Μια μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού θεάτρου, ο σκηνοθέτης Διαγόρας Χρονόπουλος, έφυγε προχθές από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών. Με πλούσιο βιογραφικό στο ενεργητικό του, διατέλεσε πρόεδρος της εταιρείας σκηνοθετών, καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ και πρόεδρος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Επίσης είχε διδάξει στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, και τα τελευταία χρόνια στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, στην οποία υπήρξε διευθυντής.
Η είδηση του θανάτου του σκόρπισε θλίψη στους ανθρώπους του θεάτρου, αφού έχασαν έναν σπουδαίο σκηνοθέτη. Ο χαμός του Διαγόρα Χρονόπουλου όμως προκάλεσε πόνο και στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Θεσσαλικού Θεάτρου Λάρισας Κώστα Τσιάνο, διότι πέρα από φίλος στη ζωή και στο θέατρο, όπως είπε στην «Ε», υπήρξε και ένα από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη του Θεσσαλικού Θεάτρου.
Με λόγια συγκινητικά ο Κώστας Τσιάνος δήλωσε «Είναι σκληρό, όσο περνούν τα χρόνια, φίλοι και συνοδοιπόροι να φεύγουν από τη ζωή. Πιο σκληρό να πεις κατευόδιο για φίλο που τον έλεγες «αδελφό». Ο Διαγόρας μας άφησε προχθές κι ένα νέο ρήγμα άνοιξε στην καρδιά πολλών φίλων και συνοδοιπόρων στη ζωή και στο θέατρο».
Ξεδιπλώνοντας το κουβάρι των νεανικών αναμνήσεων και μιας φιλίας που τότε ξεκινούσε ο κ. Τσιάνος θα προσθέσει «Η φιλία μας άρχισε στα πρώτα χρόνια της Χούντας, όταν ένα απομεσήμερο με τον κοινό μας φίλο Γιώργο Ζιάκα ήρθαν στο σπίτι μου, για να μου προτείνει να παίξω στην πρώτη σκηνοθεσία του που θα έκανε στο «Πειραματικό Θέατρο» της Μαριέτας Ριάλδη, αυτό ήταν από τότε γίναμε φιλαράκια. Στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας ο Διαγόρας, με ψευδώνυμο, σκηνοθετούσε στο ραδιόφωνο, μυθιστορήματα συνεχείας «Μικρή, πικρή μου αγάπη» «Ρεγγίνα Δεμάρκου» και πολλά άλλα.
Τότε έσωσε πολλούς ηθοποιούς που ήταν «κομμένοι» από το ραδιόφωνο και παίζαμε κάθε φορά και με άλλο όνομα, για να μην μας ανακαλύψουν.
Κάποια στιγμή τον συνέλαβε η Χούντα και τα ψευδώνυμα πολλών από μας αποκαλύφθηκαν και τα μεροκαματάκια στο ραδιόφωνο κόπηκαν.
Στη μεταπολίτευση με την Άννα Βαγενά, τον Γιώργο Ζιάκα, ιδρύσαμε το «Θεσσαλικό Θέατρο» και ο Διαγόρας δεν θα μπορούσε να λείπει από κοντά μας. Ήταν από τα πρώτα ιδρυτικά μέλη και ο βασικός σκηνοθέτης του θεάτρου μας. Ο Διαγόρας αισθανόταν το «Θεσσαλικό Θέατρο» δικό του, σαν και μας τους Λαρισαίους.
Πηγαινοερχόταν τακτικά για να σκηνοθετεί και να παρακολουθεί τις παραστάσεις μας. Διέθετε το διαφημιστικό γραφείο του στην Αθήνα για να κάνουμε πρόβες και μας βοήθησε με πολλούς τρόπους.
Σιγά-σιγά γίναμε σαν αδέλφια. Η τελευταία του σκηνοθεσία στο «Θεσσαλικό» ήταν «Η μαύρη κωμωδία».
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θ.Θ μιλά για την αξέχαστη συνεργασία που είχε στο σήριαλ «Αστροφεγγιά». «Μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω μια από τις καλύτερες ερμηνείες στην τηλεόραση. Μπορώ να θυμάμαι ατέλειωτα περιστατικά και συνεργασίες με τον «αδελφό μου». Πριν ένα μήνα στην Αθήνα στα εγκαίνια του Νοσοκομείου «Νίκος Κούρκουλος» που ήταν κοινός και αγαπημένος μας φίλος, με φώναξε κάποιος που δεν τον γνώρισα. Πλησιάζοντας μου λέει «Ρε αδερφάκι δεν με γνώρισες; Ο Διαγόρας είμαι». Δεν τον γνώρισα. Οι χημειοθεραπείες τον μεταμόρφωσαν τελείως. Όμως η διάθεση του, η χαρά που ξαναβλεπόμασταν και το ότι αντιμετώπιζε την ασθένεια του σαν κάτι φυσικό, η ψυχική του δύναμη έδωσαν σε μένα κουράγιο, αντί εγώ σ΄αυτόν. Τον αγκάλιασα και όταν χωρίσαμε, μου είπε «Άντε πήγαινε στο καλό. Χαιρετίσματα στη Λάρισα κι εγώ ποιος ξέρει;…» και χαμογέλασε…
Σ. Ορφανιώτη
