Έπεσε η πρώτη μπαταριά κι ακολούθησαν κι άλλες. Πήραν φωτιά οι σισανέδες, οι λαζαρίνες και κάθε καριοφίλι, στα ελληνικά ταμπούρια. «Επάνω τους αδέλφια και τους φάγαμε!». Εντυπωσιακός και ευθυτενής, αλλά με αρκετά κιλά, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, ως Παπαφλέσσας, στις πλαγιές των Αμπελακίων και σε παλιό αρχοντικό... της Λάρισας (!), ως μινίστρος των Εσωτερικών, αναπαριστά την ιστορία ως ηθοποιός, αλλά και τη γράφει ως «ζεν πρεμιέ» του ελληνικού κινηματογράφου!
Ήταν χρονιά του 1970, τα κοριτσόπουλα προσπαθούσαν να μπουν στην αυλή ή να σκαρφαλώσουν στα παράθυρα της μονοκατοικίας, που υψώνεται και σήμερα, το ίδιο επιβλητική, στη γωνία των οδών Παπακυριαζή και Παύλου Μελά. Μέσα, σε ένα από τα ψηλοτάβανα δωμάτια γυρίζονται σκηνές του «Παπαφλέσσα», της ταινίας που έμελλε να περάσει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου ως η πιο εμπορική, απ' αυτές που πραγματεύονται γεγονότα του 1821. Συνάμα ήταν και μια από τις πιο ακριβές παραγωγές. Ένα από τα δωμάτια είναι το γραφείο του Παπαφλέσσα, ως υπουργού...
«Μου ζήτησαν το σπίτι και το δωμάτιο, για γυρίσματα διάρκειας δύο ωρών, όπως μου είπαν. Έκαναν δύο ημέρες...» θυμάται πολύ καλά ο ιδιοκτήτης του σπιτιού, 90χρονος σήμερα, που διηγείται στην «Ε» λεπτομέρειες από τα γυρίσματα, με την παράκληση, να μην αναφερθεί το όνομά του, μόνο. Δεκτό... «Ήταν δικτατορία και κάποιος αξιωματικός της ΕΣΑ, γνώριζε εμένα και το σπίτι, γιατί η υπηρεσία αυτή στεγαζόταν τότε εκεί κοντά. Μετατέθηκε σε σημαντική θέση στην Αθήνα και τότε γυρίζονταν αρκετές πολεμικές ταινίες του παραγωγού Τζέιμς Πάρις, που είχε τη στήριξη του στρατού και τον βοηθούσαν με κομπάρσους και μέσα. Ο «Παπαφλέσσας ήταν παραγωγή της Φίνος Φιλμ, που συνεργαζόταν με τον Πάρις. Έτσι έγινε η επαφή με τους συντελεστές της ταινίας. Γυρίσματα, την ίδια εποχή έγιναν και στην Εξωραϊστική Λέσχη του Βόλου, πάλι ως γραφείο του Παπαφλέσσα.
Τα συνεργεία άδειασαν ένα δωμάτιο και έβαλαν τα σκηνικά. Ήταν να μπει και ένα γραφείο του Γιώργου Κατσίγρα, που δεν χωρούσε όμως από την πόρτα. Τελικά μπήκαν δύο πολυθρόνες του Κατσίγρα, ένας πίνακας από τη συλλογή του γιατρού, οι «Στοχαστές» και μια μεγάλη εικόνα του Χριστού. Ξεκάρφωσαν την ταπισερί και μπήκαν στο φόντο και δύο πορτρέτα που είχα αγοράσει από την Αθήνα. Μάλιστα, φοβήθηκα, όταν προβάλλονταν η ταινία, μήπως είχα προβλήματα με εκείνους που απεικόνιζαν. Αλλά, δεν υπήρξε θέμα. Το σπίτι έγινε άνω κάτω. Ήταν παρόντες ο σκηνοθέτης και τεχνικοί. Η αυλή γεμάτη φαντάρους, που ήταν κομπάρσοι, συνήθως φορούσαν φουστανέλες, ως αγωνιστές του 1821. Αυτό που θυμάμαι καλά, ήταν οι μαθήτριες που προσπαθούσαν να μπουν στο σπίτι, να πάρουν αυτόγραφο του Παπαμιχαήλ. Άλλες σκαρφάλωναν στα παράθυρα, για να τον δουν! Δεν θυμάμαι ακριβώς την εποχή, αλλά κουβαλούσαμε συνέχεια λεμονάδες για τους ηθοποιούς και το συνεργείο. Στο σπίτι δεν ήρθαν άλλοι από τους πρωταγωνιστές, ούτε η Κάτια Δανδουλάκη. Δεν πήρα χρήματα για την παραχώρηση. Μάλιστα έγιναν και ζημιές στο παρκέ, που επισκευάσαμε, βάψαμε και τοίχους κλπ.
Τα γυρίσματα ήταν επίπονα. Οι διάλογοι του Παπαμιχαήλ, στο συγκεκριμένο πλάνο, δεν ήταν μεγάλοι. Παρ' όλα αυτά, κάθε φράση την γύριζαν και την ξαναγύριζαν. Ο ηθοποιός απομονωνόταν σε ένα άλλο δωμάτιο, όπου βρισκόταν η ανάπηρη μητέρα μου κι εκείνη έβλεπε κάθε κίνησή του. Επαναλάμβανε συνεχώς τα λόγια. Όχι, δεν έχω κάτι, που να απόμεινε από τα γυρίσματα ως ενθύμιο... Το σπίτι χτίστηκε πριν 104 χρόνια (1911), από τον υφασματέμπορο της Λάρισας Αντωνιάδη, που παντρεύτηκε με Αθηναία και την έφερε στη Λάρισα να κατοικήσουν. Οπότε έκτισε και το ανάλογο σπίτι. Το 1930 πέρασε στην οικογένειά μου. Άντεξε στους σεισμούς της 1ης Μαρτίου 1941 και στους βομβαρδισμούς...».
Για την ταινία, επειδή πέρασαν μόνο 45 χρόνια, πολλοί κάτοικοι της περιοχής, σίγουρα θα θυμούνται, πολλά. Όπως και οι τότε μαθητές του Γυμνασίου- Λυκείου Γόννων, παιδιά από όλη τη γύρω περιοχή, που συμμετείχαν και εκείνοι ως κομπάρσοι...
Ε. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
