Διαχειριστές υπάρχουν πολλοί. Στο στρατό ήταν ο επιτετραμένος που θέλαμε να τα ’χουμε καλά μαζί του, για να μας δώσει κανένα καινούριο ζευγάρι αρβύλες. Στις σημερινές πολυκατοικίες έχουμε διαχειριστή, που βέβαια δεν δίνει αρβύλες, αλλά διαχειρίζεται μια ολόκληρη πολυκατοικία. Έτσι, ο καλός δικός μας σκηνοθέτης Περικλής Χούρσογλου αποφάσισε και ανέλαβε διαχειριστής μιας προβληματικής πολυκατοικίας στην Αθήνα. Ο ίδιος έγραψε το σενάριο και ο ίδιος ανέλαβε τον ρόλο του πολύπαθου, όπως θα δούμε στην ταινία, διαχειριστή.
Ταλαντούχος ο Χούρσογλου. Άλλοτε εκφραστικός, άλλοτε ταιριαστός. Άλλοτε αμήχανος. Άλλοτε εξωτερικός. Άλλοτε μουχλιασμένος... Με τη μούχλα της οικοδομής καταπιάστηκε. Με αφομοιωμένα δάνεια μακρινά, αλλά φωτεινά από τη σχολή του υπαρκτού «σοσιαλισμού». Με πινελιές που θυμίζουν Κισλόφσκι της ταινίας «Ερασιτέχνης κινηματογραφιστής». Χαμηλόφωνος, εσωτερικός. Μια ιστορία καθημερινή, απλή, σημερινή και μεταφορική. Παλιά, ξεχαρβαλωμένη η πολυκατοικία. Ο Περικλής διαχειριστής στη θέση της μάνας του. Σαν το «Αμάρτημα της μητρός μου» του Βιζυηνού. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.
Η παλιά Ελλάδα παραδίδει τη σκυτάλη στην καινούρια. Επί της ουσίας τίποτα δεν έχει αλλάξει. Χαλασμένες οι αποχετεύσεις. Τα λύματα τρέχουν από το ρετιρέ μέχρι το υπόγειο. Τα καζανάκια σκουριασμένα... Η πολυκατοικία, Ελλάδα, να κολυμπάει στα... κακά. Ο διαχειριστής, ο κυβερνήτης που λέμε, παρέα μ’ έναν γέροντα, τον Ισίδωρο, που υποδύεται ο άξιος Κώστας Βουτσάς, κάνοντας τον υδραυλικό, να μπαλώνουν τις σωλήνες και τα φρεάτια... Με ψευτοδιορθώσεις η αλλαγή. Όλα του ποδαριού. Εν τω μεταξύ, αμέτοχοι οι ιδιοκτήτες της πολυκατοικίας. Ο καθένας στον κόσμο του, στα προβλήματά του, στα χρέη του, που πνίγουν ακόμα και τον διαχειριστή. Χρέη από τη μάνα του, χρέη από την προηγούμενη διαχείριση. Προσωρινή λύση, λέει ο Βουτσάς, να βάλουμε λουλούδια στην αυλή. Όμως, με τα λουλούδια ο Χούρσογλου ανακαλύπτει το φυτώριο, αλλά και τον... έρωτα. Μισός από δω, μισός από κει. Από δω η ξεχαρβαλωμένη σχέση με τη γυναίκα του. Από κει η κηπουρός, η ωραία κοπέλα, το πάθος και η αλλαγή. Η συνήθεια προς τα πίσω. Ο έρωτας μπροστά. Τραμπαλίζεται. Μπορεί, όμως, ο επαναστάτης να προκύψει από έναν διαχειριστή...
Εντελώς οικιακής αισθητικής. Όλα εντός της πολυκατοικίας του. Στο μικρό διαμέρισμά του. Ο ίδιος πρωταγωνιστής. Αυθεντικός στις εσωτερικές σκηνές. Αμήχανος στις εξωτερικές, στο φυτώριο που έβαλε με την κοπελιά. Σαν τον «Πρωτάρη» του Ντάστιν Χόφμαν. Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, η γυναίκα του. Είπαμε όλα οικιακής κοπής, εύχρηστα, δικά του, χειροποίητα. Γι’ αυτό τόσο ευέλικτος και τόσο οικείος. Γι’ αυτό τόσο ανθρώπινος και τόσο κοντινός και ο Κώστας Βουτσάς να δίνει ρέστα ώριμης υποκριτικής. Πάντα μέσα στον οποιοδήποτε ρόλο του δώσουν να παίξει.
Ακόμα, έχουμε την κρίση της μέσης ηλικίας που περάσαμε όλοι μας και να σε τραβολογούν και τα δύο σου μικρά παιδιά. Τυραννική η σχέση με τη μητέρα του. Φανερή η κόπωση της οικογενειακής ζωής. Ευτυχώς τον σώζει η κοπελιά...
ΜΠΑΡΜΠΗΣ ΒΟΖΑΛΗΣ
