Του Κ. Γκιάστα
Σκέψου την 49η και τελευταία πολιτεία των ΗΠΑ με την ηχητική υπόκρουση ενός κλαρίνου. Φαντάσου το βόρειο σέλας με γευστική συνοδεία από ένα ποτηράκι ούζο. Εκεί που η Αλάσκα συναντάει τον Ελληνισμό. Εκεί που ο πάγος συναντάει το φλογερό πάθος των ομογενών για συμπόρευση. Από εκεί επέστρεψε ο Λαρισαίος, Κώστας Θεοδώρου που πλέον νοιώθει ένας από τους περίπου 250 ομογενείς της Αλάσκα καθώς είναι ο πιο γνωστός αγιογράφος της περιοχής.
Όχι, δε μας μίλησε για κάποια καινούρια του δημιουργία στους ναούς της Αλάσκα, αλλά επέλεξε να μας αφηγηθεί συνήθειες των Ελλήνων που ζούνε στην, ουτοπικά, άκρη της Γης.
Την Αλάσκα την πούλησαν οι Ρώσοι στις 30 Μαρτίου 1867, μαζί με τις Αλεούτιες νήσους στην Αμερική για 7,2 εκατομμύρια δολάρια. Στη συνέχεια για κακή τους τύχη ανακάλυψαν το λάθος τους καθώς στην περιοχή υπάρχει αστείρευτος φυσικός πλούτος (χρυσό, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ξυλεία και αλιεία ενώ ο τουρισμός αυξάνει διαρκώς) και αυτό έφερε επί σειρά ετών πολλούς μετανάστες.
«Ανάμεσά τους και 75 οικογένειες από την Ελλάδα που μένουν κυρίως στην πόλη Άνκορατζ» ξεκινάει την αφήγησή του ο κ. Θεοδώρου «Έχω πάει πέντε φορές και πλέον με νοιώθουν δικό τους. Είναι μετανάστες πρώτης γενιάς. Οι πρώτοι είχαν πάει με τα έργα για το σιδηρόδρομο από το 1900. Χάθηκαν όμως. Μετά ξαναπήγαν Έλληνες περίπου το 1980 και ήρθαν από την Κεντρική Αμερική και τον Καναδά. Ήταν άγνωστοι μεταξύ τους και ενώθηκαν γύρω από την κοινότητα και τη θρησκεία».
Του ζητήσαμε να μας μιλήσει για τα επαγγέλματα που επιλέγουν: «Είναι ιδιοκτήτες εστιατορίων, γιατροί, μηχανικοί εργολάβοι, εισαγωγείς και εξαγωγείς. Οι Έλληνες σαν επαγγελματίες χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός πως ένας παγκοσμίου φήμης νευροχειρούργος έλεγε μπροστά μου πως «είναι τιμή που σε γνωρίζω» απευθυνόμενος σε ένα φίλο μου που έχει εστιατόριο. Δείχνουν αναγνώριση γενικότερα αν είσαι καλός, όποια και να είναι η επαγγελματική σου επιλογή».
ΑΠΟ ΤΗ ΓΑΛΑΝΟΒΡΥΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΑΣΚΑ
Πάνω σ αυτήν την άποψή τον δικαιώνει ένας συντοπίτης του με την επαγγελματική του επιτυχία. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκαμε πως ένας άλλος Λαρισαίος, ο Χαράλαμπος Νικολαϊδης είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου στην Αλάσκα (Φαίρμπανκς) και μάλιστα τυχαίνει μεγάλης αναγνώρισης από τους ντόπιους. Μεγάλωσε στην Γαλανόβρυση Ελασσόνας, μέχρι τα δεκατέσσερα, όταν τελείωσε τη δεύτερη τάξη του Γυμνασίου και οι γονείς του τον πήραν μαζί τους στο Σιάτλ. Από εκεί μετακόμισαν στο Βανκούβερ του Καναδά και ο κ. Νικολαϊδης βρέθηκε αρκετά χρόνια αργότερα, στο Φαίρμπανκς, το οποίο επέλεξε επειδή του θύμισε πολύ την Ελλάδα.
«Μπορεί όμως να θυμίσει Ελλάδα, ένα μέρος τόσο παγωμένο και μακρινό;» ρωτήσαμε τον κ. Θεοδώρου για να κάνει μια αναφορά στις συνήθειες των ομογενών.
«Κρατήστε το εξής: Η πόλη λέγεται Άνκορατζ που σημαίνει αγκυροβόλιο.
Υπάρχει κόλπος του Μεγαλέξανδρου και μια τουριστική πόλη που λέγεται Όμηρος. Αυτά και μόνο σε κάνουν να νοιώθεις περίεργα εκεί ψηλά» μας εκπλήσει και συνεχίζει «Τις γεύσεις τους προσπαθούν να τις κρατάνε μεσογειακές όσο μπορούνε. Μαγειρεύουνε ελληνικά φαγητά, ακούνε ελληνική μουσική και βλέπουν ελληνική τηλεόραση».
