Το χωριό βρισκόταν μακριά και με δύσκολη πρόσβαση από τα κέντρα της περιοχής, τη Λάρισα και την Ελασσόνα που βρίσκονταν οι Γερμανοί κατακτητές κι έτσι προσφέρονταν για κρησφύγετο των αντάρτικων αντιστασιακών ομάδων.
Ήταν Μεγάλη Τρίτη: «… Στη Σκαμνιά (οι Γερμανοί) αφού κατέσκαψαν τους σταύλους, αχυρώνες και τους κήπους από κάθε σπίτι και αφού έκοψαν και όλα σχεδόν τα ανθισμένα καρποφόρα δένδρα, τελευταία εβγήκαν έκαψαν τα καταφύγια με όλα τα υπάρχοντα και κατόπιν επεδόθησαν στο κάψιμο των σπιτιών. Οι Γερμανοί έμειναν στη Σκαμνιά οκτώ ημέρες. Στο διάστημα αυτό δεν άφησαν τίποτε όρθιο. Το καινούργιο σχολείο το ανετείναξαν με δυναμίτες, τις εκκλησίες Αγίου Αθανασίου, Αγ. Παρασκευής και Παναγίας τις έκαψαν, άφησαν μόνον τη μεγάλη εκκλησία της ΑγίαςΤριάδος (…) Οι άνδρες κατέβηκαν απ’ τον Ολυμπο και τι να ιδούν. Ολόκληρο το χωριό υπέστη τελείαν καταστροφήν…».
Το παραπάνω απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο του δασκάλου εκείνης της εποχής της Σκαμνιάς Δημητρίου Ζήση Μουγδή, μαρτυρά την καταστροφή που άφησε στο διάβα της η λαίλαπα του ναζισμού, με όλα τα επακόλουθα, ολοκληρωτική εκρίζωση, πείνα, αρρώστιες, θανάτους, ψυχολογικά προβλήματα και για μεγάλο αριθμό χωριανών, μετανάστευση χωρίς επιστροφή.
Ο Σύλλογος των Απανταχού Σκαμνιωτών, στο φετινό μνημόσυνο επισημαίνει πως η καταστροφή με την πυρπόληση του χωριού, όπως και τόσα ολοκαυτώματα χωριών από τους Ναζί κατακτητές ανά την Ελλάδα, δεν είναι ένα φαινόμενο άπιαστο, ανήκουστο, ανεξήγητο, ούτε ανεπανάληπτο, από τη στιγμή που υπάρχουν εν δυνάμει οι μηχανισμοί που το γέννησαν. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από το μίσος, τον φανατισμό, τον ρατσισμό και τον ιμπεριαλισμό. Όταν οι ιδεολογίες του μίσους κυριαρχήσουν και συνδεθούν μάλιστα με πολιτική, τα αποτελέσματα είναι οι θηριωδίες που βιώθηκαν.
Η Εκκλησία της Αγίας Τριάδας στην Παλιά Σκαμνιά, ιστορικό και διατηρητέο μνημείο του 15ου αιώνα, το μοναδικό σωσμένο μνημείο που συνδέει το παλιό χωριό με το καινούριο, για τους νεότερους συνδέει το παρελθόν με τη συνέχεια του παρόντος και είναι μια διαρκής υπενθύμιση των ριζών μας αλλά και της ευθύνης για την εκρίζωση των μηχανισμών που γεννούν κι εξαπλώνουν τη βία και το μίσος.
Σήμερα που η ανθρωπότητα παλεύει με τον αόρατο εχθρό του κορονοϊού, οι Σκαμνιώτες από το σπίτι αναστοχάζονται τη θηριωδία, τον πόνο της εκρίζωσης και νοηματοδοτούν τη συνέχεια της ζωής μέσα από τη βαρβαρότητα. Όσο υπάρχει ζωντανή η διαιώνιση της μνήμης για τα γεγονότα που τα παίρνει ο χρόνος, η βαρβαρότητα δεν καταφέρνει να σβήσει τις ρίζες αλλά να ορθώσει ανάστημα απέναντι στα φαινόμενα ναζισμού και φασισμού, υπέρ της προστασίας της ζωής, της ελευθερίας και της ειρήνης…
