Η πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας θέλησε να παραμείνει ανώνυμη, καθώς το μόνο που ήθελε να κάνει είναι να στείλει ένα πολύ απλό μήνυμα.

Είναι μια νεαρή εργαζόμενη μητέρα. Με δύσκολο ωράριο και πολλές οικογενειακές υποχρεώσεις. Διασχίζει σχεδόν καθημερινά τον χώρο όπου ο Δήμος Λαρισαίων πρόσφατα έφτιαξε πολυγήπεδα και πίστα skate στο πάρκο Χατζηχαλάρ. Εκεί άλλωστε παίζουν και τα παιδιά της.

Η εικόνα που αντίκριζε δεν της άρεσε επί αρκετές ημέρες. Σκουπίδια πεταμένα από εδώ και από εκεί. Το έλεγε για αρκετές ημέρες πως δεν ταιριάζει με την αισθητική της και πως κάτι πρέπει να γίνει για να καθαριστεί ο χώρος. Το άκουγε η παρέα της αλλά κανείς δεν έδινε σημασία. Σηκώθηκε ένα πρωί, πήρε το ποδήλατό της, σακούλες σκουπιδιών, φόρεσε γάντια και έκανε αυτό που έλεγε η καρδιά της. Καθάρισε το πάρκο όπως θα καθάριζε τα δωμάτια των παιδιών της. Με μεράκι, αγάπη και νεανική παρόρμηση. Ακομπλεξάριστα και ανιδιοτελώς.

Και αν αυτό δεν είναι μάθημα προς όλους και μάλιστα ανιδιοτελώς, τότε τι διάολο είναι;

«Μα όλοι δεν πρέπει να βάλουμε ένα χεράκι για να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο;» αναρωτιέται αθώα και με χαμόγελο, τονίζοντας πως δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα από τον δήμο και το κράτος.

Δεν επιτρέπει στην «Ε» να δημοσιευτούν τα στοιχεία της, καθώς δεν το έκανε γι’ αυτό τον λόγο, όπως υπογραμμίζει με αβρότητα.

Σ’ ευχαριστούμε Βίκυ…

Κ.Γ.