του «μικρού πρίγκιπα». Σ. Εξεπερί. Βλέποντας σήμερα στις 29 Αυγούστου 2020, τα εκατοντάδες αυτοκίνητα να περνούν έχοντας προορισμό το Μοναστήρι του Τ. Ι. Προδρόμου που πανηγυρίζει έρχονται στη μνήμη μοναδικές εικόνες που ζήσαμε στα παιδικά μας χρόνια. Όλο το χωριό στις 29 Αυγούστου μετακόμιζε στο μοναστήρι.
Προσκυνητές από τα γειτονικά χωριά Μεγαλόβρυσο, Μεταξοχώρι, Δήμητρα, Μαρμαρίνη και προπαντός από τη Σπηλιά έρχονται στον ιστορικό τόπο του Μοναστηριού. Στον φιλόξενο ίσκιο των γέρικων βελανιδιών «υπό των δένδρων πυκνοφυτεύτων, υπερηφάνων και γηραιών», όπως γράφει ο λόγιος της Ρέτσιανης (Μεταξοχωρίου) Θ. Χατζημιχάλης, προσφέρονται τα καλούδια και προπαντός το μοσχοβολιστό επτάζυμο, που παρασκευάζουν οι γυναίκες του χωριού.
Χρόνια και χρόνια, από γενιά σε γενιά, ο λαός γαλουχήθηκε με την πίστη και την ιδέα πως αυτός ο τόπος του Μοναστηριού καθαγιάστηκε από σημαντικούς και άγιους ανθρώπους. Επομένως τον αγαπούμε και τον σεβόμαστε.
Δεκαετία του 1930. Ο βοσκός Κυριαζής Κωσταβέλης κόβει με το τσεκούρι του λίγα μοναστηριακά ξύλα για το σπίτι του. Έντρομος το πρωί της επόμενης μέρας πληροφορεί τη γυναίκα του, πως ο Άγιος το βράδυ στον ύπνο του, τον μάλωσε. Η κυρά Βερδίκω τον συμβουλεύει να τα επιστρέψει. Σεβασμός και φόβος.
Κάθε χρόνο στις 29 Αυγούστου εορτή του Τ. Ι. Προδρόμου όλες οι γενιές των Σελιτσιανοτών συναντώνται στο Μοναστήρι. Οι υπάρχουσες φωτογραφίες μαρτυρούν την καθολική συμμετοχή των οικογενειών, από τα νήπια έως τους πρεσβυτέρους.
Το βράδυ στην πλατεία της Ανατολής κατά καιρούς έρχονται οι καλύτεροι οργανοπαίχτες της χώρας. Λαβίδας, Μαλιάρας, Καρακώστας, Παπαγεωργίου, Τούλας. Το 1935 ο παρμενίων Γερογιώργος κάλεσε στο χωριό τη Ρόξα Εσκενάζυ.
Το Μοναστήρι του Τ.Ι. Προδρόμου, όπως γράφει ο αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Δρόσος «κτίζει ο άγιος Δαμιανός το 1550. Ο Δαμιανός δίδασκε «μη πρίασθαι ή πωλείν τι εν Κυριακή». Και η επιμονή του αυτή τον έφερε αντιμέτωπο με τους Τούρκους. Η κατηγορία ότι ο Άγιος εμπόδιζε τους Χριστιανούς να συναλλάσσονται κατά τας Κυριακάς, ήταν σημαντικός λόγος διά να τον οδηγήσει εις τον δι’ ανχόνης θάνατον, στη Λάρισα το 1558. Με την ίδια άλλωστε κατηγορία μαρτύρησε αργότερα και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Το Μοναστήρι διαλύεται το 1888. Έκτοτε και για εκατό χρόνια περίπου τα κτίσματα της μονής καταρρέουν.
Το 1981, ο Γέροντας Λάχανης με αρκετούς μοναχούς έρχεται στο Μοναστήρι από τη Μονή Καρακάλου του Αγίου Όρους. Όμως η σημαντική του προσπάθεια διακόπτεται. Το 2000 έρχονται στο Μοναστήρι μοναχές από το Λαύριο έχοντας επικεφαλής την ηγουμένη Θεοδέκτη. Το Μοναστήρι αποκτά ζωντάνια και πνοή. Τονίζουμε βέβαια εδώ τη σημαντική βοήθεια που προσέφεραν οι νομάρχες της Λάρισας Γιάννης Φλώρος και Λουκάς Κατσαρός.
Η αδελφότητα της Μονής που την αποτελούν μοναχές, οι οποίες κατάγονται από 13 διαφορετικές χώρες, μετατρέπουν τον ρημαγμένο και ερειπωμένο τόπο σε επίγειο παράδεισο. Το απίστευτο, κατά την άποψή μου, είναι η σωτηρία του καθολικού του Τ.Ι. Προδρόμου. Το μνημείο είχε σχεδόν καταρρεύσει. Με την προσπάθεια, την πίστη της ηγουμένης Θεοδέκτης και τα έμπειρα χέρια του πρωτομάστορα Γιώργου Γκασγκάνη, ο ναός σώζεται και ευτυχώς σώζονται και οι αξιόλογες τοιχογραφίες του 1604. Τώρα ο ιερός ναός δέχεται τους προσκυνητές του και στον φιλόξενο χώρο που τον περιβάλλει, σε αναμένει το πατροπαράδοτο κέρασμα των μοναστηριών και το χαμόγελο μιας μοναχής. Εκεί αναπαύεσαι, έχοντας στη μνήμη σου τις ευλογίες των προγόνων σου, που κάποια μέρα προσκύνησαν στον ίδιο τόπο.
Υ.Γ. Στη φωτογραφία: 29 Αυγούστου 1935, ο νεαρός με τη γραβάτα είναι ο γιατρός Νίκος Κουκουλιός (Παλιούρας).
Ο Νίκος Κουκουλιός, γόνος πλούσιας οικογένειας, με την προτροπή του πατέρα του εγκαταλείπει τη θέση του στον Ερυθρό Σταυρό της Αθήνας, παίρνει μέρος στην Εθνική Αντίσταση εναντίον των κατακτητών. Στον εμφύλιο, όπως μας πληροφορεί ο Τάκης Καρδάρας στο Βιβλίο του «Μνήμες στο διάβα μιας ζωής», συλλαμβάνεται σε ένα χειρουργείο των ανταρτών στα Άγραφα και εκτελείται. Λεπτομέρειες για τη ζωή και δράση του γιατρού και της οικογενείας του, καθώς και για τον τραγικό και άδικο θάνατο του βοσκού Κυριάκου Κωσταβέλη, θα δημοσιευτούν στο Βιβλίο μου, το οποίο με τον τίτλο «Ζωντανή μνήμη» θα κυκλοφορήσει το επόμενο καλοκαίρι.
Στέλιος Τσιανίκας