Ο Κώστας Θεοδώρου που παλιότερα έγινε αντικείμενο συχνών αφιερωμάτων για τις δημιουργίες του, στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος της Αλάσκα, είδε με έκπληξη πως ο συγκεκριμένος ναός λόγω αυτής της ομορφιάς του πλέον έγινε και τουριστικός προορισμός: «Όταν πήγα να ρωτήσω σχετικά με τους προορισμούς ένοιωσα μεγάλη έκπληξη όταν με ενημέρωσαν και η κόρη μου τους είπε με περηφάνια πως εγώ είχα κάνει τις αγιογραφίες. Τότε με αγκάλιασαν και μου έδειξαν ιδιαίτερη αγάπη».
Η ΚΡΙΣΗ, ΟΙ ΓΑΜΠΡΟΙ ΚΑΙ Η ΑΕΛ
Όταν μιλάς για Ελλάδα και εξωτερικό, χωρίς δεύτερη σκέψη η... γλώσσα κολλάει στη λέξη «κρίση». Δεν θα μπορούσε να μη γίνει αντικείμενο σχολιασμού λοιπόν «Έχουν νοσταλγία για τη χώρα και πονάνε πραγματικά για τα όσα ακούνε με την οικονομική κρίση. Είναι ενήμεροι καθώς βλέπουνε όλα τα κανάλια» ενώ για τις σχέσεις τους με την Ελλάδα «Οι περισσότεροι αγωνιούν για τα παιδιά τους. Ψάχνουν να διατηρήσουν το συνδετικό κρίκο με την πατρίδα. Να βρούνε ένα γαμπρό ή μια νύφη από την Ελλάδα».
Αυτόματα τον ρωτήσαμε πόσο εύκολο είναι για κάποιον Έλληνα να αποφασίσει να πάει και να ζήσει εκεί: «Θα βρεις δουλειά αν πας. Δουλειές υπάρχουν πολλές. Σαν αρχή θα δουλέψεις βοηθός κάπου. Αυτές τις δουλειές τις κάνουν κυρίως οι Μεξικάνοι αλλά δεν έχουν τη φερεγγυότητα των Ελλήνων. Η δυσκολία είναι στα χαρτιά, για να πάς νόμιμα να εγκατασταθείς».
Μιλήσαμε και για ποδόσφαιρο και φυσικά αρχικά κάναμε συζήτηση γύρω από την Εθνική «οι Έλληνες μαζευόταν όταν έπαιζε η Εθνική και προκαλούσαν μεγάλη αναστάτωση. Υπήρχε μεγάλο πάθος για το μουντιάλ» μας είπε αρχικά για να μας κάνει να νοιώσουμε και λίγο... περήφανοι ως Λαρισαίοι: «Όταν μιλούσαμε για ποδόσφαιρο με ρωτούσαν οι παλιοί που ασχολούνται με το άθλημα να τους πω λεπτομέρειες για τον χαμό των Κουκουλίτσιου – Μουσιάρη. Κάποιοι άλλοι ρωτούσαν για το γήπεδο και μου είπαν πως μόλις θα έρθουν στη Λάρισα θέλουν να τους πάω στο Αρένα. Δεν τους απογοήτευσα όμως λέγοντας τους πως είναι κλειστό. Εντυπωσιάστηκαν πως μια πόλη σαν τη Λάρισα έκανε τέτοιο γήπεδο όταν το διάβασαν στο ίντερνετ».
«Και η νεολαία;» αναρωτιόμαστε ανήσυχα, θέλοντας να κλείσουμε τη κουβέντα με ένα αισιόδοξο τόνο «πως κινείται εκεί;» για να μας αφήσει πραγματικά άφωνους.
«Εκεί υπάρχει ένα από τα καλύτερα χορευτικά συγκροτήματα με παγκόσμια φήμη. Όλες τις στολές από το Μουσείου της Δώρας Στράτου και αυτό που είδα δεν θα το ξεχάσω. Κάνουν πρόβες κάτω από την Εκκλησία και τους είδα. Δεκάδες ελληνόπουλα, με μια δασκάλα Αμερικάνα, έναν χορευτή Παλαιστίνιο και Καραγκούνα στα νύχια...».
Το Ελληνικό Φεστιβάλ, που διοργανώνουν οι ομογενείς μας, εδώ και χρόνια, λίγες ημέρες μετά το Δεκαπενταύγουστο, προσελκύει το ενδιαφέρον των κατοίκων της Αλάσκας.
Και αν αναλογιστούμε ότι οι κάτοικοί της δεν ξεπερνούν τις 627.000, ο αριθμός των 10.000 ατόμων που προσήλθαν στη φετινή διοργάνωση, από τις 17 έως τις 19 Αυγούστου, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος
