Το 1988, ο Κώστας Σπυρόπουλος είδε την παράσταση «Blood Brothers» (Δεσμοί αίματος) στο εξωτερικό και ενθουσιάστηκε. Δέκα χρόνια μετά αποφάσισε να την ανεβάσει για πρώτη φορά στην Ελλάδα με τεράστια επιτυχία. Σήμερα, αλλά δέκα χρόνια μετά, σημειώνει τον ίδιο θρίαμβο με το ίδιο έργο σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα και δηλώνει ευθαρσώς: «Είμαι πωρωμένος με αυτή την παράσταση». Βέβαια, και να μην το παραδεχόταν, ο τρόπος που μιλάει γι΄αυτήν και η φροντίδα με την οποία την έχει αγκαλιάσει, το αποδεικνύει περίτρανα.

Το πετυχημένο παγκοσμίως μιούζικαλ έρχεται στη Λάρισα από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου και τη «Θέσπις Β’» αύριο Δευτέρα στις 9:15 μ.μ. και θα ανέβει για μια μοναδική παράσταση στο Κηποθέατρο Αλκαζάρ.

Ο κ. Σπυρόπουλος, σκηνοθέτης, πρωταγωνιστής και ένας από τους μεταφραστές, μιλάει στην «Ε», δηλώνοντας ότι πρόκειται για την πιο σημαντική στιγμή της καριέρας του και αρνούμενος κατηγορηματικά να μπει στη λογική της «αρπαχτής».

*Έχετε ξανανεβάσει την ίδια παράσταση πριν 10 χρόνια.

-Ναι, το 1997-98. Ήταν το πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα του έργου, το οποίο παίζεται για 25 χρόνια στο West End του Λονδίνου. Τότε βέβαια ήταν με άλλους ηθοποιούς, όπως ο Βλάσσης Μπονάτσος, η Μελίνα Μποτέλη, ο Θανάσης Ευθυμιάδης κ.ά

*Πώς νιώθετε που παίζατε το ίδιο έργο με τον Βλάσση Μπονάτσο;

-Πολύ συγκινημένος, γι΄αυτό και οι παραστάσεις είναι αφιερωμένες στη μνήμη του. Ο Βλάσσης ήταν ένα σπουδαίο κομμάτι αυτής της παράστασης, την αγάπησε πολύ με το δικό του ύφος πάντα, το οποίο ήταν τελείως διαφορετικό με αυτό του Διονύση Τσακνή. Άλλα αυτή είναι και η πρόκληση: να κάνεις κάτι διαφορετικό και κάθε φορά να μπορείς να προσαρμόζεσαι στα καινούρια δεδομένα και πρότυπα.

*Γιατί αποφασίσατε να ανεβάσετε το ίδιο έργο ξανά;

-Είναι ένα έργο το οποίο αγαπώ πάρα πολύ, θα έλεγα ότι είμαι πωρωμένος, από την πρώτη φορά που το είδα το 1988, δηλαδή δέκα χρόνια πριν το πρωτοανεβάσω. Νομίζω ότι είναι κάτι που ακουμπά πάρα πολύ στα ελληνικά δεδομένα.

*Ήταν δύσκολο ένα τόσο σπουδαίο έργο του εξωτερικού να προσαρμοστεί στα ελληνικά δεδομένα;

-Ναι, αρκετά. Από τη μετάφραση μέχρι τη σκηνοθεσία, από την απόδοση του κειμένου μέχρι το τελευταίο καρφάκι που μπαίνει στο σκηνικό είναι ουσιαστικά ένα άλλο έργο, με την έννοια ότι είναι όλα ελληνικά, οι στερεοτυπίες της γλώσσας, τα αστεία, οι φράσεις-κλειδιά, τα πάντα.

Την αγγλική αργκό δεν θα μπορούσε να την καταλάβει κανείς και έπρεπε να γίνει σωστή μετάφραση, ώστε να το κάνουμε ένα έργο του σήμερα. Οι Άγγλοι το έχουν αφήσει λίγο «στην τύχη του» γιατί «δουλεύει» έτσι και αλλιώς και δεν κάνουν αλλαγές. Εμείς θέλαμε να κάνουμε μια παράσταση με σημερινή ματιά, μια άλλη ενορχήστρωση στη μουσική με τον αγαπημένο φίλο και συνεργάτη Διονύση Τσακνή, ο οποίος για πρώτη φορά πατάει το πόδι του στο σανίδι. Θέλαμε μια παράσταση που να έχει στοιχεία ποπ αρτ.

Ξέρετε, σε αυτό το έργο οι ηθοποιοί διανύουν ηλικίες 20 χρόνων. Ξεκινούν από ρόλους 7 ετών και φτάνουν 25. Το να διανύεις ηλικίες σε μία παράσταση είναι μεγάλη ερμηνευτική πρόκληση, όπως και το να αλλάζεις είδη. Σε αυτό το έργο η κωμωδία και το δράμα εναλλάσσονται συνεχώς, υπάρχουν λυρικά στοιχεία, τραγούδια, χοροί. Είναι ένα πλήρες έργο.

Με αυτό το έργο ζω κάτι μοναδικό σε όλα τα μέρη που έχουμε πάει, όταν στο τέλος σηκώνεται όρθιο το κοινό και χειροκροτεί. Ειλικρινά συγκινούμαστε όλοι. Ίσως να είναι το ανατρεπτικό φινάλε που προκαλεί το θεατή να τιναχτεί από τη θέση του.

