βάσει διεθνών κανόνων, λένε οι συνταγματολόγοι και δικηγόροι. Αλλά οι επικριτές λένε ότι κάποιες κυβερνήσεις χρησιμοποιούν την κρίση της δημόσιας υγείας ως κάλυψη για να εκμεταλλευτούν νέες εξουσίες που δεν έχουν να κάνουν με το ξέσπασμα, αλλά με διασφαλίσεις για να μην καταστραφεί η νέα τους εξουσία».
Το άρθρο των New York αναφέρει:
«Οι νόμοι υιοθετούν γρήγορα ένα ευρύ φάσμα πολιτικών συστημάτων - σε αυταρχικά κράτη όπως η Ιορδανία, παραπαίουσες δημοκρατίες όπως η Ουγγαρία και παραδοσιακές δημοκρατίες όπως η Βρετανία. Και υπάρχουν μόνο λίγες διατάξεις, κάτι σαν «ηλιοβασίλεμα», για να διασφαλιστεί ότι οι δυνάμεις θα ακυρωθούν μόλις περάσει η απειλή».
Λίγες διατάξεις δηλαδή που δεν εξασφαλίζουν απολύτως τίποτα για την επόμενη μέρα δυστυχώς.
«Θα μπορούσαμε να έχουμε μια παράλληλη επιδημία αυταρχικών και κατασταλτικών μέτρων μετά από την τόσο στενή, αν όχι σε τακτά χρονικά διαστήματα, υγειονομική επιδημία», δήλωσε ο Fionnuala Ni Aolain, ειδικός εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα», αναφέρει το δημοσίευμα.
Η αγωνιώδης έκκληση 13 χωρών της ΕΕ
Σε αυτό το σημείο αξίζει να προσθέσουμε ότι το όλον ζήτημα έχει δημιουργήσει τεράστιο πονοκέφαλο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση που αναγκάστηκε να εκδώσει σχετική ανακοίνωση.
Τι αναφέρει η ανακοίνωση αυτή;
Υπήρξε λοιπόν την Τετάρτη 1 Απριλίου 2020 κοινή δήλωση Ελλάδας, Βελγίου, Δανίας, Φινλανδίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ιρλανδίας, Ιταλίας, Λουξεμβούργου, Ολλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Σουηδίας η οποία αναφέρει τα ακόλουθα:
«Σε αυτήν την άνευ προηγουμένου κατάσταση, είναι θεμιτό τα κράτη μέλη να λάβουν έκτακτα μέτρα για την προστασία των πολιτών τους και την αντιμετώπιση της κρίσης. Είμαστε, ωστόσο, βαθιά προβληματισμένοι για τον κίνδυνο παραβίασης των αρχών του κράτους δικαίου, της δημοκρατίας και των θεμελιωδών δικαιωμάτων που απορρέουν από την έγκριση ορισμένων επειγόντων μέτρων. Τα μέτρα έκτακτης ανάγκης πρέπει να περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα, να είναι αναλογικά και προσωρινά, να υπόκεινται σε τακτικό έλεγχο και να τηρούν τις προαναφερόμενες αρχές και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο. Δεν πρέπει να περιορίζουν την ελευθερία έκφρασης ή την ελευθερία του Τύπου. Συνεπώς, υποστηρίζουμε την πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την παρακολούθηση της εφαρμογής των έκτακτων μέτρων για την εξασφάλιση των θεμελιωδών αξιών της Ένωσης και καλούμε το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων να εξετάσει το ζήτημα, όταν αυτό είναι απαραίτητο». Γίνεται αντιληπτό λοιπόν ότι υπάρχει ζήτημα και μάλιστα πολύ σοβαρό.
Επιστρέφοντας στο άρθρο των New York Times διαβάζουμε τα ακόλουθα:
«Καθώς οι νέοι νόμοι διευρύνουν την κρατική επιτήρηση, επιτρέπουν στις κυβερνήσεις να κρατούν επ’ αόριστον ανθρώπους και να παραβιάζουν τις ελευθερίες συναθροίσεως και έκφρασης, θα μπορούσαν επίσης να διαμορφώσουν τη ζωή του πολίτη, την πολιτική και τις οικονομίες για τις επόμενες δεκαετίες.
Η πανδημία ήδη επαναπροσδιορίζει τους κανόνες. Τα επεμβατικά συστήματα επιτήρησης στη Νότια Κορέα και τη Σιγκαπούρη, τα οποία υπό κανονικές συνθήκες θα είχαν προκαλέσει αντιδράσεις, έχουν επαινεθεί για την επιβράδυνση των λοιμώξεων. Κυβερνήσεις που αρχικά επέκριναν την Κίνα για το γεγονός ότι έθεσαν σε κίνδυνο εκατομμύρια πολίτες της, τώρα ακολουθούν πιστά την ίδια λογική».
