Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Υπάρχει βεβαίως και το «στρίβειν διά του αρραβώνος».
Και αυτή μπορεί να είναι η άλλη εκδοχή και η άλλη πιθανή επιδιωκόμενη εξέλιξη για τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη χώρα και στην Κυβέρνηση.
Υπάρχει δηλαδή η περίπτωση, άλλες στην πραγματικότητα από αυτές που φαίνονται, να είναι οι τελικές επιδιώξεις της Κυβέρνησης και όχι αυτές που δείχνει ότι είναι.
Η χώρα βρίσκεται σε μέγιστη κοινωνική αναταραχή με αντιδράσεις που έχουν λάβει τη μορφή «ντόμινο» μεταξύ των κοινωνικών ομάδων.
Ο λόγος γνωστός. Οι δρομολογούμενες ανατρεπτικές (ολόκληρης ζωής) αλλαγές στο ασφαλιστικό και το φορολογικό που κανέναν δεν αφήνουν αλώβητο. Και όχι απλά δεν αφήνουν «αλώβητο» αλλά τον «λαβώνουν» με όλους τους πιθανούς τρόπους.
Η μία μετά την άλλη οι κοινωνικές ομάδες παίρνουν τα «όπλα» προκειμένου να υπερασπίσουν κεκτημένα αλλά κυρίως να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην επαγγελματική και κατά συνέπεια στην πραγματική επιβίωσή τους. Είναι μία στιγμή γενικευμένης «επανάστασης» με τα τρακτέρ των αγροτών να αποτελούν την «αιχμή του δόρατος». Γιατί είναι στην κυριολεξία το «όχημα» του κλίματος των γενικευμένων αντιδράσεων. Το σήμα κατατεθέν. Και, για πρώτη φορά ίσως, από τότε που οι αγροτικές κινητοποιήσεις εν Ελλάδι αποτελούν «ετήσιο θεσμό», πράγματι λοιπές κοινωνικές ομάδες όχι απλά τάσσονται στο πλευρό των αγροτών αλλά συμπαρατάσσονται στον αγώνα τους-καθώς το ασφαλιστικό και το φορολογικό θίγουν τους πάντες-και δεν δυσανασχετούν (τουλάχιστον προς το παρόν) με το κλείσιμο των δρόμων που δυσκολεύει και άλλο, την ήδη δύσκολη ζωή μας.
Η Κυβέρνηση βρίσκεται κολλημένη με την πλάτη στον τοίχο.
Χωρίς συμμάχους. Όχι ότι δεν το περίμενε. Αλλά είναι άλλο να προσεγγίζει κανείς θεωρητικώς το θέμα και άλλο να το ζει στην πράξη και στο πετσί του. Πόσο μάλλον, όταν τέτοια εποχή πέρσι ο Αλέξης Τσίπρας «σκαρφάλωνε» στα τρακτέρ και έβγαζε «ηρωικούς» λόγους αντίστασης και ανάκαμψης, όταν υποσχόταν ότι όχι μόνον δεν θα κοπούν οι συντάξεις αλλά θα επανέλθει και η 13η σύνταξη και όχι μόνον ότι δεν θα ανέβει και άλλο η φορολογία αλλά ότι θα καταργηθεί και ο ΕΝΦΙΑ. Αυτά έτσι, για να σταχυολογήσουμε μόνον μερικά από αυτά που ακούγαμε πέρσι τέτοιον καιρό. Και πόσον μάλλον που οι σημερινοί κυβερνητικοί που σήμερα βρίσκονται στο μάτι του κοινωνικού κυκλώνα-τους κρατούν «ομήρους» όπως έπαθε ο Αποστόλου στην Κομοτηνή, τους εκδιώκουν από τα μπλόκα, τους γιουχαΐζουν, τους λοιδορούν και τους… ξεπροβοδίζουν με διάφορα συνθήματα από την εξουσία- «γεύονται» στην ουσία, τις πρακτικές που οι ίδιοι εφάρμοζαν και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία και οργάνωση όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Αλλά επειδή ρόδα είναι και γυρίζει όλα εδώ πληρώνονται.
«Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Κυβέρνηση είναι ακριβώς όμοια με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα εδώ και πολύ μα πολύ καιρό.
Από τη μία έχει τους δανειστές που πιέζουν για την ικανοποίηση όλων των προαπαιτούμενων προκειμένου να… πέσουν τα φράγκα και από την άλλη έχει μία ολόκληρη κοινωνία στα κάγκελα η οποία είναι στα πρόθυρα γενικευμένης εξέγερσης.
Τι εναλλακτική έχει; Κατά βάση καμία.
