στη Σκήτη και ο χρόνος που περνά αμείλικτος, αφήνει τα σημάδια πάνω τους.
Μεντεσέδες που σκούριασαν, πόρτες και παράθυρα που ξεχαρβαλώθηκαν αλλά παρόλα αυτά στέκουν αγέρωχα και στωικά υπομένουν το μαρτύριο της εγκατάλειψης.
Τα σπίτια αυτά κάποτε είχαν ζωή, είχαν ανθρώπους να τα φροντίζουν όμως ο κύκλος της «ζωής» τους ολοκληρώθηκε και οι πόρτες και τα παράθυρα ασφαλίστηκαν και έμειναν άδεια.
Σπίτια φαντάσματα μιας άλλης εποχής, που όμως βρέθηκε κάποιος να τους δώσει το «φιλί της ζωής» με την ευρηματικότητα και το ταλέντο τους.
Γνωστός Λαρισαίος που διατηρεί σπίτι στην περιοχή, πριν λίγα χρόνια αποφάσισε να δώσει ζωή σε αυτά τα σπίτια ζωγραφίζοντας ανθρώπους στις πόρτες και τα παράθυρά τους. Με αυτόν τον τρόπο αποβάλλει τη θλίψη της εγκατάλειψης και ομορφαίνει και το χωριό. Η υπογραφή του ΔΧΚ, δηλαδή Διά Χειρός Κάποιου. Αυτός ο Κάποιος λοιπόν, είναι ο ίδιος άνθρωπος που λίγο καιρό πριν, αποφάσισε να βάλει μερικές ακόμα πινελιές τέχνης στα έργα του, προσαρμοσμένες απόλυτα στο πνεύμα της εποχής.
Ζωγράφισε λοιπόν στους ανθρώπους που στέκουν στις πόρτες ή πίσω από τα παράθυρα των σπιτιών, μάσκες για τον κορονοϊό. Μάσκες για να τους προφυλάξει από την πανδημία αλλά και για να φαίνονται οι «ένοικοι» ότι συμβαδίζουν με τους κανόνες της εποχής και τηρούν τα μέτρα.
Πρωτότυπη η ιδέα και μακάρι η ζωγραφική να ήταν το αντίδοτο. Όπως και να έχει όμως τα σπίτια αυτά παραμένουν ζωντανά. Με μάσκες ή χωρίς συνεχίζουν, αντέχουν και υπομένουν. Όπως όλοι μας τώρα πια...
ΝΑΤΑΣΑ ΠΟΛΥΓΕΝΗ
