το online πρόγραμμά της με το αφιέρωμα «Μνήμες Δικτατορίας» μέσα από την ψηφιακή της αίθουσα online.tainiothiki.gr, από την Τετάρτη 21/4 έως και τη Μεγάλη Τρίτη 27/4. Θα προβληθούν δέκα εμβληματικές ταινίες μυθοπλασίας από τους Θόδωρο Αγγελόπουλο «Μέρες του ‘36» (1972), Παντελή Βούλγαρη «Το προξενιό της Άννας» (1972), Δήμο Θέο (Κιέριον, 1968), Νίκο Κούνδουρο «Vortex ή Το Πρόσωπο της Μέδουσας» (1967), Φρίντα Λιάππα «Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις» (1977), Δημήτρη Μακρή «Η καγκελόπορτα» (1978), Ροβήρο Μανθούλη «Πρόσωπο με πρόσωπο», (1966), Τώνια Μαρκετάκη «Ιωάννης ο βίαιος» (1973), Γιώργο Σταμπουλόπουλο «Ανοιχτή Επιστολή» (1967), Παύλο Τάσιο «Ναι μεν αλλά» (1972), και τα ντοκιμαντέρ (Μαρτυρίες, (2019) του Νίκου Καβουκίδη και «Μέγαρα» (1974) των Σάκη Μανιάτη/Γιώργο Τσεμπερόπουλο.
Την περίοδο της δικτατορίας, αλλά και τα χρόνια που προηγήθηκαν, στην Ελλάδα, σημειώνει η επιμελήτρια του προγράμματος Μαρία Κομνηνού, «αναδύθηκε ένας εναλλακτικός κινηματογράφος πολύ διαφορετικός από το κυρίαρχο μοντέλο του εμπορικού ελληνικού σινεμά, που κατά τη διάρκεια της επταετίας στάθηκε απέναντι στις καθεστωτικές προπαγανδιστικές ταινίες εθνικιστικού χαρακτήρα. Ο πολιτικός κινηματογράφος, όπως υπογραμμίζει και η Αγλαΐα Μητροπούλου, ανθίζει μέσα στην καταπίεση και τα χρόνια αυτά δημιουργήθηκαν σημαντικές ταινίες που με έναν τρόπο αλληγορικό μίλησαν για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.
Στην Ελλάδα της Δικτατορίας, το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος ήταν οι χώροι που αναπτύχθηκε η αντιστασιακή δημόσια σφαίρα. Έχουμε τη γέννηση αυτού που ονομάστηκε «Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος» με καταλύτη το έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου». O θεατής θα έχει μια σπάνια ευκαιρία να παρακολουθήσει αυτές τις ταινίες-ορόσημα, με την υπογραφή μερικών από τους σημαντικότερους Ελληνες σκηνοθέτες. «Ήδη στα μέσα της δεκαετίας του ‘60», εξηγεί η Μ. Κομνηνού, «εμφανίζονται νέες τάσεις είτε από έμπειρους κινηματογραφιστές σαν τον Ροβήρο Μανθούλη, που ανιχνεύει τη βαθιά πληγή μέσα από το αστραφτερό πρόσωπο της νέας Αθήνας (Πρόσωπο με πρόσωπο), είτε από νεότερους, όπως ο Αγγελόπουλος, ο Βούλγαρης, η Μαρκετάκη, ο Κωστανταράκος, ο Πανουσόπουλος, αλλά και ο Σφήκας, ο Φέρρης και ο Τορνές, οι οποίοι, μεταξύ πολλών άλλων, συνεργάζονται με τον Δήμο Θέο στο πολιτικό θρίλερ Κιέριον. Ο Γιώργος Σταμπουλόπουλος σκιαγραφεί τη συνειδητοποίηση ενός νέου για τα αδιέξοδα της ελληνικής κοινωνίας «Ανοιχτή επιστολή».
Ο Νίκος Κούνδουρος εξερευνά τις πολιτικές των ταυτοτήτων με το εμβληματικό «Vortex». Με την επιβολή της δικτατορίας ο Αγγελόπουλος γυρίζει την πρώτη ταινία της τριλογίας του πολιτικού κινηματογράφου, τις «Μέρες του 36». Ο Παντελής Βούλγαρης στο «Προξενιό της Άννας» σκιαγραφεί την αποτυχημένη εξέγερση μιας καταπιεσμένης «ψυχοκόρης» και κερδίζει στο Φεστιβάλ του Βερολίνου τρία βραβεία. Ο Παύλος Τάσιος δίνει το Γκονταρικό «Ναι μεν αλλά». Η Τώνια Μαρκετάκη, γυρίζει από το Παρίσι και τολμά να σπάσει το ανδρικό κατεστημένο της ανδρικής πρωτοπορίας γυρίζοντας τον ανατρεπτικό «Ιωάννη τον Βίαιο», ενώ το άλλο μεγάλο αστέρι του ΝΕΚ, η Φρίντα Λιάππα, θα μας δώσει μια αυτοβιογραφική σχεδόν ταινία το 1977, στο «Μια ζωή σε θυμάμαι να φεύγεις». Λίγο αργότερα, ο εξόριστος στην Ιταλία Δημήτρης Μακρής θα γυρίσει μια ταινία κοινωνικού ρεαλισμού, την «Καγκελόπορτα».
Στον χώρο του ντοκιμαντέρ, δύο πολύ νέοι κινηματογραφιστές, ο Σάκης Μανιάτης και ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος, παρακολουθώντας την αντίδραση των κατοίκων των Μεγάρων στην απαλλοτρίωση της γης τους, θα βρεθούν σε μια δίνη ιστορικών γεγονότων που καταλήγουν στο Πολυτεχνείο.
Αυτήν την πολυκύμαντη πορεία των κινητοποιήσεων εναντίον της δικτατορίας, με δικό του, αλλά και ανέκδοτο υλικό, καταγράφει ο βετεράνος Νίκος Καβουκίδης στις «Μαρτυρίες».