Ο 26χρονος καλλιτέχνης είναι το πρώτο παιδί μιας επταμελούς οικογένειας. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει από πολύ μικρή ηλικία δέντρα, ψάρια και πειρατές. Συστήνεται στην «Ε» ως αυτοδίδακτος και αρκετά περίεργος. Αυτή η περιέργεια λέει ότι ήταν και ο λόγος που ξεκίνησε να αναζητά τρόπους και μέσα για να εκφραστεί.
Η αρχή της καλλιτεχνικής του πορείας και αναζήτησης έγινε το 2003 με την ενασχόλησή του με το graffiti. Στη συνέχεια το 2008 πέρασε στην Αρχαιολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και συγχρόνως γνώρισε τον κόσμο του κόμικ. «Όταν πέρασα στην Αρχαιολογική Σχολή βρέθηκα σε μια φοιτητική ομάδα κομιξάδων με δυνατά ονόματα της ανεξάρτητης σκηνής αυτοεκδιδόμενων κόμικ», αναφέρει για να προσθέσει ότι και πάλι αυτό δεν του ήταν αρκετό «τα κόμικ μου άρεσε να τα ζωγραφίζω αλλά ήθελα κάτι πιο κοντά στα δικά μου γούστα, όχι γιαπωνέζικα και αμερικάνικα».
Η αρχαιολογία του έδωσε την ευκολία να βρει βιβλία όπως αναφέρει του Πετρόπουλου, του Σχορέλη και του Κοροβίνη. Να έρθει σε επαφή με τη ρεμπέτικη μουσική, με τα πάθη και με τους «αρουραίους» της κοινωνίας. «Της Ελλάδας το υπόγειο και η μαγκιά, η πραγματική μαγκιά είναι το ρεμπέτικο. Μου άρεσε να φλερτάρω με την ιδέα του υπόγειου. Με τους απόκληρους της κοινωνίας που σαν τους αρουραίους επιβίωσαν μια φορά και έναν καιρό στα σκοτεινά σημεία μιας καταπιεστικής κοινωνίας που θέλησε να εξαλείψει φτωχούς, αλήτες, πόρνες και “ναρκομανείς”». Ως νέος ο Αχιλλέας Πασχαλίδης ταυτίστηκε με την ιδέα του διαφορετικού, της αντίστασης στην καταπίεση. «Ένιωθα να καταπιέζομαι από τον ίδιο μου τον εαυτό αλλά και από τους γύρω μου», δηλώνει.
Όπως αρκετοί καλλιτέχνες έτσι και αυτός όλα τα έντονα συναισθήματα που βίωνε τα έκανε τέχνη, προκειμένου να τα εκφράσει. Στα έργα του αποτυπώνει την αγάπη του για τον δρόμο και τα ρεμπέτικα. Η καταπίεση αυτή έγινε δυναμική για να προσπαθήσει να εκφραστεί, να κάνει τέχνη, να κάνει ταξίδια μεταξύ του ασυνειδήτου και του συνειδητού, και να επιστρέψει με εικόνες-σουβενίρ για να δείξει και στους υπόλοιπους τι υπάρχει εκεί, και ίσως παραπέρα.
Όλη αυτή η εσωτερική ανησυχία βρήκε διέξοδο στο Comidom της Αθήνας, το 2014 μέσω ενός φανζίν «Το στρίβειν», για να ακολουθήσει δύο χρόνια μετά η επανέκδοσή του ελαφρώς εμπλουτισμένη από τις εκδόσεις του Κάμπου. Το ανανεωμένο φανζίν περιλάμβανε «ιστορίες για ρεμπέτες-χαρακτήρες σουρεαλιστικούς, με μια τσαλακωμένη ηθική μα πλήρως υπαρκτή και ουσιώδη. Το φανζίν αυτό βρήκε πολλούς θαυμαστές και τράβηξε την προσοχή του κόσμου. Αυτός ήταν και ο λόγος που βοήθησαν πολλοί στη διάδοσή του». Καθοριστικό όπως λέει ρόλο για την ενασχόλησή του με τα φανζίν έπαιξε η γνωριμία του με τον Λαρισαίο Μέλανδρο Γκανά τον εκδότη των εκδόσεων του Κάμπου, τον «γκουρού» όπως χαρακτηρίζεται συχνά στον χώρο της smallpress και lowbudget σκηνής στην Ελλάδα.
Ανάμεσα στα ρεμπέτικα και τις εκδόσεις του Κάμπου ο Αχιλλέας γνώρισε το τατουάζ σαν στίγμα, μυστικιστικό αναμνηστικό των αξιών και φυλακτό πάνω στο σώμα. «Το τατουάζ με τη σειρά του, και με τη λογική του σχεδιασμού και της “στάμπας”, με οδήγησε στη χαρακτική, μία τέχνη ίσως πιο αρχαία και από αυτή του τατουάζ. Είναι μια τέχνη απαιτητική η οποία χρειάζεται υπομονή, αυτοσυγκέντρωση και πλήρη έλεγχο της δύναμης που ασκείς με τα εργαλεία πάνω στην ύλη. Η χαρακτική σε εκπαιδεύει».
Έτσι, λοιπόν την Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου στις 7 μ.μ. μέσω της έκθεσης παρουσιάζεται αυτός ο κύκλος ζωής του Αχιλλέα Πασχαλίδη. «Κρατώντας τη ρεμπέτικη θεματική καταφέραμε να οργανώσουμε έκθεση με όλο αυτό το έργο και το πνεύμα στα “Κανάρια” της Λάρισας (6-16 Σεπτεμβρίου), της Αθήνας (23 Σεπτεμβρίου – 2 Οκτωβρίου) με τυπώματα χαρακτικής και μεταξοτυπίας μπροστά στο κοινό, και στο μουσείο της κάνναβης στο Βερολίνο από τα μέσα Οκτωβρίου».
Κατά τη διάρκεια της έκθεσης στη Λάρισα ο Αχιλλέας θα στιγματίζει κόσμο στο «Walk the Line tattoo studio».
Ζωή Παρμάκη
