Το δαχτυλίδι του έχει μια κατάμαυρη ολοστρόγγυλη πέτρα που λαμπυρίζει. Φοράει άρωμα που ξεχωρίζει. Ενδείξεις αυτοπεποίθησης. Το μουσάκι του, λεπτό θυμίζει κείνο του Ρομπέρτο Μπάτζιο. Το διορθώνει κάθε τόσο, όπως το πείραζε νευρικά και ο ποδοσφαιριστής λίγο μετά το πέναλτι στον τελικό του Μουντιάλ του 94.

«Κατηγορείστε για απάτη κύριε. Μήπως να φέρουμε μεταφραστή;»

Με κλειστά τα μάτια, κουνάει το κεφάλι του αρνητικά καθώς ανοίγει το δεύτερο κουμπί από το μονόχρωμο σακάκι του. Το λευκό μαντηλάκι στο πέτο φαίνεται σταθερό. Δείχνει σίγουρος πως μπορεί να μιλήσει ελληνικά και να υπερασπιστεί τον εαυτό του, στο ακέραιο.

«Σι σινιόρα, σι. Ναι ντιλαντί» διορθώνει και χαμογελάει

***

Ζητάει «σκούζι» και δίνει τα γυαλιά Emporio Armani σε χρώμα απαλό χρυσό και αξίας πολλών εκατοντάδων ευρώ σε μια γυναίκα, επίσης καλοντυμένη, που κάθεται πίσω του. Της κλείνει το μάτι και αμέσως γυρνάει μπροστά και χαμογελάει προς την έδρα. Αν μη τι άλλο κερδίζει τη συμπάθεια όλων με την αρμονία στις κινήσεις του. Ένα πρωινό του Σεπτέμβρη στη γκρίζα αίθουσα δικαστηρίων, μια αύρα μεστωμένου καλοκαιριού είναι καλοδεχούμενη. Σανταλόξυλο, τριντάφυλλο και λίγη αλμύρα στην πλάτη…

«Κύριε αφήστε τα φρου – φρού και τα αρώματα τώρα και καθίστε σε ένα σημείο να ξεκινήσουμε»

Όλων είπαμε; Γράψτε λάθος. Ο εισαγγελέας της έδρας, δείχνει πως γεννήθηκε τσαντισμένος. Με ένα σακάκι μουντό, ταιριαστό με διάθεσή του.

«Ιγκό ήρθα στο Ελλάντα, πειδή μου είπε σιονιόρα Λουκία πως υπάρκει κόσμο που τέλει μάτει για ισουράνσε. Ασφάλεια ντιλαντί»

Κατηγορείται για υπόθεση ασφαλειών. Φέρεται πως μαζί με άλλους δύο Έλληνες, έπαιρνε τα λεφτά από τον κόσμο αλλά δεν τα απέδιδε στα κεντρικά γραφεία της εταιρείας. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα βγήκαν χαμένοι και πολίτες που δεν πήραν παραστατικά. Σε όλες όμως ήταν χαμένη η εταιρεία που πλέον τους κυνηγάει στα δικαστήρια.

***

«Στο Νάπολι έκο πέντε γκραφεία και οι ντουλιές πάνε μόλτο μπένε» λέει και φιλάει τις άκρες των δακτύλων του. Τον βλέπεις και σου ρχεται στο μυαλό πως μιλάει για υπέροχη μακαρονάδα που έφαγε στο εξοχικό ενός φίλου στην Τοσκάνη.

«Κανένα πελάτη ντεν έκει παράπονο» και κάνει το σήμα του «περφέκτο» ενώνοντας δείκτη και αντίχειρα.

Κάθε τόσο όμως, σηκώνει το καφέ δερμάτινο παπούτσι του και ξύνει την γάμπα του. Δείγμα νευρικότητας; Ποιος ξέρει;

Πάντως εκείνος «ντεν ίξερε τίποτα. Εγκό μόνο έβαζα φίρμα» και κάνει πως βάζει υπογραφή στον αέρα «Υπέγκραφα μόνο» διευκρινίζει. «Αυτό τα ντύο έκαναν απάτη» γυρίζει προς τα πίσω και δείχνει τους δύο Έλληνες συγκατηγορούμενούς του.

Ο ένας Λαρισαίος. Αξύριστος και με παπούτσια αθλητικά. Τζιν χαμηλοκάβαλο και σκισμένο άτσαλα στα γόνατα. Μπλούζα αδιάφορη και ανοιχτό στόμα. Φινέτσα; Κανείς δεν την έχασε για να τη βρει εκείνος. Ανεβαίνει να απολογηθεί κρατώντας έναν φάκελο

«Καλά τα λέει ο φίλος μας ο Ιταλός αλλά ξέχασε να σας δώσει κάτι» ανοίγει το φάκελο που είναι γεμάτος αποδεικτικά με τα χρήματα που έμπαιναν στο λογαριασμό του Ιταλού

«Ρουφιάνο, Ιταλιάνο» γυρίζει και του φωνάζει αποδοκιμαστικά.

Ο Λουίτζι, ψύχραιμος διορθώνει το μουσάκι όπως ο Ρομπέρτο Μπάτζο. Σουφρώνει τα χείλη ψηλά, σα να σκέφτεται πως κι εκείνος έχασε το πέναλτι στο Μουντιάλ αλλά τελικά εκείνον θυμάται ο κόσμος…