Πέθανε ο αγωνιστής Σωτ. Κολλάτος

ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 88 ΕΤΩΝ - ΑΥΡΙΟ Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ

Ενας από τους πιο αταλάντευτους και ανιδιοτελείς πατριώτες, αγωνιστές και υπερασπιστές των δικαιωμάτων των εργαζομένων, ο Σωτήρης Κολλάτος, δεν ζει πια ανάμεσά μας.

Πέθανε χθες σε ηλικία 88 ετών σε ιδιωτική κλινική της Λάρισας, όπου φιλοξενούνταν το τελευταίο διάστημα, αφήνοντας πίσω του μια βαριά παρακαταθήκη θυσίας, αγώνων και προσφοράς για έναν καλύτερο, δικαιότερο και πιο ειρηνικό κόσμο.
Γεννήθηκε στον Πυργετό από βιοπαλαιστές γονείς και μαζί με τα 6 αδέρφια του (5 αγόρια και ένα κορίτσι) μπήκαν από νωρίς στον σκληρό αγώνα της επιβίωσης, ιδιαίτερα στην ταραγμένη προπολεμική εποχή, την Κατοχή, τον Εμφύλιο και τα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν. Από νωρίς οργανώθηκε στα «Αετόπουλα» της ΕΠΟΝ και προσέφερε με τις λιγοστές δυνάμεις του στον εθνικό - πατριωτικό αγώνα για την επιβίωση και το διώξιμο του κατακτητή.
Ενα από τα αδέρφια του -ενταγμένος στον ΕΛ.ΑΣ.- έπεσε για «το δίκαιο και τη λευτεριά», άλλα τρία σκοτώθηκαν στον αδελφοκτόνο εμφύλιο, ενώ ο πατέρας τους έπεσε θύμα παρακρατικών της εποχής στη γενέτειρά τους, τον Πυργετό.
Το 1952 -όντας ενταγμένος στην ΕΔΑ- συνελήφθη μαζί με άλλους αγωνιστές με την κατηγορία της κατασκοπείας και φυλακίστηκε αρχικά στα Βούρλα και αργότερα στο Ιντσεδίν της Κρήτης. Πέρασε από Στρατοδικείο -μετά από 2,5 χρόνια κράτησης- και αθωώθηκε, ενώ ακολούθησε η στρατιωτική του θητεία, αρχικά στη Μακρόνησο και αργότερα στη Νιγρίτα Σερρών, ως ημιονηγός.  
Ενταγμένος στην ΕΔΑ, πήρε ενεργό μέρος σε όλους τους αγώνες της εποχής για ειρήνευση, κοινωνική δικαίωση και υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Στη δικτατορία των συνταγματαρχών συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γυάρο. Με τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, τάχθηκε ανεπιφύλακτα με την Ανανεωτική Πτέρυγα του Κομμουνιστικού Κινήματος και το ΚΚΕ Εσωτερικού, το οποίο υπηρέτησε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του από θέσεις ευθύνης. Αργότερα, εντάχθηκε στον Συνασπισμό και στη συνέχεια στη ΔΗΜΑΡ.
Εκλέχθηκε δύο φορές δημοτικός σύμβουλος Λάρισας, γραμματέας στο Σωματείο των Ελαιοχρωματιστών και θήτευσε για σύντομο χρονικό διάστημα ως πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λάρισας.
Τα τελευταία χρόνια συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης και βοήθησε ουσιαστικά στη διεύρυνση της επιρροής και του ρόλου του στη διάσωση της ιστορικής μνήμης, τόσο τοπικά όσο και ευρύτερα.
Ως το τέλος της ζωής του διατηρούσε διαύγεια πνεύματος, άριστες σχέσεις με παλιούς και νεότερους συντρόφους του από την Ανανεωτική Αριστερά και τον Ρήγα Φεραίο και έχαιρε ευρύτερης εκτίμησης στη λαρισινή κοινωνία.
Αφήνει πίσω του τη σύζυγό του Μαίρη, τις δύο κόρες του με τις οικογένειές τους, εγγόνια και δισέγγονα.
Η κηδεία του θα γίνει στις 6 αύριο το απόγευμα στον Ι.Ν. Αναστάσεως του Λαζάρου στο Νέο Κοιμητήριο.