Ιδιοκτήτης - εκδότης ετών 14...

Ο Κώστας Τσόλας -που έφυγε από κοντά μας πριν 1 χρόνο σε ηλικία 53 ετών- έδωσε «φωνή» στον Αμπελώνα και την ευρύτερη περιοχή -Ευκαιρία αξιοποίησης του αρχείου του από τον Δήμο Τυρνάβου και αναγνώρισης της προσφοράς του στην Ενημέρωση και τον Πολιτισμό

Του Κώστα Γκιάστα

Γιατί γίνεται κάποιος δημοσιογράφος;
Υπάρχει ένα μικρό «ζουζούνι» μέσα σου που σε τρώει από παιδί μικρό. Βλέπεις, αισθάνεσαι, παρακολουθείς μ’ ένα άλλο μάτι. Τρίτο. Θαρρείς πως έχεις μέσα σου ένα καταγραφικό και σημειώνει για σένα με στόχο να δημιουργήσεις και να μοιράσεις. Να διαβαστεί. Να αποκαλύψεις και να προσφέρεις. Ονειρεύεσαι μολύβι και χαρτί. Ακούς τον χαρακτηριστικό ήχο της εφημερίδας και γυρίζεις με μιας.
Έτσι ένιωθε κι ο Κώστας Τσόλας. Παιδί ακόμη, 14 ετών, μέλος μονογονεϊκής οικογένειας χωρίς οικονομικές ανέσεις. Το αντίθετο μάλιστα.
Να «βουτάει» τη μάνα του και να την οδηγεί στην Αθήνα με το τρένο. Στη Γενική Γραμματεία Τύπου βρέθηκε η γυναίκα να υπογράφει πως αναλαμβάνει ιδιοκτήτρια εφημερίδας.
«Η φωνή του Αμπελώνα» το όνομά της και κατάφερε να γίνει η πρώτη εφημερίδα της περιοχής μέχρι που το κατόρθωμα αυτό έφτασε να γίνει πανελληνίως γνωστό, με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο, να βραβεύει τον Κώστα Τσόλα.
Τον Κώστα, που πριν από έναν χρόνο έφυγε από τη ζωή στα 53 του χρόνια. Βιαστικά, βύθισε τον Αμπελώνα σε θλίψη. Εκεί βρέθηκε η «Ε» για να μιλήσει με τη μητέρα του Χριστίνα και την αδερφή του Άννα. Στο ίδιο σπίτι που το 1981 έγραφε με το στυλό, μάζευε τα έγγραφα, πήγαινε στη Λάρισα με το ποδήλατο, τα δακτυλογραφούσαν και την εκτύπωνε. Την έπαιρνε την εφημερίδα στον Αμπελώνα και μετά;
«Την έφερνε εδώ στο σπίτι και καθόμασταν τρία άτομα, τη διπλώναμε μία και μετά άλλη μία. Αν είχε πέντε φύλλα βάζαμε και το πέμπτο σφήνα. Κάθε εβδομάδα η ίδια δουλειά» λένε, καθώς χαζεύουν τις φωτογραφίες του με όλα τα πρόσωπα που πέρασαν από την πολιτική σκηνή της χώρας.
«Μόλις την ετοιμάζαμε, έπαιρνε ξανά το ποδήλατο και άρχιζε να τη μοιράζει. Την πήγαινε σε καφενεία και ζαχαροπλαστεία και από εκεί την έπαιρνε ο κόσμος. Άρχιζε να τον μαθαίνει και να τον στηρίζει. Το όνομά του άρχιζε να κυκλοφορεί στις περιοχές του Αμπελώνα και του Τυρνάβου».
Χανόταν στο διάβασμα βιβλίων, μπλεκόταν με τους χάρτες, έβαζε σημάδια με το μολύβι και πήγαινε με το τρένο. Η άλλη του μεγάλη αγάπη. «Να μάνα εδώ έγινε το τάδε ιστορικό γεγονός, να αδερφή εδώ έγινε αυτή η σύγκρουση. Να και τα παλιά σύνορα της Ελλάδας». Περιέγραφε τις καταστάσεις και τις ζούσε ξανά.
