Τρίτος κατά σειρά γιος της ονομαστής αστικής λαρισινής οικογένειας Αστεριάδου, ήταν ο Αγήνωρ (1898-1977), ο οποίος δείχνοντας από μικρός κλίση στο σχέδιο, πήρε τα πρώτα μαθήματα στη Λάρισα από το ζωγράφο Χρ. Παπαμερκουρίου και στη συνέχεια στην Αθήνα από την Ερ. Ασπρογέρακα.
Από το 1915 ως το 1921 σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών κοντά στους Ροϊλό, Ιακωβίδη, Βικάτο, Μαθιόπουλο και Λύτρα.
Η εκθεσιακή του δραστηριότητα ξεκινά τη χρονιά της αποφοίτησής του, παρουσιάζοντας την πρώτη ατομική του έκθεση στη Λάρισα, στο φωτογραφείο του Γ. Δαφνόπουλου.
Ακολούθησαν άλλες ατομικές και συμμετοχές σε ομαδικές, Πανελλήνιες και διεθνείς εκθέσεις (Μπιενάλε της Βενετίας το 1934 και το 1940, του Σάο Πάολο και της Αλεξάνδρειας το 1959), καθώς και των ομάδων "Τέχνη" και "Στάθμη", των οποίων υπήρξε ιδρυτικό μέλος. Παράλληλα με τη ζωγραφική ασχολήθηκε με την αντιγραφή βυζαντινών τοιχογραφιών, την αγιογράφηση εκκλησιών (Ναός Αγ. Δημητρίου Θεσσαλονίκης/1948, Ναός Μεταμορφώσεως Λάρισας/1949, Παρεκκλήσι Αγ. Βησσαρίωνος Λάρισας/1959-60), το σχεδιασμό ψηφιδωτών (είσοδος Ναού Καπνικαρέας/1935 και Αγ. Κωνσταντίνου Βόλου/1936) και φορητών εικόνων, την εικονογράφηση βιβλίων και τη χαρακτική.
Το έργο «Αλώνι στην Τεγέα», κτήμα της Συλλογής Γ.Ι.Κατσίγρα, ανήκει στην ώριμη περίοδο ενασχόλησης του Αστεριάδη με την τοπιογραφία. Μεγαλωμένος με την εικόνα του θεσσαλικού κάμπου, κι επηρεασμένος απ΄ αυτόν, διεγείρεται από το αίσθημα του χώρου, του χρώματος, της υφής του και των μεταπτώσεών του. Η αίσθηση του απέραντου ανοιχτού χώρου, της κορυφογραμμής του Ολύμπου-ως μόνο χωρικό όριο, του φωτός που αναδεικνύει τα δυνατά χρώματα και απαλείφει τα ασθενέστερα, διατρέχουν την τέχνη του Αστεριάδη. Στο έργο αυτό, παρουσιάζεται στιγμιότυπο της αγροτικής ζωής. Ο ρυθμικός «χορός» έξι αγροτών που διακρίνονται μέσα στο αλώνι απορροφημένοι από τις εργασίες τους. Γυναίκες και άντρες που κοπιάζουν να δαμάσουν τη γη. Μορφές χωρίς λεπτομέρειες, που αντικρίζουμε, σα να μισοκλείνουμε τα μάτια μας κάτω απ’τον θεσσαλικό ήλιο και μπορούμε να παρατηρήσουμε πάνω τους μόνο τα ουσιώδη· την κίνηση, που μας καθοδηγεί από τη μια μορφή στην άλλη. Σε πρώτο επίπεδο τα άλογα, το εργαλείο-σύντροφος του αγρότη και πίσω οι θημωνιές, χρυσοκίτρινες πυραμίδες σχηματισμένες από τον κάματο του χειρώνακτα, ανακλούν στη σκηνή το φως. Εικόνες γνώριμες κι αγαπημένες για τον Αστεριάδη.
Ο ίδιος ο καλλιτέχνης δηλώνει για την τέχνη του «Εάν έκανα αφηρημένη τέχνη πιστεύω ότι θα έλεγα τα ίδια πράγματα που έχω να πω και με την τέχνη που κάνω τώρα. Αλλά αγαπώ πάρα πολύ το αντικείμενο που ζωγραφίζω και δεν μπορώ να το αποχωριστώ».
Ελένη Φωλίνα, ιστορικός Τέχνης, εικαστικός
