Τις κρίσιμες πολιτικές εξελίξεις σχολιάζουν οι απόμαχοι της ζωής, οι συνταξιούχοι της Κεντρικής πλατείας Λάρισας. Είναι μοιρασμένοι σε παρέες.
«Ήρθατε πάνω στην ώρα», μας λένε, καθώς τους συναντάμε στα παγκάκια με τον παχύ ίσκιο.
«Μόλις αλλάξαμε θέμα και από τα αθλητικά και τον Αλέξη Κούγια στην ΑΕΛ περάσαμε στην πολιτική επικαιρότητα».
Οι συνταξιούχοι συχνάζουν εδώ και χρόνια στην Κεντρική πλατεία, «μικρή βουλή» θυμίζει από μακριά η εικόνα τους. Προτιμούν τα παγκάκια, καθώς οι συντάξεις δεν αρκούν για καθημερινή παρουσία στα καφενεία. «Εδώ έχει δροσιά και καθόμαστε δωρεάν, στα καφενεία πρέπει να πληρώνουμε τον καφέ», υποστηρίζουν και ξεκινά αμέσως η κουβέντα για τις πολιτικές εξελίξεις. «Οι Ευρωπαίοι πρέπει να κάνουν λίγο πίσω, για να κάνει ένα βήμα μπροστά η χώρα μας. Πρέπει να σωθούν οι συντάξεις, οι μισθοί. Η κατάσταση είναι δύσκολη αλλά πρέπει να κρατηθούν οι κόκκινες γραμμές. Είμαστε αισιόδοξοι και στηρίζουμε την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις. Αν μας μειώσουν τις συντάξεις ούτε ένα ευρώ δεν θα έχουμε για να αφήσουμε στην αγορά της πόλης μας».
Η συζήτηση μαζί τους αποκτά έντονο ενδιαφέρον όταν κάποιος κάνει λόγο για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ. «Θα μας φάει ο λύκος αν φύγουμε από το ευρώ. Η κατάσταση είναι δύσκολη, αλλά πιστεύουμε ότι θα βρεθεί λύση».
Από την άλλη πλευρά οι πιο «κουρασμένοι» από τις πολιτικές εξελίξεις υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση έπρεπε να έρθει σε συμφωνία νωρίτερα για να μην έφτανε στη θέση που βρίσκεται σήμερα, βλέποντας θετικά ακόμα και την έξοδο της χώρας από το ευρώ «καλύτερα να πάμε στη δραχμή, έτσι και αλλιώς χρήματα δεν έχουμε είτε δραχμή, είτε ευρώ το ίδιο και το αυτό. Προκειμένου να μας πεθαίνουν αυτοί λίγο – λίγο ας φύγουμε για να πεθάνουμε μόνοι μας μια και έξω».
Από το στόχαστρο των συνταξιούχων δεν ξεφεύγουν και οι πολικοί των προηγούμενων κυβερνήσεων. «Την κακοδιαχείριση των προηγούμενων κυβερνήσεων πληρώνουμε σήμερα, ας κόψουν από τις δικές τους τις παχυλές συντάξεις όχι από τις δικές μας», δηλώνουν και συμπληρώνουν «ας έρθουν να δουλέψουν στα χωράφια για να δουν πώς βγαίνει το ψωμί».
Ζωή Παρμάκη
