«Αναστήτω ο Θεός… και οι δίκαιοι ευφρανθήτωσαν…» Δαυίδ (Ψαλμός ξζ’ 4)
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
Συναγάλλονται τα επίγεια τοις ουρανίοις κατά την θείαν και φωταυγή ταύτην νύκτα του Θείου Πάσχα, Άγγελοι και άνθρωποι, Σωτήρ, την Σην υμνούσι Τριήμερον Έγερσιν, δι΄ης κατηυγάσθη της οικουμένης τα πέρατα και της δουλείας του εχθρού πάντες ελευθερώθημεν κράζοντες: Ζωοποιέ, παντοδύναμε Σωτήρ, σώσον ημάς τη Αναστάσει σου...Το σκότος της πλάνης απέρχεται πάραυτα του Φωτός προϊόντος, τα άστρα σβέννυνται του Ηλίου μεσουρανούντος, τα πρόσκαιρα ωχριούν των ουρανίων ανωρθουμένων και ο θάνατος παύεται εξερχομένου του Κυρίου εκ του ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ, καθότι αναστήθηκε αυτεξουσίως το νεκρόν Σώμα του Χριστού καθότι η Ψυχή του κατέβηκε εις τον Άδην, ως Αθάνατος, και εκήρυξε εις τις ψυχές όλων των ανθρώπων από Αδάμ έως τότε...νυν πάντα πεπλήρωνται φωτός ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Μετά από την παρέλευσιν της Τριημέρου Ταφής του, ο Χριστός εξέρχεται εσφραγισμένου του Τάφου και εμφανίζεται ένδεκα φορές εις τους Μαθητάς του, εξ ου και τα 11 Εωθινά (Πρωϊνά) Ευαγγέλια. Με απόφαση όχι κάποιας τοπικής συνόδου, αλλά της Α’ Οικουμενικής Συνόδου το Πάσχα που εορτάζουμε οι Ορθόδοξοι ορίστηκε να εορτάζεται σ’ όλη τη Χριστιανοσύνη την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Το αναλλοίωτον όμως χρονικώς και δογματικώς Μήνυμά της ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ δυστυχώς δεν ήγγισε τα μύχια όλων των ανθρώπων και αρκετοί άνθρωποι μέχρι και σήμερον δεν βιώνουν το νόημα της ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, γενόμενοι αίτιοι δεινών και συμφορών και γεμίζουν την ανθρωπότητα με πολέμους, οικονομική τοξικότητα και δυστυχία. Η ανθρωπότητα ευρίσκεται προ των πυλών …παγκοσμίου συμφοράς και Κύριος γιγνώσκει, «Μη καυχώ τα εις αύριον, ου γαρ γινώσκεις τι τέξεται η επιούσα» (Παροιμίαι 27, 1). Το νόημα της εν λόγω φράσης είναι ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να καυχιέται για το μέλλον, καθώς δε γνωρίζει τι θα φέρει η επομένη (η ερχόμενη ημέρα).
Ταύτα πάντα, ασθένειες, πόλεμοι και λοιπά δεινά είναι αποτέλεσμα της παραβάσεως του Νόμου του Θεού και της απομακρύνσεως των ανθρώπων εκ της Ορθοδόξου Πίστεως. Σήμερον έαρ μυρίζει και καινή κτίσις χορεύει..., άδει ο Υμνογράφος, ταυτίζοντας την αναγέννησιν της φύσεως με την ιδικήν μας ανάπλασιν.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
Οποίαν όμως χαρμονήν κομίζει εις την ταλαιπωρημένην ανθρωπότητα ο Πασχάλιος ούτος χαιρετισμός. Εμπερικλείει ελπίδα, πραγμάτωσιν, δικαίωσιν. Διαλύει τους φόβους και επαναφέρει ζωηρώς εις τον νουν και την όλην υπόστασιν των Χριστιανών την μόνην πηγήν της σωτηρίας αυτών. «Ως ενιαύσιος αμνός, ο ευλογημένος ημίν, στέφανος, Χριστός εκουσίως, υπέρ πάντων τέθυται….και αύθις εκ τάφου ωραίος δικαιοσύνης ημίν έλαμψεν Ήλιος».
Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά. Πατρικώς ευχόμεθα, όπως το Μήνυμα αυτό της Αναστάσεως, πληροί πάντοτε και εν παντί τας καρδίας υμών. «Προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι, τω προϊόντι Χριστώ εκ του μνήματος. Ως νυμφίω και συνεορτάδωμεν ταις φιλεόρτοις τάξεσι, Πάσχα Θεού το Σωτήριον».

Διάπυρος προς Χριστόν Αναστάντα
εκ Τάφου Ευχέτης
Ο Τρίκκης και Σταγών ΓΟΧ Κοσμάς