Μερικοί επιλέγουν τις εκκλησίες και πολλοί τους πολυσύχναστους πεζόδρομους. Άλλοι πάλι γυρνούν από εκδήλωση σε εκδήλωση. Ψάχνουν τον κόσμο.

Επαίτες. Άνθρωποι όλων των ηλικιών. Άλλοι το κάνουν από επάγγελμα, άλλοι από ανάγκη. Μερικοί πάλι υποχρεώνονται από τρίτα πρόσωπα να βγουν στη ζητιανιά. Τους παίρνουν το μεγαλύτερο ποσοστό και τους δίνουν ένα μικρό κομμάτι από αυτά που βγάζουν. Επαίτες που τέτοιες μέρες γιορτινές απλώνουν ολοένα και περισσότερο το χέρι. Ζητούν, παρακαλούν, ικετεύουν για ένα ευρώ, λίγο γάλα, μερικά τρόφιμα. Κάποιες γυναίκες κρατούν τα κοιμισμένα μωρά στην αγκαλιά τους. Απορίας άξιο το πώς καταφέρνουν να κοιμούνται παιδιά τέτοιας ηλικίας για τόσες ώρες στα χέρια τους, ανενόχλητα και χωρίς διακοπή. Εκπαιδευμένα; Ποιος ξέρει. Υπνωτισμένα; Μπορεί. Νυσταγμένα; Ναι αλλά τόσο πολύ…;

Μέρες γιορτινές. Λίγα ευρώ παραπάνω στην τσέπη των πολιτών μα κανένα περισσευούμενο πλέον. Κανένα που δεν μετριέται, κανένα που δεν ξεχνιέται. Μα όλο και κάτι βρίσκεται και δίνεις για «να ζήσει κι αυτός» που κανείς δεν ξέρει ποιος είναι. Ποιος ξέρει τι σταυρό κουβαλάει.

Με ένα ευρώ λιγότερο σίγουρα δεν φτώχυνε κανένας. Μα ποιος ξέρει; Ίσως αυτός που το πάρει να κοιμηθεί με πιο γεμάτο στομάχι σε κάποιο χαρτόνι. Αν δεν του το πάρει κάποιο «αφεντικό» στη γωνία…

Κ.Γ.