Του Κ. Γκιάστα
«Διάολος ο θησαυρός μικρέ. Όπως στα λέω. Όταν έρθει η ώρα να ανοίξεις το μπαούλο ή το βαρελάκι άστο καμιά ώρα ανοιχτό. Θέλει πολλή προσοχή. Αν ο χρυσός είναι κλεισμένος για πολλά χρόνια θέλει ρέγουλα. Δεν κάνει να τον πιάσεις. Έχει τόση ενέργεια που μπορεί να σε σκοτώσει...».
Η σκέψη και μόνο πως θα συναντήσεις έναν χρυσοθήρα κάνει το μυαλό σου να φτιάχνει εικόνες. Τόσος Ιντιάνα Τζόουνς άλλωστε στην τηλεόραση και να πάει στράφι; Όχι, αυτός δεν ήρθε με δερμάτινο καπέλο και λάσο στη μέση του. Ήρθε με το κινητό του και με χαμόγελο. Ταξίδεψε βέβαια για να έρθει στη Λάρισα να μας βρει. Ψάχναμε κάποιον που μπορεί να μας δώσει τα «φώτα» του, με αφορμή τις ειδήσεις για ανασκαφές χαμένου θησαυρού στα μέρη μας, εκεί κοντά στα Τέμπη, και με δυσκολία τον πείσαμε να πιούμε έναν καφέ. «Δεν θέλω ούτε φωτογραφίες ούτε λεζάντες. Γράψε αυτά που θέλεις ανώνυμα και κράτα τα υπόλοιπα για τον εαυτό σου. Μπορεί να μην είμαι από τη Λάρισα, αλλά η Ελλάδα είναι μικρή για τον χώρο μας» χωρίς κασετοφωνάκι λοιπόν...
«Έχεις χάρτες;» τον ρωτάμε και γελάει. Αυτά είναι για την τηλεόραση μου λέει και ξεκινάει βγάζοντας στο τραπέζι ένα πακέτο τσιγάρα. «Χάρτες είναι οι πληροφορίες για τα σημάδια. Δεν χρειάζονται. Αν έχεις καλή πληροφόρηση για τα σημάδια τα βρίσκεις».
Κοιτάμε να προσέξουμε κάτι το διαφορετικό, κάτι το περίεργο. Δεν μπορεί, ερευνητής είναι, μα... τζίφος. Ένας συνηθισμένος Έλληνας. «Πλέον οι περισσότερες ανασκαφές γίνονται με νόμιμο τρόπο στην Ελλάδα. Σου λέει ο καθένας γιατί να μπω στη διαδικασία να το κάνω νύχτα και να πληρώσω τόσο κόσμο και να ’χω και το άγχος. Τώρα ας πάρει το κράτος τα μισά κι εγώ να μπορώ να τα δικαιολογήσω τα χρήματα».
Φαίνεται πολύπειρος, πληροφορημένος για πολλές υποθέσεις ανά τη χώρα. Ακόμα και για την περιοχή μας δείχνει ενημερωμένος. «Τούρκικες λίρες υπήρχαν και υπάρχουν πολλές. Το θέμα είναι πως έχουν αλλάξει τα σημάδια από τότε. Τώρα βρίσκεις πολλές αγγλικές λίρες» και μας δίνει την άδεια να κάνουμε μια αναζήτηση στο google. Έτσι για να δούμε τι εννοεί και διαβάζουμε «Η Βικτωρία υπήρξε βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας επί 64 χρόνια από το 1837 έως το 1901. Ήταν μία περίοδος μεγάλης ακμής της Βρετανίας και απόλυτης κυριαρχίας της χρυσής αγγλικής λίρας. Οι πρώτες βικτωριανές λίρες κυκλοφόρησαν το 1838 και έφεραν στην μπροστά όψη μία νεανική προτομή της Βικτωρίας, και στην πίσω όψη έναν θυρεό. Σε επόμενες εκδόσεις επί βασιλείας Βικτορίας το 1881, 1887, 1893, εμφανίστηκαν πορτρέτα της βασίλισσας σε μεγαλύτερη ηλικία και στην πίσω όψη ο άγιος Γεώργιος που σκοτώνει τον δράκο» και κάπου εκεί βάζει μπροστά τον δείκτη του «να αυτές είναι που υπάρχουν πολλές» μας σταματάει την ανάγνωση και συνεχίζει την πληροφόρησή του «από την εποχή εκείνη και μέχρι σήμερα η χρυσή αγγλική λίρα είναι ένα παγκόσμιο συναλλακτικό μέσο και ένα νόμισμα καταφυγής σε περιόδους αστάθειας και κρίσεων. Είναι μια παγκόσμια σταθερά όπως και ο ίδιος ο χρυσός».
Πώς και σε τι κατάσταση τα βρίσκετε; του κάνουμε με απόλυτη άγνοια. «Πάντως όχι με ανιχνευτές μετάλλων. Αυτά είναι για κανένα κέρμα. Τα βρίσκουμε σε βαρελάκια από ενισχυμένο αλουμίνιο, όπως και σε κασελάκια ξύλινα. Ειδικά ξύλα που έχουν περαστεί με λάδι και έχουν ψηθεί σε φούρνο. Δεν αλλοιώνονται από το χώμα και δεν εντοπίζονται από τον καθένα που βρίσκεται από πάνω. Υπάρχει ένα ειδικό φύλλο μόνωσης που δεν το επιτρέπει».
Τον ρωτάμε πότε κρύφτηκαν και πόσα περιέχουν μέσα για να μας πει: «Έπεσαν πολλά το 1941 και το 1942 από τους Βρετανούς σε μια περίοδο δύσκολη για τη χώρα. Τα βαρελάκια έχουν 12.000 λίρες. Αν αυτά τα υπολογίσεις γύρω στα 8 γραμμάρια τη μία θα βγάλεις το αποτέλεσμα σε χρυσό. Όσον αφορά τώρα στα κασελάκια περιέχουν 22.000 λίρες. Πάνω από 1.760 κιλά χρυσού που είναι 22 καράτια και όχι 24 γιατί τόσο απαιτεί η διαδικασία κοπής για να βγαίνουν σωστά τα χαρακτηριστικά των προσώπων».
Μια χούφτα θέλουμε όχι παραπάνω... του λέμε για να σπάσει η μονοτονία της περιγραφής και για να του δείξουμε τον θαυμασμό μας και αφού γελάει μας λέει σοβαρά: «Τόσος και τόσος κόσμος την έχει πατήσει φτάνοντας μια ανάσα από τον θησαυρό. Να τον έχεις στο ένα μέτρο και να πρέπει να περιμένεις. Να ελέγξεις για παγίδες καθώς αυτός που τον έκρυψε ήξερε τα σημάδια του αν έβαλε νάρκες. Αν δεν πήγαινε να τον πάρει αυτός τότε σου λέει γιατί να τον πάρει κάποιος άλλος. Έτσι είναι αυτά. Ο χρυσός θαμπώνει και αυτούς που τον έχουν και αυτούς που τον έκρυψαν, αλλά και αυτούς που τον κυνηγούν...».
