Ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος δίνει τη δυνατότητα στο λαρισαϊκό κοινό να γνωρίσει θεατρικά ένα από τα πιο διφορούμενα και αμφιλεγόμενα έργα του Σαίξπηρ. Το έργο αυτό καθ΄ εαυτό προβάλλει τις αιτίες –ή τις αφορμές- του αντισημιτισμού, που κυριάρχησε κατά τον ύστερο μεσαίωνα στη δυτική Ευρώπη- χωρίς όμως να τον αποφεύγει. Μάλιστα πολλοί κρίνουν τον συγγραφέα για ανεπάρκεια μίμησης δομής αρχαιοελληνικής τραγωδίας, καθώς ενώ υπάρχει εμφανής κορύφωση στη δομή, δεν επέρχεται ποτέ η κάθαρση –ή μάλλον δεν επέρχεται για το αναμενόμενο πρόσωπο. Έτσι ο Σάιλοκ, ο Εβραίος δανειστής με μόνο του «αμάρτημα» τη φιλαργυρία τιμωρείται πολλαπλώς, ενώ όλοι οι υπόλοιποι «καλοί» Χριστιανοί χαίρουν νεμέσεως και δικαιοσύνης παρά το γεγονός πως δεν υστερούν προς τον πρώτο σε φιλοχρημοσύνη και ροπή προς την τέρψη και την ηδονή.
Αναφορικά με την παράσταση που αποτελεί ένα αμάλγαμα επαγγελματισμού και ερασιτεχνισμού, ξεχωριστή είναι η ερμηνεία του Θανάση Ζέρβα (Σάιλοκ). Ο τελευταίος μέσα από μια εξερεύνηση και σπουδή του ρόλου παρουσιάζει στους θεατές έναν χαρακτήρα θεατρικά ρεαλιστικό που σε ορισμένες σημεία μάλιστα καθηλώνει τον κόσμο. Στον αντίποδά του ο Ανδρέας Ανδρεόπουλος, αν και στο σκηνοθετικό του πόστο προσεγγίζει το έργο ικανοποιητικά αξιόλογα, ως πρωταγωνιστής (Έμπορος της Βενετίας) δεν παρουσιάζει κάτι εφάμιλλο και αντιμετωπίζει τον ρόλο του με τον συνήθη πλέον τετριμμένο και αν και επαγγελματικό, εντούτοις μονοκόμματο τρόπο του. Δεν προσφέρει κάτι νέο στο κοινό και δεν διαχωρίζει την ερμηνεία του Αντόνιο από ερμηνείες ρόλων από άλλες παραστάσεις στις οποίες έχει εμφανιστεί.
Από τους υπόλοιπους συντελεστές σίγουρα άξιος μνείας είναι ο Βασίλης Καρμίρης, ο οποίος παράσταση με την παράσταση ωριμάζει ολοένα και περισσότερο υποκριτικά, φθάνοντας σε επίπεδο να μην έχει να ζηλέψει τίποτα από ομοέμπειρούς του επαγγελματίες ηθοποιούς, με χαρακτηριστική άνεση χειρισμού όλων των ρόλων που υποδύεται. Η Βάνα Καταραχία δεσπόζει πραγματικά στη σκηνή, αν και για λίγο, παρά το γεγονός ότι εμφανίζεται σε ρόλο άντρα, ενώ η Βάσω Δούφα μολονότι κρατά τον γυναικείο πρωταγωνιστικό ρόλο, με εξαίρεση κάποιες στιγμές, μάλλον διακατέχεται από θεατρική κούραση παρά από υποκριτικό οίστρο.
Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες χαρακτηρίζονται από μετριότητα και με καθοδική πορεία αγγίζουν το σημείο ίσα – ίσα να παπαγαλίζουν τα λόγια τους χωρίς μάλιστα να αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο των συμπυκνωμένων σαιξπηρικών μηνυμάτων, πράγμα που κουράζει και μπερδεύει το κοινό.
Γενικά πρόκειται για μια σχετικά ζεστή παράσταση με απέριττα κομψή σκηνοθεσία και σκηνογραφία – προσαρμοσμένη στις δυνατότητες του Χορίαμβου- που παρά τα τις παραλείψεις και τις ατέλειές της κάτι έχει να προσφέρει στον θεατή.
Σωτήρης Φωλίνας