Ή θα έρθει σε μετωπική σύγκρουση με τους δανειστές (αυτό δεν παίζει πλέον ούτε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας) ή θα έρθει σε μετωπική σύγκρουση με την κοινωνία αναλαμβάνοντας ένα τοξικό πολιτικό κόστος που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα μπορέσει εν συνεχεία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να αποβάλει για πολύ-πολύ καιρό. Ήδη έχει αποκτήσει «βεβαρημένο κυβερνητικό παρελθόν».
Όπως δεν είναι και καθόλου βέβαιο επίσης, ότι και αν ακόμη η Κυβέρνηση μόνη της και χωρίς τη στήριξη λοιπών κομμάτων έχει όντως την πολιτική βούληση να περάσει τα εν λόγω νομοσχέδια, οι βουλευτές της επίφοβης κυβερνητικής πλειοψηφίας θα τα ψηφίσουν.
Ούτως εχόντων των πραγμάτων μπορεί να ενεργοποιηθεί το «στρίβειν διά του αρραβώνος».
Και για να το κάνουμε λιανά: προφανώς σε αυτή τη φάση δοκιμάζονται οι αντοχές όλων. Και της Κυβέρνησης αλλά και των θιγόμενων κοινωνικών ομάδων και ο καθένας μετράει τα όρια και τα περιθώριά του.
Η Κυβέρνηση από την πλευρά της, επισήμως προωθεί και υποστηρίζει αυτά που έχει δεσμευτεί να προωθήσει και να υποστηρίξει μετά μεγίστης σπουδής και τουλάχιστον «για τα μάτια» κάνει τη δουλειά της, δείχνοντας σχετικώς καλή διαγωγή προς τους δανειστές.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης πάλι, τα λεγόμενα του «ευρωπαϊκού τόξου», ναι μεν εκφράζουν κάθετα τη διαφωνία τους στα προωθούμενα μέτρα, αλλά, στην πραγματικότητα «εύχονται» εν τέλει η Κυβέρνηση να καταφέρει να τα περάσει τα μέτρα σηκώνοντας και όλο το βάρος του πολιτικού κόστους. Διότι αν δεν τα περάσει, αφ' ής στιγμής δεν πρόκειται διά… μαγείας να εξαφανιστεί η απαίτηση των δανειστών για αναμόρφωση το ασφαλιστικού και του φορολογικού συστήματος, απλώς θα τα βρουν μπροστά τους και θα πρέπει οι ίδιοι να τα περάσουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όλα αυτά βεβαίως υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει ακόμη χώρα για να περάσουν τα όποια μέτρα.
Για να επανέλθουμε όμως στην Κυβέρνηση, η οποία αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε αδιέξοδο, μπορεί ως μόνη… διέξοδο να βλέπει ακριβώς τη… διευκόλυνσή της από τις αντιδράσεις των κοινωνικών ομάδων ώστε να …στρίψει από την εξουσία και να μην αναγκαστεί τελικά να πιει το πικρό ποτήρι του πολιτικού κόστους. Επικαλούμενη δηλαδή την κοινωνική αναταραχή και αδυναμία εν τελεί να περάσει τα μέτρα να πάρει το καπελάκι της και να φύγει ανοίγοντας τον δρόμο για τη δημιουργία Οικουμενικής Κυβέρνησης εν τέλει. Εκδοχή που όλο και περισσότερο συζητιέται όσο τα αδιέξοδα μεγαλώνουν. Υπάρχει βεβαίως ακόμη και το ενδεχόμενο μίας ακόμη πρόωρης προσφυγής στις κάλπες αλλά στην παρούσα χρονική στιγμή δεν φαντάζει πιθανή.
Άλλωστε αυτό το «έργο» ως τακτική το 'χουμε ξαναδεί από την παρούσα Κυβέρνηση την «πρώτη φορά Αριστερά».
…Γιατί τώρα έχουμε τη «δεύτερη φορά αριστερά».
Τότε που όπως πρόσφατα παραδέχθηκε και ο Βαρουφάκης επειδή ο Αλ. Τσίπρας δεν ήθελε να «συνθηκολογήσει» μόνος του και επιζητούσε κοινωνικό άλλοθι γι' αυτό, κατέφυγε στο δημοψήφισμα υποστηρίζοντας φανατικά το «ΟΧΙ» αλλά θέλοντας στην πραγματικότητα να βγει «ΝΑΙ». Και όταν βγήκε «ΟΧΙ» προς μεγάλη του στεναχώρια αναγκάστηκε να το πάρει και να το κάνει μόνος του «ΝΑΙ». Γιατί όχι και τώρα να μην ακολουθείται μία παρόμοια τακτική;
