κανέναn εφησυχασμό. Το οξύμωρο βεβαίως είναι το εξής: παρότι γνωρίζουμε πολλά περισσότερα από τον Φεβρουάριο του 2020 και διαθέτουμε ένα σημαντικό «όπλο» στην ανάσχεσή του, το εμβόλιο, εντούτοις, λόγω των μεταλλάξεων του ιού, κυρίως όμως της δικής μας συμπεριφοράς, παρατηρούμε την ευρύτατη διάδοσή του, με χιλιάδες καθημερινές μολύνσεις και θανάτους.
Τα περισσότερα έχουν γραφεί. Τα αίτια είναι γνωστά, όπως και οι ευθύνες. Και αυτές είναι και ατομικές και πολιτικές.
Επικεντρώνουμε σε μια άλλη διάσταση των συνεπειών που προκαλεί η διαχείριση του κορονοϊού, λιγότερο εμφανούς, αλλά εξίσου σοβαρής. Όταν μιλάμε για «πίεση» στο σύστημα υγείας, αναφερόμαστε συνήθως στις ανάγκες που δημιουργούν οι μεγάλοι αριθμοί νοσούντων από κορονοϊό, σε κλινικές και μονάδες εντατικής θεραπείας. Αν όμως εκεί υπάρχει πιεστική διαχείριση, σε έναν άλλο τομέα, τον χειρουργικό, το σύστημα έχει καταρρεύσει ήδη.
Υπουργοί, υπηρεσιακοί παράγοντες κα άλλοι μεγαλοσχήμονες της πολιτικής, έρχονται, βλέπουν και απέρχονται, χωρίς να αγγίζουν καν το πρόβλημα: των χιλιάδων ανεκτέλεστων χειρουργείων. Χειρουργείων που έχουν ματαιωθεί ή αναβληθεί τον ενάμιση αυτόν χρόνο, σε βάρος της υγείας χιλιάδων ανθρώπων. Και απλών νοσηλειών και χειρουργικών θεραπειών που καθυστέρησαν, ανεστάλησαν ή δεν έγιναν ποτέ, διότι ακριβώς το σύστημα μετατράπηκε σε αμιγώς αντιμετώπισης των συνεπειών του κορονοϊού. Κάτι για το οποίο η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τον ανεμβολίαστο πολίτη, αλλά και την Πολιτεία που δεν παρεμβαίνει δραστικά.
Τα στοιχεία από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας που δημοσίευσε η «Ε» (φύλλο Τρίτης 9 Νοεμβρίου), είναι αποκαλυπτικά:
- Το 2020 έγιναν 3.180 λιγότερα χειρουργεία σε σχέση με το 2019, ενώ το πρώτο δεκάμηνο της φετινής χρονιάς εκτελέστηκαν 2.100 ακόμα λιγότερα χειρουργεία συγκριτικά με πέρυσι: συνολικά λοιπόν μεταξύ 2019 και (Οκτώβριο) 2021 έγιναν 5.280 λιγότερα χειρουργεία (10.369 έναντι 5.089).
- Από τις 76.124 νοσηλείες το 2019, το 2020 μειώθηκαν σε 63.589 ενώ το πρώτο 10μηνο της φετινής χρονιάς ανήλθαν σε 55.142. Ήτοι 20.982 λιγότερες μέσα σε διάστημα 22 μηνών.
- Στο ίδιο χρονικό διάστημα το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών δέχτηκε 24.353 λιγότερες επισκέψεις από 11.856 λιγότερους ασθενείς, σε σχέση με το 2019.
Αυτό συμβαίνει γιατί το δημόσιο σύστημα υγείας έχει επικεντρωθεί στην αντιμετώπιση των ασθενών με κορονοϊό. Μεγάλο μέρος του Νοσοκομειακού προσωπικού ασχολείται με την περίθαλψη ασθενών με Covid-19. Από τους οποίους η συντριπτική πλειοψηφία βεβαίως είναι ανεμβολίαστοι.
Την ίδια ώρα, ασθενείς με άλλες παθήσεις, ηπιότερες ή και σοβαρότερες (όπως καρδιαγγειακά και καρκίνους), είτε αποφεύγουν την εισαγωγή και θεραπεία τους φοβούμενοι τυχόν μόλυνση, με αποτέλεσμα η κατάστασή τους να επιδεινώνεται, είτε αναβάλλεται η θεραπεία τους ή και αποκλείονται από το σύστημα ελλείψει δυνατότητας παροχής χειρουργικών υπηρεσιών. Και αν μεν κάποιος έχει την οικονομική δυνατότητα, καταφεύγει στον ιδιωτικό τομέα. Σε αντίθετη περίπτωση «παίζει» με την υγεία του.
Ενώ λοιπόν, πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας δικαιούνται όλοι οι Έλληνες, σε σημαντικό βαθμό αυτό «καταλαμβάνεται» και υπηρετεί τους ασθενείς με κορονοϊό. Και είναι βεβαίως διαφορετικό να το χρησιμοποιεί κάποιος που έχει εμβολιαστεί, από εκείνον που επιμένει να αγνοεί τις συστάσεις των ειδικών και να κυκλοφορεί ανεμβολίαστος!
Πέρα βεβαίως από την ατομική ευθύνη που βαραίνει τον κάθε -ανεμβολίαστο- πολίτη, μεγάλο μερίδιο αφορά την Πολιτεία. Η οποία καλείται να ανταποκριθεί στις ανάγκες χρονίων πασχόντων και ατόμων που χρήζουν θεραπειών, τις οποίες όμως δεν μπορούν να κάνουν. Αν σκεφτεί κανείς ότι μόνο 1 ή 2 στα 10 περιστατικά που χρήζουν χειρουργικής επέμβασης είναι έκτακτο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία τα χειρουργεία αφορούν προγραμματισμένες επεμβάσεις και θεραπείες. Που όμως αναβάλλονται ή ματαιώνονται γιατί το σύστημα έχει «καταληφθεί» από ανεμβολίαστους κορονο-ασθενείς.
Εδώ λοιπόν απαιτείται η ουσιαστική παρέμβαση της Πολιτείας, σε κεντρικό (Κυβέρνηση, Υπ. Υγείας) και τοπικό επίπεδο (5η ΥΠΕ, Περιφέρεια, Νοσοκομεία, Τμήμα Ιατρικής), να ενισχύσουν με κάθε τρόπο το σύστημα, αντί απλά να προβαίνουν σε διαπιστώσεις.
Και δεν είναι μόνο θέμα πόρων, που επίσης λείπουν, αλλά και ενίσχυσης με εξειδικευμένο προσωπικό, ανάπτυξης χειρουργείων και εργαστηρίων.
Τελικά δεν πεθαίνουν μόνο νοσούντες με κορονοϊό. «Θύματα», εν πολλοίς μιας ακατανόητης και εγκληματικής -όπως αποδεικνύεται- συμπεριφοράς, είναι και ασθενείς άλλων παθήσεων, από τους οποίους αποστερούνται οι έγκαιρες χειρουργικές θεραπείες που χρειάζονται. Δ. Χατζ.
