Σαν φουσκώνει ο Πηνειός...

Η ΛΑΡΙΣΑ, ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΤΟΥ

Του Κώστα Γκιάστα Φωτ. Λεωνίδας Τζέκας

«Στης Λαρίσης το ποτάμι
που το λένε Πηνειό,
αν τυχόν και δε με θέλεις,
κει θα πέσω να πνιγώ»

Έχει κι αυτό το άτιμο ξεχωριστή αίγλη, δόξα, φήμη. Συνώνυμο με τη Λάρισα. Γενιές και γενιές το ζούνε στην ήρεμη, γαλήνια μορφή του. Σαν «παίρνει» και φουσκώνει όμως εμφανίζει μια άλλη εικόνα. Άγρια, δυνατή, παρορμητική.

Δεν γίνεται συχνά και παλιότερα οι ζημιές μέσα στην πόλη ήταν μεγάλες και έντονες.
Μικρή γεύση από τη δύναμη του ποταμού, πήραν οι Λαρισαίοι τούτες τις ημέρες. Νεαροί που δεν είχαν ξανανιώσει την ισχύ του νερού, κατέβηκαν να θαυμάσουν.
«Πόσο χρονών είστε; 16; Κάπου τόσο ήμουν εγώ όταν είδα τη μεγάλη πλημμύρα».
Ένας ηλικιωμένος, ξύνει το κεφάλι του μέσα από το καπέλο «Ηταν περίπου 1970» και πιάνει το πηγούνι του.
Μια, φορά στα τριάντα χρόνια, το ποτάμι του δίνει και καταλαβαίνει. «Να πάτε να κοιτάξετε το αρχείο σας» μάς δίνει εντολή ένας βέρος Λαρισαίος. Αναγνώστης τακτικός. «Ψάξτε τον Μάρτη του 1987».
Ξεφυλλίζοντας λοιπόν τα φύλλα εκείνων των ημερών διαβάζουμε για τη μεγάλη κακοκαιρία μια εβδομάδα νωρίτερα. Χιόνια κατέκλυσαν όλη την Ελλάδα. Λίγες ημέρες αφού άρχισαν να λιώνουν λοιπόν, να σου και το νερό. Χείμαρροι κατέβαιναν από τα βουνά.
Πάνε τα Ταμπάκικα, πάει ο Άγιος Θωμάς. Πνίγηκαν. Σαν δεις και η Νέα Σμύρνη, αγνώριστη. Όσο για τα χωριά και τις καλλιέργειες. Εξαφανισμένες.
«Τα έργα άλλαξαν την πόλη. Τα έργα υποδομής, έπρεπε να γίνουν» λέει ένα ζευγάρι ερασιτεχνών φωτογράφων που βρήκε ευκαιρία να κατέβει για μερικά ιστορικά ενσταντανέ. Δεν έχουν άδικο. «Αποχετευτικό επί δημάρχου, Λαμπρούλη. Να τα λέτε αυτά». Τα λέμε, τα έχει γράψει η ιστορία. Και μετά ήρθε και το φράγμα στη ΔΕΥΑΛ που ρυθμίζει και τη ροή στην εσωτερική κοίτη.
Αφήνουμε το έντυπο αρχείο της «Ε», που είναι σκέτο χρυσάφι και πιάνουμε την ηλεκτρονική αναζήτηση σε ένα άλλο θησαυρό. Στο αρχείο του Νίκου Παπαθεοδώρου. Διαβάζουμε πως μια άλλη μεγάλη πλημμύρα έπληξε τη Λάρισα τον χειμώνα του 1903. Κι άλλη το 1901. Πάμε ακόμα πιο πίσω. Το 1883, δύο χρόνια μετά την απελευθέρωση της Λάρισας κι άλλη το 1811. Μήνα Αύγουστο μετά από νεροποντή 36 ωρών.
«Κύριε, μπορείτε να κάνετε λίγο πιο κει;»
Μια παρέα νεαρών κάνει τον χαβά της με τα «σελφοκόνταρα». Μην πάει χαμένο το σκαστό πρωινιάτικα. Κάνουμε πιο κει για να κάνουνε κι αυτοί τη «μούρη» τους με φόντο το ποτάμι.
#Pineios και πάλι λοιπόν.
Τότε και τώρα… Είτε σε χρωμολιθόγραφο επιστολικό δελτάριο εποχής είτε στο Facebook.
Τον αγαπάμε γιατί είναι το ποτάμι μας. Κομμάτι της πόλης μας.