*Ένα τέτοιο έργο έχει ανάγκη από έμπειρους ηθοποιούς με ταλέντο στην υποκριτική, αλλά και στο τραγούδι.

-Βέβαια, γι΄αυτο και ο Διονύσης (Τσακνής), είχε τον κύριο λόγο στην επιλογή των ανθρώπων που τραγουδούν. Από την άλλη μεριά, οι θεατές βλέπουν πρόζα, μια κανονική παράσταση με ένα πολύ δυνατό μεσογειακό μύθο. Είναι ο μύθος των σταυραδερφών, όπου η φτωχή μάνα που έχει πολλά παιδιά, δίνει το ένα για να μπορεί να μεγαλώσει τα άλλα και αυτά τα αδέρφια συναντώνται, χωρίς να γνωρίζουν την πραγματικότητα. Όλο το έργο στηρίζεται σε αυτό το γεγονός, καθώς δεν πρέπει να μάθουν την αλήθεια, αφού μια παλιά ρήση λέει ότι όταν το μάθουν θα πεθάνουν. Και έτσι φτάνουμε στο φινάλε του έργου όπου υπάρχει μια τέτοια ανατροπή, με την όποια ο θεατής μένει σοκαρισμένος, αλλά και ευτυχής που πέρασε όλη αυτή τη διαδρομή.

Το ιδιαίτερο σε αυτό το έργο είναι ότι στο τέλος οι ηθοποιοί δανείζονται τα συναισθήματα των θεατών, δηλαδή νιώθουν αυτό που βλέπει ο θεατής. Συνήθως δεν μπορείς να νιώσεις ακριβώς το ίδιο με το κοινό.

*Το ανέβασμα ενός μιούζικαλ δεν είναι εύκολο εγχείρημα για την Ελλάδα

-Ναι, αλλά αυτό δεν έχει την κλασσική «νοοτροπία» του μιούζικαλ, όπως π.χ. το «west side story». Εδώ υπάρχει ο μύθος, αν δεν υπήρχαν τα τραγούδια παιζόταν άνετα. Αυτό δεν σημαίνει ότι υποτιμάται το τραγούδι, απλά εξυπηρετεί το μύθο.

*Η υπόθεση βασίζεται στο ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε το πεπρωμένο μας;

-Ναι, αλλά και στη δύναμη που συμβαδίζει με το πεπρωμένο. Δηλαδή δείχνει μια δυνατή φιλία η οποία ακόμα και αν δε το επιτρέπουν οι συνθήκες διατηρείται. Είναι πεπρωμένο και θέληση μαζί.

*Eχετε πολλαπλό ρόλο στην παράσταση: του ηθοποιού, του σκηνοθέτη του μεταφραστή. Πώς τα συνδυάζετε όλα;

-Γενικά έχω ρίξει όλη μου τη φροντίδα σε αυτό το έργο. Μην σας κάνει εντύπωση αν τη συνεχίσω και τον επόμενο χειμώνα και για όσο μπορώ να παίζω. Δεν θέλω να το συγκρίνω με σπουδαίους ρόλους, αλλά μπορεί και να αρνιόμουν ένα σπουδαίο ρόλο σε έργο κλασικού ρεπερτορίου, για να συνεχίσω αυτή την παράσταση. Είναι από τις πιο δυνατές στιγμές της καριέρας μου.

Είναι δύσκολο να τα συνδυάζω όλα, άλλα αυτή η παράσταση μου δίνει τέτοιες χαρές στην περιοδεία μας στην επαρχία που δεν τις περίμενα.

*Έχετε χρόνια να κάνετε περιοδεία στην επαρχία.

-Ναι, και έχω εκπλαγεί με το επίπεδο, το ένστικτο και το κριτήριο των θεατών. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που βλέπουν θέατρο και έχουν εξελίχθη με τα ΔΗΠΕΘΕ.

Φυσικά για μένα, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση να ανεβάσω στην επαρχία μια παράσταση αντάξια των αθηναίκων θεάτρων. Αυτός ήταν απαράβατος όρος και δεν δεχόμουν καμία έκπτωση. Δεν είναι ηρωισμός, απλά ντρέπομαι να κάνω κάτι τέτοιο και με πιάνουν τύψεις αν η παράσταση δεν είναι όπως πρέπει, και ας υπάρχουν πολλές φορές τεχνικές δυσκολίες.

Δεν θα συμμετάσχω ποτέ στην ιστορία της αρπαχτής που έχει ταλανίσει την ελληνική επαρχία χρόνια τώρα. Είναι ένας από τους βασικούς λόγους που δεν έβγαινα στην επαρχία. Νομίζω, όμως, ότι από δω και πέρα θα το κάνω συχνότερα.

*Ποια είναι τα σχέδια σας για το χειμώνα;

-Θ΄ ανεβάσουμε για δεύτερη χρόνια το έργο «Παρακαλώ ας μείνει μεταξύ μας» με την Κάτια Δανδουλάκη, τον Γιώργο Μαρίνο, την Κατιάνα Μπαλανίκα κ.ά. Και ίσως τον επόμενο χειμώνα να ανεβάσω στην Αθήνα το «Blood Brothers».