Κρύβει λίγο και τον καθένα από μας· μαζί με τα πολλά ή τα λίγα καλοκαίρια του. Δεκαπενταύγουστος. Κορύφωση μιας εποχής. Της κατεξοχήν ελληνικής εποχής, του καλοκαιριού. Την εποχή που, όπως λέει ο μεγάλος μας ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος, οι Έλληνες μετουσίωσαν δραματικά σε συμβολικό επίπεδο κι «…έκαμαν οίστρο της ζωής, τον φόβο του θανάτου».
Δεκαπενταύγουστος 2020. Ένας Δεκαπενταύγουστος αλλιώτικος από πολλούς άλλους. Μουδιασμένος. Ένας Δεκαπενταύγουστος του φόβου. Του φόβου της γενικευμένης αρρώστιας, του φόβου της συνεπακόλουθης οικονομικής ύφεσης, του φόβου του πιθανού πολέμου.
Οι συνειρμοί αναπόφευκτοι. Δεκαπενταύγουστο τορπιλίστηκε η Έλλη στο λιμάνι της Τήνου. Ανήμερα της ιερής γιορτής. Μετά, ξεκίνησε ο πόλεμος. Μετά ξεκίνησαν πολλοί άλλοι πόλεμοι. Πολλές, απανωτές κρίσεις. Τίποτα δεν έμεινε πια, το ίδιο. Δεκαπενταύγουστος 2020. Πρέπει πάλι όλοι να γίνουμε μια γροθιά. Ενωμένοι να αναστοχαστούμε, τι οφείλουμε να πράξουμε για να ξανακερδίσουμε τα επόμενα καλοκαίρια μας. Τους καλούς καιρούς, που αναπόφευκτα θα έρθουν. Ευθύνη, είναι η λέξη κλειδί. Ατομική, συλλογική, πολιτική. Όλοι Μαζί, μπορούμε να ξανακερδίσουμε τις καλές εποχές.
Όλοι Μαζί, μπορούμε να ξανανιώσουμε τον οίστρο της ζωής, αρκεί να μην φοβηθούμε τον ίδιο τον φόβο του θανάτου… Και δεν υπάρχει καλύτερο γιατρικό για τον φόβο του θανάτου, από τη ζώσα θρησκεία μας και τη γιορτή της Μάνας - Παναγιάς. Καλή Παναγιά, με ευθύνη, με ελπίδα, με Αγάπη για τον Άνθρωπο και τον Τόπο μας… Καλή Παναγιά, θα τα παλέψουμε ΟΛΑ και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ».