Μέτρησε παρουσίες: 65 στο σύνολο. Δυστυχώς κάποιοι έλειπαν…

Άλλωστε πέρασαν και χρόνια από τότε που τους κάλεσε για τελευταία φορά να κάνουν μάθημα στο σχολείο. Από τότε που τους μάζευε στη μία και μοναδική αίθουσά του, γύρω από μια σόμπα, την οποία τροφοδοτούσε με ξύλα κάθε μέρα και ένας διαφορετικός μαθητής, που τα έφερνε από το σπίτι του.

Ο μικρότερος σε ηλικία μαθητής που εμφανίστηκε στην «τάξη», ήταν 66 χρονών και ο μεγαλύτερος 76 χρονών. Ο δάσκαλος δε, ο κ. Χρυσόστομος Παπαγεωργίου, που χτύπησε ξανά το καμπανάκι εν έτει 2016, είναι 95 ετών. Οι μαθητές του, έτρεξαν από όλα τα μέρη της Ελλάδας όπου βρίσκονταν, να υπακούσουν στο κάλεσμά του, όπως τότε…

Διανύοντας οι περισσότεροι, παρά την ηλικία τους, χιλιόμετρα αυτή τη φορά, έσπευσαν να βρίσκονται στην ώρα τους, δίπλα στο δάσκαλό τους, ένα Σάββατο και ώρα 1 το μεσημέρι στη Λάρισα.

Ήρθαν από Αθήνα, Βόλο, Φάρσαλα, Αμπελώνα…, για να ακούσουν τη γνώριμη αγαπημένη φωνή του και να ξεδιπλώσουν τις αναμνήσεις τους.

Πολλοί είχαν να συναντηθούν με τον δάσκαλο αλλά και μεταξύ τους, από τότε που πήραν το απολυτήριο του Δημοτικού Σχολείου Κυπαρίσσου.

Έτσι στη συνάντησή τους, ήταν συχνό το ερώτημα που απηύθυναν με την έλευση κάποιου: «Ποιος είσαι εσύ;».

Τα τότε παιδαρέλια, είχαν πλέον άσπρα μαλλιά.

Ο κ. Χρυσόστομος Παπαγεωργίου, πρωτοδιορίστηκε στο Δημοτικό Σχολείο Κυπαρίσσου και ήταν ο μοναδικός δάσκαλος όλων των παιδιών του χωριού. Ένα σχολείο, μία τάξη, όλοι οι μαθητές μαζί!

Δύσκολα χρόνια, δύσκολο το έργο του, αλλά τα κατάφερε καλά, γιατί οι περισσότεροι μορφώθηκαν, διέπρεψαν…

Δίδασκε τότε, τις πρωινές ώρες στους 135 μικρούς μαθητές, γεννηθέντες τη δεκαετία 1940 - ’50, και το απόγευμα σε 80 μεγαλύτερους μαθητές, από 16 ως 22 χρονών, διατηρώντας και πρωινό και εσπερινό δημοτικό σχολείο.

Η ιδέα για τη συνάντηση του δασκάλου με τους μαθητές του, γεννήθηκε από τη «μαθήτρια» κ. Γιάννα Κούτρα. Σκέφτηκε να οργανώσει μια συνάντηση αποφοιτησάντων μαθητριών από το Δημοτικό Σχολείο Κυπαρίσσου. Άλλαξε γνώμη στην πορεία και στην πρόσκληση ενέταξε και τα αγόρια του σχολείου, μέχρι που τελικά ανακαλύπτοντας το δάσκαλο, κατέληξε στην απόφαση να συναντηθεί όλη η τάξη μαζί του.

Κινήθηκε ένα μηχανισμός αναζήτησης. Ο ένας έψαχνε τον άλλο, και η παρέα όλο και μεγάλωνε…

Σκούπα μαζί με τα βιβλία…

Η συνάντησή τους, αν μη τι άλλο, ήταν ιδιαίτερα συγκινητική.

Οι αναμνήσεις, σε όλη τη διάρκειά της, αναδύονταν στην επιφάνεια:

-«Θυμάσαι δάσκαλε, τότε που κουβαλούσαμε από το πηγάδι νερό για το σχολείο;».

«Θυμάστε τότε που τα κορίτσια καθάριζαν με τη σειρά το σχολείο, για να διατηρείται καθαρό; Μαζί με τα βιβλία είχαν και τη σκούπα…».

-«Θυμάστε τότε, που ζεσταινόμασταν στο σχολείο μόνο με μία σόμπα; Θυμάστε που κουβαλούσαμε ξύλα, για τη σόμπα, ο καθένας από το σπίτι του;»

-«Πώς τα κατάφερνες δάσκαλε με τόσα παιδιά; Σήμερα φωνάζουν οι γονείς και οι δάσκαλοι, ότι 25 μαθητές στην τάξη είναι πολλοί! Πού να έβλεπαν εμάς!».

Τότε σχολείο, σήμερα συνεταιρισμός

Επίσης θυμούνται: «Το Δημοτικό Σχολείο Κυπαρίσσου, κατέρρευσε από τον σεισμό το 1954 και το μάθημα γινόταν σε σκηνές και κάτω από τα δέντρα. Τότε, στο πλαίσιο του αναδασμού, δόθηκε έκταση αποκλειστικά για το σχολείο.

Ο ίδιος χώρος άρχισε να επισκευάζεται και πάλι, αλλά κατέρρευσε το 1957 από δεύτερο σεισμό. Ακολούθησε η κατασκευή ενός ξύλινου κτίσματος, ενώ δρομολογήθηκε να γίνει ένα καινούργιο σχολείο. Είναι αυτό, το παλαιό σχολείο που υπάρχει σήμερα και στεγάζεται ο γεωργικός συνεταιρισμός Κυπαρίσσου».

Της Λένας Κισσάβου