Και ξανά πίσω στο σπίτι του που ήταν και το… γραφείο του. «Δεν είχαμε τηλέφωνο τότε. Όταν ο Κώστας ήθελε να πάρει κάποιο τηλέφωνο έβγαινε και πήγαινε στον ΟΤΕ. Αν πάλι ήθελε να τον βρει κάποιος που τον έψαχνε για την εφημερίδα, ερχόταν εδώ στο σπίτι και χτυπούσε ή κόρναρε και ο Κώστας έβγαινε». Ποια ευκολία; Ποια email; Τι κινητά;
Κι όμως η εφημερίδα έγινε γνωστή ακόμη και στη Γερμανία με πολλούς Αμπελωνίτες και Τυρναβίτες να γίνονται συνδρομητές ακόμη κι εκεί.
Την κράτησε την εφημερίδα για δέκα περίπου χρόνια, όμως το μυαλό του δεν ήταν στα χρήματα: «Αν κάποιος δεν είχε και του το έλεγε, του την πήγαινε δωρεάν γιατί δεν ήταν φιλοχρήματος. Δεν το έκανε για να γίνει πλούσιος. Το έκανε γιατί το αγαπούσε και φαινόταν».
Στο σχολείο πρόεδρος, στην κατασκήνωση ομαδάρχης, μέλος της μαθητικής θεατρικής ομάδας, στη συνέχεια παρουσιαστής – εκφωνητής για πολλά χρόνια στη Γιορτή Κρασιού της περιοχής και φυσικά συνέδεσε το όνομά του με το Καρναβάλι του Τυρνάβου. Σε όλα μέσα και πάντα με διάθεση για προσφορά.
«Επέμενε να γνωρίσει τη Μελίνα Μερκούρη, μα ήταν δύσκολο του λέγαμε. Πήγε στην Αθήνα, στήθηκε έξω από το Υπουργείο και της συστήθηκε αυθόρμητα. Αμέσως εκείνη τον αγκάλιασε και τον ανέβασε πάνω στο γραφείο. Φωτογραφίες, κακό, δηλώσεις».
Αυτός ήταν ο Κώστας. Θαρραλέος και ευγενικός συνάμα. Δοτικός και συνετός. Τίμιος. Συνάδελφος πραγματικός.
«Είχε μεγάλη αδυναμία στον Δημητρακόπουλο. Πήγαινε συνέχεια και τον συναντούσε κι ο Τάκης γνώριζε για την προσπάθειά του από παλιά».
Κάποια στιγμή, αφού έκανε και τη ραδιοφωνική του προσπάθεια και έπειτα καθιερώθηκε και σ’ αυτό, ήρθε στην αγκαλιά της «Ε».
Όποιος περνούσε από το γραφείο του Τυρνάβου σταματούσε στα «διόδια» για ένα τσιπουράκι. Ιστορίες γλυκές και πάντα με το χαμόγελο. Έλεγε πότε θα πάει Πλαταμώνα και πότε στην Αιδηψό. «Ξέρεις πόσος κόσμος μας διαβάζει εκεί;».
Το σαλόνι του σπιτιού του γεμάτο εφημερίδες «Φωνή». Μια ιδέα γεννιέται μέσα απ’ αυτές τις γραμμές. Ας φροντίσει ο Δήμος να τοποθετηθούν σ’ έναν ανάλογο χώρο στο Δημαρχείο. Σ’ ένα έκθεμα να μπορούν τα παιδιά της περιοχής, αλλά και όλος ο κόσμος να γνωρίζει τι έκανε ένα παιδί στα 13 του. Πώς έγινε η πρώτη εφημερίδα της περιοχής. Μια μικρή αίθουσα Τύπου αφιερωμένη σε εκείνο το παιδί. Στη δημοσιογραφική φωνή του Αμπελώνα…