Το βινύλιο επιστρέφει και γίνεται μόδα...

ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΤΑ ΔΙΣΚΑΔΙΚΑ ΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ, ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΚΑΠ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΜΕΓΑΛΟ - «ΟΣΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΑΣ, ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΙΚΑΠ» ΛΕΕΙ ΣΤΗΝ «Ε» Ο Ν. ΚΑΡΑΤΖΙΟΣ...

Της Νατάσας Πολυγένη
Τα δισκάδικα μπορεί να «πέθαναν», αλλά το βινύλιο επιστρέφει… Η «νέα»-παλιά μόδα θέλει τους δίσκους βινυλίου να επιστρέφουν και να διεκδικούν δυναμικά ένα σημαντικό κομμάτι της αγοραστικής πίτας στη μουσική βιομηχανία. Όσο παράδοξο και αν φαίνεται

στην εποχή του ίντερνετ και της ψηφιακής μουσικής να υπάρχει κόσμος που θέλει να ακούει μουσική στο πικάπ, είναι κάτι που ισχύει και επιβεβαιώνεται και από το μεγάλο ενδιαφέρον που υπάρχει για την αγορά ή την επισκευή παλιών πικάπ.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι δεκαετίες μετά τον εκτοπισμό τους οι κλασικοί μαύροι δίσκοι θα επέστρεφαν στο προσκήνιο; Βέβαια, η ζωή έχει αποδείξει ότι η μόδα κύκλους κάνει και επιστρέφει εκεί που ξεκίνησε. Ο κόσμος μπορεί να κάνει download ό,τι μουσική θέλει και με ποιότητα εξαιρετική, αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με το βινύλιο και την ιεροτελεστία να αγγίξει κάποιος τον δίσκο, να τον τοποθετήσει στο πικάπ και να ακουμπήσει με ευλάβεια τη βελόνα πάνω του.
Ο Λαρισαίος Άγγελος Καράτζιος, ιδιοκτήτης της επιχείρησης «Karatzios music sound and services», επιβεβαιώνει στην «Ε» ότι το ενδιαφέρον για συσκευές πικάπ είναι μεγάλο και δείχνει μια σταθερή άνοδο την τελευταία πενταετία. Στην προσπάθειά του να εξηγήσει τους παράγοντες που oι δίσκοι βινυλίου και τα πικάπ επέστρεψαν στη ζωή μας, επισημαίνει ότι αυτό οφείλεται κυρίως στη ρετρό - vintage αισθητική τους η οποία είναι μόδα και είναι ασυναγώνιστη. Τα βινύλια μπορούν να προσδίδουν στιλ, ενώ ταυτόχρονα δίνουν πάντα στον κάτοχό τους την αίσθηση πως έχει κάτι ξεχωριστό και πολύ ιδιαίτερο και δεν θεωρούνται απρόσωπα.
«Πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που επιμένουν πως κανένα CD και κανένα ψηφιακό download δεν μπορεί να συναγωνιστεί τον νοσταλγικό, χαρακτηριστικό ήχο των βινυλίων. Την τελευταία πενταετία το βλέπουμε έντονα. Πολλοί νέοι σκαλίζουν τις συλλογές των γονιών τους και μας φέρνουν παλιά πικάπ για επισκευή και συντήρηση. Μεγάλο ενδιαφέρον υπάρχει και για αγορά νέων συσκευών με τιμές που ξεκινάνε από τα 120 ευρώ. Κάποιος σήμερα μπορεί να αγοράσει ένα καλό πικάπ με 250 ευρώ. Δισκάδικα δεν έχουμε πια, αλλά οι εταιρείες ξαναβγάζουν δίσκους. Υπάρχει μεγάλη ζήτηση στα βινύλια και τα προμηθεύονται μέσω του διαδικτύου. Μάλιστα, στο εξωτερικό, στην Αγγλία, το έχουν προχωρήσει ακόμα περισσότερο και έχουν φτιάξει στούντιο όπως παλιά και κάνουν ηχογραφήσεις με παλιές κονσόλες για να πετύχουν τον παλιό ήχο. Στους σημερινούς δίσκους η ποιότητα είναι κορυφαία χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία, όμως αυτό που αγαπούν οι περισσότεροι στα βινύλια είναι εκείνος ο ήχος που είχε και τα σκρατσαρίσματα» λέει χαρακτηριστικά ο κ. Καράτζιος.
Την ίδια ώρα μάς δείχνει στο κατάστημά του ένα θρυλικό πικάπ της Technics, το ΜΚ2, το εμβληματικό μοντέλο, στο πλατό του οποίου αμέτρητοι DJs και μουσικοί από όλο τον κόσμο αναπαρήγαγαν, σκράτσαραν και έκαναν ρεμίξ, κάθε πιθανή μουσική καταγεγραμμένη σε δίσκους βινυλίου και με κόστος που ξεπερνά τις 2.300 ευρώ. «Σήμερα υπάρχουν πολλές εταιρείες, όπου μπορεί κάποιος να αγοράσει το πικάπ που θέλει. Αυτά που μας φέρνουν όμως για επισκευή είναι κάτι διαφορετικό, έχουν ιστορία πίσω τους. Προχθές με σταμάτησε ένας γνωστός και μου είπε ότι έχει ένα ρωσικό πικάπ πολύ παλιό που λειτουργούσε με λάμπες. Συνήθως τα περισσότερα που φέρνουν έχουν πρόβλημα στη βελόνα ή στους ιμάντες. Δεν πιστεύω ότι το βινύλιο επέστρεψε, απλώς δεν πέθανε ποτέ. Συνεχίζει να γοητεύει τους παλιότερους και να μαγεύει τους νεότερους. Φρακάραμε με την τεχνολογία, μπουκώσαμε. Όλα τα κάνουμε πια μέσα από ένα κινητό. Το να βάλει κάποιος έναν δίσκο να ακούσει έχει μια ολόκληρη ιεροτελεστία, από το πώς θα τον βγάλει από τη θήκη του, θα τον καθαρίσει» προσθέτει.
«Όσο κυκλοφορεί Καζαντζίδης και Πιρπινιάδης στα σπίτια μας, θα υπάρχουν και πικάπ» λέει ο αδερφός του Νίκος Καράτζιος που συμμετέχει στη συζήτησή μας… και έχει απόλυτο δίκιο. Σχεδόν όλοι μας κάπου στο σπίτι έχουμε έναν δίσκο είτε 33, είτε 45, είτε 78 στροφών, είναι κομμάτι μιας εποχής που δεν θα σβήσει ποτέ. Εξάλλου, το να κρατήσει κάποιος στο χέρι του έναν δίσκο είναι σαν να διαβάζει ένα βιβλίο.
Τα κομμάτια δεν έχουν μπει σε τυχαία σειρά. Ναι, θα υπάρχουν κάποια που θα ξεχωρίσουν, αλλά ολόκληρος ο δίσκος έχει μια ροή. Πρόκειται για κάτι που δεν υπάρχει σε playlists και σε ψηφιακές συλλογές χιλιάδων τραγουδιών, που πηδάνε από το ένα είδος μουσικής στο άλλο, ούτε σε best of... γιατί αυτή είναι η μαγεία του.